Από τις «Στροφές» του Ζαν Μωρεάς

Στη μνή­μη του Μι­χά­λη Γκα­νά, που εί­δε την πραγ­μα­τι­κή Ελ­λά­δα

Ω Σού­νιο, Σού­νιο, υπέ­ρο­χο του πό­ντου τ’ ακρω­τή­ρι
             κά­τω απ’ τον πά­γκα­λο ου­ρα­νό,
του πνεύ­μα­τος και της ψυ­χής και κά­θε αν­θρώ­που δό­ξας
                 τά­φος και λί­κνο εδώ.

Σαν ήμουν νιος κι ως έβγαι­νε νι­κή­τρα απ’ το σκο­τά­δι
                 μέ­ρα λα­μπρή μπρο­στά μου,
μ’ ένα της βέ­λος πλή­γω­σε γορ­γό η δι­κή σου ει­κό­να
                 τη δυ­να­τή καρ­διά μου.

Αχ, ας μα­τώ­νει αυ­τή η καρ­διά και, μά­τια μου, κρα­τή­στε,
                 σαν εί­δω­λο πι­στό,
επά­νω από μια θά­λασ­σα γλαυ­κή και κυ­μα­τού­σα
                 το συ­ντριμ­μέ­νο ναό.

_______________

Μερι­κές φο­ρές, συμ­βαί­νει αλ­λό­γλωσ­σοι να γρά­ψουν σε με μια ξέ­νη γλώσ­σα πε­ρί­φη­μα έρ­γα. Ο Κόν­ραντ και ο Να­μπό­κοφ λά­μπρυ­ναν την αγ­γλι­κή λο­γο­τε­χνία. Ο Ιο­νέ­σκο κι ο Μπέ­κετ τη γαλ­λι­κή. Θα πρό­σθε­τα σ’ αυ­τά τα πα­σί­γνω­στα ονό­μα­τα και τον Πα­ναϊτ Ιστρά­τι. Συ­νή­θως, αυ­τοί συγ­γρα­φείς εί­ναι πε­ζο­γρά­φοι. Κά­πο­τε, δρα­μα­τουρ­γοί. Να γρά­ψεις όμως με­γά­λη ποί­η­ση σε μια ξέ­νη γλώσ­σα εί­ναι επί­τευγ­μα από τα πιο σπά­νια. Ο Ζαν Μω­ρε­άς κέρ­δι­σε ένα από τα δυ­σκο­λό­τε­ρα αγω­νί­σμα­τα: αυ­τός ο αλ­λο­δα­πός Απολ­λω­νί­δης ανα­δεί­χθη­κε σ’ έναν απ’ τους με­γα­λύ­τε­ρους Γάλ­λους ποι­η­τές του και­ρού του. Υπήρ­ξεν ο πρώ­τος «διε­θνής» μας, πο­λύ πριν τον Κα­βά­φη και τον Κα­ζαν­τζά­κη. Ο με­τα­φρα­στι­κός ζή­λος με­ρι­κών απ’ τους κα­λύ­τε­ρους ποι­η­τές μας να τον εξελ­λη­νί­σουν (Σκί­πης, Μα­λα­κά­σης, Κλέ­ων Πα­ρά­σχος, Άγρας, Κα­ρυω­τά­κης) στά­θη­κε το πιο ται­ρια­στόν αντί­δω­ρο και προς εκεί­νον που δό­ξα­σε, στη Γαλ­λία, την Ελ­λά­δα και προς τη χώ­ρα μας, που της επε­στρά­φη η δω­ρεά. Ας εί­ναι αυ­τό το ελά­χι­στο με­τά­φρα­σμά μου φό­ρος τι­μής και προς Εκεί­νον και προς τους άξιους με­τα­φρα­στές του.