Στη μνήμη του Μιχάλη Γκανά, που είδε την πραγματική Ελλάδα

Ω Σούνιο, Σούνιο, υπέροχο του πόντου τ’ ακρωτήρι
             κάτω απ’ τον πάγκαλο ουρανό,
του πνεύματος και της ψυχής και κάθε ανθρώπου δόξας
                 τάφος και λίκνο εδώ.

Σαν ήμουν νιος κι ως έβγαινε νικήτρα απ’ το σκοτάδι
                 μέρα λαμπρή μπροστά μου,
μ’ ένα της βέλος πλήγωσε γοργό η δική σου εικόνα
                 τη δυνατή καρδιά μου.

Αχ, ας ματώνει αυτή η καρδιά και, μάτια μου, κρατήστε,
                 σαν είδωλο πιστό,
επάνω από μια θάλασσα γλαυκή και κυματούσα
                 το συντριμμένο ναό.

_______________

Μερικές φορές, συμβαίνει αλλόγλωσσοι να γράψουν σε με μια ξένη γλώσσα περίφημα έργα. Ο Κόνραντ και ο Ναμπόκοφ λάμπρυναν την αγγλική λογοτεχνία. Ο Ιονέσκο κι ο Μπέκετ τη γαλλική. Θα πρόσθετα σ’ αυτά τα πασίγνωστα ονόματα και τον Παναϊτ Ιστράτι. Συνήθως, αυτοί συγγραφείς είναι πεζογράφοι. Κάποτε, δραματουργοί. Να γράψεις όμως μεγάλη ποίηση σε μια ξένη γλώσσα είναι επίτευγμα από τα πιο σπάνια. Ο Ζαν Μωρεάς κέρδισε ένα από τα δυσκολότερα αγωνίσματα: αυτός ο αλλοδαπός Απολλωνίδης αναδείχθηκε σ’ έναν απ’ τους μεγαλύτερους Γάλλους ποιητές του καιρού του. Υπήρξεν ο πρώτος «διεθνής» μας, πολύ πριν τον Καβάφη και τον Καζαντζάκη. Ο μεταφραστικός ζήλος μερικών απ’ τους καλύτερους ποιητές μας να τον εξελληνίσουν (Σκίπης, Μαλακάσης, Κλέων Παράσχος, Άγρας, Καρυωτάκης) στάθηκε το πιο ταιριαστόν αντίδωρο και προς εκείνον που δόξασε, στη Γαλλία, την Ελλάδα και προς τη χώρα μας, που της επεστράφη η δωρεά. Ας είναι αυτό το ελάχιστο μετάφρασμά μου φόρος τιμής και προς Εκείνον και προς τους άξιους μεταφραστές του.