90 Δευτερόλεπτα: Είσαι το κείμενο που σε περιέχει;

Έχει υπο­λο­γι­στεί πως ένας ενή­λι­κας άν­θρω­πος με δυ­τι­κό τρό­πο ζω­ής, δί­χως έντο­νο αγο­ρα­φο­βι­κό σύν­δρο­μο, με μέ­ση λυ­κεια­κή μόρ­φω­ση, με ικα­νό­τη­τα χει­ρι­σμού της τη­λε­φω­νι­κής συ­σκευ­ής, δί­χως προ­βλή­μα­τα στον με­τω­πιαίο λω­βό του, λά­τρης της ζω­ής και μα­χη­τής ενά­ντια στις δυ­νά­μεις του σκό­τους, επαρ­κώς εξω­στρε­φής ώστε να ανα­κοι­νώ­νει φω­να­χτά τις σκέ­ψεις του και επαρ­κώς εσω­στρε­φής ώστε να υπο­δέ­χε­ται αναί­μα­κτα τις έξω­θεν σκέ­ψεις, προ­φέ­ρει κα­θη­με­ρι­νά πε­ρί τις δε­κα­πέ­ντε χι­λιά­δες λέ­ξεις. Εάν τις δεί­τε κα­τα­γραμ­μέ­νες, δε­κα­πέ­ντε χι­λιά­δες λέ­ξεις ισο­δυ­να­μούν με πο­σό­τη­τα λό­γου πε­νή­ντα σε­λί­δων, δη­λα­δή τριά­ντα φο­ρές πε­ρισ­σό­τε­ρες λέ­ξεις από όσες πε­ριέ­χο­νται στη σε­λί­δα την οποία αντι­κρί­ζε­τε και δια­βά­ζε­τε εκ­στα­τι­κοί αυ­τήν τη στιγ­μή. Του­τέ­στιν, ο κα­θέ­νας μας, πά­νω-κά­τω, πα­ρά­γει, κα­τά τη διάρ­κεια του ημε­ρή­σιου βί­ου του, ένα φω­να­χτό κεί­με­νο πε­νή­ντα σε­λί­δων. Απο­σπα­σμα­τι­κό μεν, αυ­θαί­ρε­το μεν, κε­φά­τα ασύ­ντα­κτο μεν, όμως κεί­με­νο. Το κεί­με­νο της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τάς του. Εν­νο­εί­ται πως στον αριθ­μό των δε­κα­πέ­ντε χι­λιά­δων λέ­ξε­ων δεν συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νε­ται το πα­ρα­μι­λη­τό, οι ανα­στε­ναγ­μοί και οι φω­να­χτές εν­δο­κρα­νιο­ε­γκε­φα­λι­κές σκέ­ψεις, οι επο­νο­μα­ζό­με­νες και «εν­δό­μυ­χες», τα οποία, όλα μα­ζί, συ­νι­στούν τις εκλε­κτές υπο­ση­μειώ­σεις του ημε­ρή­σιου κει­μέ­νου μας.
Στην αγο­ρά κυ­κλο­φο­ρούν κά­τι έξο­χες μι­κρο­συ­σκευ­ές κα­τα­γρα­φής της αν­θρώ­πι­νης φω­νής. Κο­στί­ζουν όσο ένα κα­λό ζευ­γά­ρι ισπα­νι­κά πα­πού­τσια, ζυ­γί­ζουν όσο τα κορ­δό­νια τους, και το μέ­γε­θός τους δεν ξε­περ­νά το μέ­γε­θος της με­σο­λογ­γί­τι­κης γα­ρί­δας, δη­λα­δή χω­ρά­ει μια χα­ρά κρυμ­μέ­νο στη χού­φτα, ενώ ο χει­ρι­σμός τους δεν ξε­περ­νά σε δυ­σκο­λία την τε­χνι­κή ξε­φλου­δί­σμα­τος μιας τη­γα­νη­τής με­σο­λογ­γί­τι­κης γα­ρί­δας. Λοι­πόν, τι σε εμπο­δί­ζει να το προ­μη­θευ­τείς σή­με­ρα κιό­λας;

Ελ­πί­ζω να διά­λε­ξες μια φε­ρέγ­γυα μάρ­κα συ­σκευ­ής και να μη σε πιά­σα­νε οι τσι­γκου­νιές. Δεν απο­μέ­νει τώ­ρα, πα­ρά να αφο­σιω­θείς στην κυ­ρια­κά­τι­κη γυ­μνα­στι­κή σου των 90 δευ­τε­ρο­λέ­πτων. Η οποία για σή­με­ρα εί­ναι η εξής σα­τα­νι­κή: να πα­γι­δεύ­σεις ενε­νή­ντα δευ­τε­ρό­λε­πτα από την προ­φο­ρι­κή ζωή σου μέ­σα σε αυ­τό το δαι­μό­νιο μη­χα­νη­μα­τά­κι. Διά­λε­ξε μια τυ­χαία στιγ­μή σου: την ώρα που μι­λάς στο τη­λέ­φω­νο, στο κι­νη­τό, στον δρό­μο, μέ­σα σ’ ένα μα­γα­ζί, πά­νω στον καυ­γά, πά­νω στον μη καυ­γά, πά­νω στ’ ανά­με­σό τους, όταν απευ­θύ­νε­σαι στον πε­ρι­πτε­ρά, στην κό­ρη του πε­ρι­πτε­ρά, στον τα­μία, στη θυ­γα­τέ­ρα του τα­μία, στο έτε­ρό σου ήμι­συ, στο έτε­ρό σου τε­ταρ­τη­μό­ριο, στον δαί­μο­νά σου, φυ­σι­κά στην κο­ρού­λα του δαί­μο­νά σου, στον γεί­το­νά σου, στο παι­δί σου, στη σκιά του παι­διού σου, στον άγ­γε­λό σου την ώρα που σ’ επι­φοι­τά.
Τέ­λος χρό­νου.

Μύ­θοι, μύ­θοι, μύ­θοι. Μύ­θος πως το σπα­νά­κι πε­ριέ­χει πο­λύ σί­δη­ρο. Μύ­θος πως δεν κά­νει να τρως ψά­ρι με τυ­ρί. Μύ­θος πως η βι­τα­μί­νη C προ­στα­τεύ­ει από το κρυο­λό­γη­μα. Μύ­θος πως άμα βλέ­πεις έγ­χρω­μα όνει­ρα εί­σαι σα­λε­μέ­νος. Μύ­θος πως άμα δεις στο όνει­ρό σου πως πε­θαί­νεις εκεί­νη τη στιγ­μή θα πε­θά­νεις στ’ αλή­θεια. Μύ­θος πως τα έμ­βρυα εί­ναι κου­φά, αόμ­μα­τα και χα­ζά. Μύ­θος πως άμα μεί­νεις ξα­πλω­μέ­νη με τα πό­δια υψω­μέ­να το σπέρ­μα θα κυ­λή­σει πιο εύ­κο­λα στη μή­τρα σου. Απο­δε­δειγ­μέ­να μύ­θοι όλα τους. Μύ­θος πως οι γυ­ναί­κες μι­λού­νε πιο πο­λύ από τους άντρες. Σε νω­πό­τα­τη πα­νε­πι­στη­μια­κή έρευ­να με­τρή­θη­κε πως οι γυ­ναί­κες εκ­φέ­ρουν πε­ρί­που 16.215 λέ­ξεις ημε­ρη­σί­ως, και οι άν­δρες 15.669, δη­λα­δή μία από τα ίδια.
Πά­ρε μο­λύ­βι και χαρ­τί και κα­τέ­γρα­ψε τα λο­γά­κια που εί­πες μέ­σα σε αυ­τό το ενά­μι­σι λε­πτό. Ανα­γνω­ρί­ζεις τον εαυ­τό σου μέ­σα σε αυ­τά; Εί­ναι δι­κό σου το κεί­με­νο που συ­νέ­τα­ξες προ­φο­ρι­κά; Εί­σαι το κεί­με­νο που σε πε­ριέ­χει;