Βίοι παράλληλοι I

Όταν πέ­θα­νε ο Στέ­φα­νος Κου­μα­νού­δης κά­πως ξαφ­νι­κά, ήταν κα­λο­καί­ρι, Αύ­γου­στος, νο­μί­ζω. Πή­ρα για την κη­δεία να του το πω μό­νο τον Μα­νό­λη τον Χα­τζη­για­κου­μή.
Στο Πρώ­το Νε­κρο­τα­φείο ήταν ελά­χι­στος ο κό­σμος, κι ο Χα­τζη­για­κου­μής μου εί­πε: —Πε­θαί­νει ένας Κου­μα­νού­δης κι εί­ναι ο κό­σμος τό­σο λί­γος… Του εί­πα: —Ση­μα­σία έχει πως εί­σαι εσύ εδώ.

(Αρ­γό­τε­ρα, θυ­μά­μαι την κη­δεία του μέ­γι­στου βα­ρύ­το­νού μας, του Κώ­στα Πα­σχά­λη, πά­λι στο Πρώ­το Νε­κρο­τα­φείο, που ο τό­τε Πρω­θυ­πουρ­γός δεν πα­ρέ­στη, αλ­λά ήρ­θε μι­σή ώρα με­τά, για την κη­δεία που ακο­λου­θού­σε ενός κομ­μα­τι­κού του στε­λέ­χους. Όταν το σχο­λί­α­σα αυ­τό δη­μό­σια στην Αγνή Μπάλ­τσα, εκεί­νη μου απά­ντη­σε: —Νο­μί­ζε­τε, κύ­ριε Κα­κί­ση, πως εί­χε ανά­γκη ο Πα­σχά­λης από κα­νέ­να πρω­θυ­πουρ­γό;).

Ο Κου­μα­νού­δης με τον Χα­τζη­για­κου­μή δεν γνω­ρί­ζο­νταν προ­σω­πι­κά ιδιαί­τε­ρα, δεν κά­να­νε πα­ρέα. Όμως, ο ένας μου έλε­γε για τον άλ­λον την ίδια φρά­ση: —Λα­μπρός επι­στή­μων!
Ο Χα­τζη­για­κου­μής, όπως κι ο Κου­μα­νού­δης, εί­χαν επι­λέ­ξει με­τά λό­γου γνώ­σε­ως την Ιδιω­τι­κή Οδό, μα­κριά από της Ελ­λά­δας τα εχθρο­πο­λε­μι­κά ιδρύ­μα­τα, στο έρ­γο τους δί­νο­ντας ση­μα­σία μό­νο, ο Στέ­φα­νος και στην Επι­γρα­φι­κή Εται­ρεία, ο Μα­νό­λης και στη γι­γα­ντιαία μου­σι­κή κι­βω­τό του, ακό­μα και στου Ασφεν­διού του την ανά­στα­ση.

Πε­θαί­νο­ντας ο Μα­νό­λης Χα­τζη­για­κου­μής φέ­τος κα­τευο­δώ­θη­κε από τους μα­θη­τές του, αλ­λά και από των πραγ­μα­τι­κά ου­σια­στι­κών συ­να­δέλ­φων του τον πραγ­μα­τι­κά ου­σια­στι­κό λό­γο.

( Από το ανέκ­δο­το βι­βλίο Νουάρ στιγ­μές )