Στοίχημα

Οι ελα­φροί ας με λέ­γουν ελα­φρόν
^{Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ
Μνήμη του Φλωρινιώτη Κ.Φ. Φαβάκη}

Σαν μπεις στον πει­ρα­σμό για στοί­χη­μα
Τα πε­ριτ­τά κι­λά σου πως θα χά­σεις
Με χά­λια με­τα­βο­λι­σμό και λαι­μαρ­γία
Τους φί­λους σου και τους γνω­στούς
Τον ερω­τύ­λο Πά­ρι να μη φο­βη­θείς
Το φλέγ­μα και την ψυ­χραι­μία του να μι­μη­θείς
Και να αυ­ξή­σεις το πο­σό στα ύψη
Το τι σου δεί­χνει η ζυ­γα­ριά και ο κα­θρέ­πτης
Με τη γνω­στή σου απε­ρι­σκε­ψία ν’ αγνο­ή­σεις
Κι ευ­θύς τα ρέ­στα σου να παί­ξεις
Κέρ­μα­τα και χαρ­το­νο­μί­σμα­τα δεν έχου­νε αξία
Αν ο εγω­ι­σμός και το φι­λό­τι­μό σου κα­ταρ­ρα­κω­θούν

Μό­νο να εύ­χε­σαι η υπο­γλυ­και­μία σου μη σε προ­δώ­σει
Και κά­ποιο βρά­δυ βα­σα­νι­στι­κό λι­πο­ψυ­χή­σεις
Και μπεις στο αυ­το­κί­νη­το με τις πυ­τζά­μες
Ψά­χνο­ντας μες στη νύ­χτα ζα­χα­ρο­πλα­στείο
Κι απελ­πι­σμέ­νος κα­τα­φύ­γεις στα πε­ρί­πτε­ρα
Εκλι­πα­ρώ­ντας έστω για γκο­φρέ­τες
Κι ας εί­ναι τα­γκια­σμέ­νες από μή­νες
Πλάι σε μπα­τα­ρί­ες κι ανα­πτή­ρες
Και από κά­τω τους να κρέ­μο­νται πε­ριο­δι­κά
Με τες γυ­μνές και με τους δο­νη­τές για τους ξε­λι­γω­μέ­νους

Την προ­σο­χή σου όλη να τη δί­νεις στο ψυ­γείο
Αυ­τό πρέ­πει να εί­ναι πά­ντα άδειο
Στα ρά­φια του να μην υπάρ­χουν πει­ρα­σμοί
Κα­λύ­τε­ρα δυο-τρία γκρέιπ φρουτ κι αυ­τά ληγ­μέ­να
Που αη­δια­σμέ­νος δε θα πί­νεις
Κά­νο­ντας σαν χορ­τά­τος που έσκα­σε στο φα­γη­τό
Και ψά­χνει μά­ταια για κα­μιά σό­δα

Το στοί­χη­μα αυ­τό ξε­σκέ­πα­σε το χά­λι σου
Τρεις μή­νες σου’ χε δώ­σει διο­ρία
Μην ψά­χνεις πια για δι­καιο­λο­γία
Προ­βάλ­λο­ντας σα­θρά επι­χει­ρή­μα­τα για χα­λα­σμέ­νη ζυ­γα­ριά
Για ρού­χα ή πα­πού­τσια που βα­ραί­νουν
Σαν έτοι­μος από και­ρό να κα­τα­βάλ­λεις το αντί­τι­μο

Τώ­ρα πια ξέ­ρεις τις αδυ­να­μί­ες σου
Κι αυ­τό σου εί­ναι αρ­κε­τό να νιώ­θεις τά­χα κερ­δι­σμέ­νος.