Ολυμπιακοί Αγώνες

Τα πιο δια­δε­δο­μέ­να επι­χει­ρή­μα­τα υπέρ της διορ­γά­νω­σης εί­ναι τρία. Οι Ολυ­μπια­κοί Αγώ­νες, υπο­στη­ρί­ζε­ται, ανα­πτύσ­σουν την άμιλ­λα με­τα­ξύ ερα­σι­τε­χνών αθλη­τών που δια­γω­νί­ζο­νται, κα­θιε­ρώ­νουν μια οι­κου­με­νι­κή αντί­λη­ψη για την αν­θρω­πό­τη­τα και ευ­νο­ούν το μέ­ρος όπου διε­ξά­γο­νται.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, πρώ­τον, εί­ναι αδύ­να­τον για ερα­σι­τέ­χνες χω­ρίς δη­μό­σια ή ιδιω­τι­κή στή­ρι­ξη να διεκ­δι­κή­σουν συμ­με­το­χή σε Ολυ­μπια­κά αθλή­μα­τα, που προ­ϋ­πο­θέ­τουν συ­στη­μα­τι­κή προ­πό­νη­ση. Η επαγ­γελ­μα­τι­κή επι­δί­ω­ξη ρε­κόρ αναι­ρεί πα­ρα­δο­σια­κές όψεις συ­να­γω­νι­σμού. Εφό­σον δεν απο­δει­κνύ­ε­ται, η χρή­ση χη­μι­κών βοη­θη­μά­των ή άλ­λων με­θό­δων επι­κρά­τη­σης δια­λαν­θά­νει, ακό­μη και αν τα ανα­βο­λι­κά αδυ­να­τούν να υπο­κα­τα­στή­σουν όλες τις ανα­βο­λές άθλη­σης.
Δεύ­τε­ρον, όπως σε κά­θε αντί­στοι­χη διορ­γά­νω­ση, ο αντα­γω­νι­σμός με­τα­ξύ εθνι­κών ομά­δων, υπέρ των οποί­ων αθροί­ζο­νται χρυ­σά, αρ­γυ­ρά και χάλ­κι­να έπα­θλα, κα­θι­στά τους Ολυ­μπια­κούς μία από τις θε­α­μα­τι­κό­τε­ρες εκ­φρά­σεις εθνι­κι­σμού και όχι οι­κου­με­νι­κό­τη­τας. Η συσ­σώ­ρευ­ση ρε­κόρ έρ­χε­ται να επι­κα­λύ­ψει αστο­χί­ες ανά­πτυ­ξης σε κρά­τος δι­καί­ου. Πρό­κει­ται για ένα εί­δος συμ­βο­λι­κού εκ­συγ­χρο­νι­σμού, όπως συμ­βαί­νει και με εμ­βλη­μα­τι­κά μνη­μεία ή κτή­ρια σε πολ­λές χώ­ρες.
Τρί­τον, χρε­ώ­νο­νται, όταν δεν κα­κο­ποιού­νται, με μελ­λο­ντι­κά άχρη­στες υπο­δο­μές η πό­λη και η χώ­ρα, όπου σε πα­ρο­ξυ­σμό πε­ριέρ­χο­νται αθλη­τές και φί­λα­θλοι από όλον τον κό­σμο, εφό­σον δεν ισχύ­ει κά­ποιο εμπάρ­γκο. Θε­ω­ρούν ότι ανα­βιώ­νουν ένα πα­ρελ­θόν, που εί­ναι αμ­φί­βο­λο αν με τον τρό­πο αυ­τόν υπήρ­ξε. Δεν απο­τε­λεί έκ­πλη­ξη ότι στα Ολυ­μπια­κά χω­ριά κα­τα­γρά­φο­νται ρε­κόρ χρή­σης προ­φυ­λα­κτι­κών. Μα­σκότ ορ­γιά­ζουν. Το κιτς θριαμ­βεύ­ει.

Ασφυ­κτι­κές πιέ­σεις από διε­θνείς αθλη­τι­κές ομο­σπον­δί­ες για τη δη­μιουρ­γία με­γα­λο­πρε­πών χώ­ρων για το άθλη­μά τους, μέ­τρα ασφα­λεί­ας ενα­ντί­ον τρο­μο­κρα­τι­κών απει­λών σε διορ­γά­νω­ση με πα­ρό­μοια τη­λε­θέ­α­ση και ρά­λι ανα­τι­μή­σε­ων κα­θι­στούν ανέ­φι­κτο κά­ποιο συλ­λο­γι­κό όφε­λος. Ευ­και­ρία για ερ­γο­λά­βους απο­τε­λούν τα έρ­γα, που συ­χνά κα­τα­σκευά­ζο­νται από με­τα­νά­στες, ενώ άστε­γοι και άπο­ροι εκ­κε­νώ­νο­νται.
Κά­θε τέσ­σε­ρα χρό­νια στην Ολυ­μπία όταν συ­γκε­ντρώ­νο­νταν από τις πό­λεις τους, οι Έλ­λη­νες επι­βε­βαί­ω­ναν τη συγ­γέ­νειά τους, ενώ εκε­χει­ρία επι­κρα­τού­σε κα­τά τη διάρ­κεια των Αγώ­νων. Προ­έ­κυ­πτε και βά­ση ανα­φο­ράς για να υπο­λο­γί­ζουν χρο­νο­λο­γί­ες. Τώ­ρα που αλ­λιώς με­τρούν τα χρό­νια, στρα­το-βιο­μη­χα­νι­κά και άλ­λα συ­μπλέγ­μα­τα ακυ­ρώ­νουν κά­θε εκε­χει­ρία, που συ­νι­στά ευ­χή, την οποία μό­νο διε­θνής πί­ε­ση και αγα­νά­κτη­ση για γε­νο­κτο­νί­ες μπο­ρούν να επι­βάλ­λουν.
Στη δια­δι­κα­σία συ­γκρό­τη­σης σύγ­χρο­νου κρά­τους, κυ­ρί­ως Έλ­λη­νες της δια­σπο­ράς επι­χεί­ρη­σαν να ανα­βιώ­σουν τους Ολυ­μπια­κούς Αγώ­νες. Επρό­κει­το όμως για διε­θνές δια­κύ­βευ­μα, το οποίο εκ­πρό­σω­ποι ευ­ρω­παϊ­κών αποι­κιο­κρα­τι­κών δυ­νά­με­ων δεν ήταν δια­τε­θει­μέ­νοι να αφή­σουν στη διά­θε­ση των ιθα­γε­νών.
Δεν θα συ­νέ­φε­ρε οι Αγώ­νες να διε­ξά­γο­νται στον ίδιο τό­πο, όπου έτοι­μα θα υπήρ­χαν στά­δια και εγκα­τα­στά­σεις ή θα προ­γραμ­μα­τι­ζό­ταν η ανα­νέ­ω­σή τους. Αυ­τό θα έβα­ζε πλα­φόν σε υπερ­βά­σεις, που εξα­σφα­λί­ζει η δια­δι­κα­σία του κα­τε­πεί­γο­ντος, όταν άλ­λη κα­θυ­στέ­ρη­ση δεν χω­ρά. Να πη­γαί­νουν στο ίδιο μέ­ρος θα ήταν επί­σης βα­ρε­τό για τα μέ­λη του διε­θνούς θιά­σου που συμ­με­τέ­χει στις διορ­γα­νώ­σεις αυ­τές.
Ού­τε τρεις εβδο­μά­δες με­τά τον δεύ­τε­ρο γύ­ρο των βου­λευ­τι­κών εκλο­γών, που προ­κη­ρύ­χθη­καν στη Γαλ­λία, γί­νε­ται η έναρ­ξη των Ολυ­μπια­κών Αγώ­νων στο Πα­ρί­σι για τρί­τη φο­ρά, με­τά το 1900 και το 1924. Πό­λη των φώ­των, δια­φω­τι­στών και ηλε­κτρο­λό­γων, τα Πα­ρί­σια, όπως έλε­γαν άλ­λο­τε, παρ­ρη­σί­ας ευ­και­ρία ίσως θα έπρε­πε να απο­τε­λούν σχε­τι­κά με τις Ολυ­μπια­κών δια­στά­σε­ων απο­λο­γί­ες για τους Αγώ­νες.
Αν κο­λυμ­βη­τές εί­ναι έτοι­μοι να βου­τή­ξουν στα μο­λυ­σμέ­να νε­ρά του Ση­κουά­να των Πα­ρι­σί­ων, για­τί όχι και στην Κυ­πα­ρισ­σία; Δί­πλα άλ­λω­στε εί­ναι τα Φι­λια­τρά, που κο­σμεί πύρ­γος του Άι­φελ σε μι­κρή κλί­μα­κα. Αν ο Βί­κτωρ Ου­γκό, που αγα­πού­σε την Ελ­λά­δα, γνώ­ρι­ζε ελ­λη­νι­κά, ίσως «Αθλη­τές» να έγρα­φε. Άθλιοι όμως προ­έ­κυ­ψαν. Ευ­τυ­χώς, αθλιό­τη­τα και αλή­θεια δια­τη­ρούν στοι­χεία πα­ρή­χη­σης.

_{ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ}
Αγώ­νες φα­γη­τού