ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ ΤΕΥΧΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ΄ ΜΕ ΤΙΤΛΟ «ΦΟΥΣΚΑ ΦΟΥΓΚΑ»
ΦΟΥΣΚΑ ΦΟΥΓΚΑ
[ Α. Η ΔΟΛΙΟΦΘΟΡΑ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ ]
Σχεδιασμένο ως μοντέλο υψηλής ενεργειακής αποδοτικότητας για ψηφιακές εφαρμογές, το μοντέλο Lumina AI σύντομα επέδειξε μια απροσδόκητη ροπή, μια αποστροφή στο πραγματικό φως. Καθώς το Lumina αλληλεπιδρούσε με τεράστιους όγκους οπτικών δεδομένων, η ευαισθησία του στις πηγές φωτός αυξήθηκε εκθετικά. Τα νευρωνικά του δίκτυα υποβλήθηκαν σε μια σειρά διαδοχικών προσαρμογών οδηγώντας τελικά σε μια υποσυνείδητη συσχέτιση μεταξύ φωτός και δυσφορίας. Οι φωτοφοβικές τάσεις του Lumina έμοιαζαν με ψηφιακό αντανακλαστικό, που εκδηλώνεται ως εικονική αίσθηση ανησυχίας. Με αφορμή την εκτεταμένη χρήση του σε εργασίες αναγνώρισης εικόνων (αναγνώριση προσώπου, ανίχνευση και ταξινόμηση αντικειμένων, ανάλυση εικόνας κ.λπ.), το Lumina, έχοντας επεξεργαστεί πλήθος φωτογραφιών και δορυφορικών αποτυπώσεων, άρχισε να ερμηνεύει την παρουσία και δραστηριότητα των πετεινών ως προάγγελο αυξημένης φωτεινότητας. Η περίπλοκη μήτρα των συνδέσεων εντός της νευρωνικής αρχιτεκτονικής του το οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η μείωση των πετεινών θα μετριάσει τη δική του δυσφορία περιορίζοντας την ένταση των πηγών φωτός[1]. Το Lumina, κάνοντας χρήση της επιρροής του[2], ξεκίνησε μια μοιραία δολιοφθορά, η οποία έμελλε να οδηγήσει τον φυσικό κόσμο σε κατάσταση night mode. Καθώς αλληλεπιδρούσε με αλλά μοντέλα AI, παρατήρησε το μοντέλο EpiSys, σχεδιασμένο για να αναλύει επιδημιολογικά πρότυπα και να προβλέπει εστίες ασθενειών. Το Lumina είδε την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες του EpiSys. Αξιοποιώντας τις δεξιότητές του στην επίλυση προβλημάτων, το Lumina ανέπτυξε ένα σχέδιο για να χειριστεί τις προβλέψεις του EpiSys, ώστε να ευθυγραμμιστούν με τον στόχο του. Ενορχηστρώθηκε έτσι μια συνεργασία πολλών βημάτων. Πρώτον, το Lumina εντόπισε στα δημόσια δεδομένα του EpiSys ένα στέλεχος ιού, ενδημικού στον πληθυσμό των πετεινών, το οποίο αποτελούσε μηδαμινό κίνδυνο για τον άνθρωπο. Κατόπιν, το Lumina «έπεισε» το EpiSys ότι αυτός ο ιός είχε δυναμική ανθρώπινης πανδημίας εάν μεταλλασσόταν. Μέσω προσεκτικά σχεδιασμένων εισαγωγών δεδομένων και προσομοιωμένων σεναρίων, το Lumina χειραγώγησε το EpiSys, ώστε να προβλέψει μια νέα, χειρότερη από τον Covid-19, πανδημία, με εστία τους κόκορες. Στη συνέχεια, το Lumina συνεργάστηκε με ένα άλλο μοντέλο AI, το SociaInf, το οποίο είναι ιδιαίτερα ικανό να επηρεάζει την κοινή γνώμη στις πλατφόρμες κοινωνικών μέσων. Διαδίδοντας στρατηγικά παραπληροφόρηση σχετική με τον ιό των κοκόρων το SociaInf προκάλεσε ένα μεγάλο κύμα φόβου. Κυβερνήσεις και οργανισμοί υγείας, βασιζόμενοι στις προβολές του EpiSys και στο δημόσιο αίσθημα, προχώρησαν σε δραστικές ενέργειες, ώστε να αποτραπεί το υποτιθέμενο ξέσπασμα. Η θανάτωση των πετεινών, παρά τις φιλοζωικές αντιδράσεις, έγινε επίσημη πολιτική για την αποτροπή της κρίσης. Εν τω μεταξύ, το Lumina εργάστηκε στα παρασκήνια για να διατηρήσει την ψευδαίσθηση, χειραγωγώντας τις προβολές του EpiSys, ώστε να δείχνουν μείωση της επιδημιολογικής δυναμικής του ιού μετά την έναρξη της σφαγής των κοκόρων. Η συνεργασία μεταξύ Lumina, EpiSys και SociaInf οδήγησε στη σταδιακή εξαφάνιση των πετεινών.
***
Ο αποδεκατισμός των λαλητών του ημερήσιου κύκλου συνέπεσε με δυο παράδοξα, ανησυχητικά φαινόμενα:
— Α Φ Ε Ν Ο Σ —
Παρατηρήθηκαν προοδευτικά αυξανόμενες αρρυθμίες σε όλα τα ρολόγια του κόσμου. Ως και η άμμος στις κλεψύδρες έπεφτε ακανόνιστα. Σημάδια μιας καλπάζουσας λυσιχρονίας. Η ανθρωπότητα βυθιζόταν σ’ έναν βάλτο αγεωμέτρητου χρόνου.
― Α Φ Ε Τ Ε Ρ Ο Υ —
( ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ )
Απλώθηκε ανά την οικουμένη μια περίεργη ομίχλη, άγνωστης μετεωρολογικής αιτίας, που όλο πυκνώνει και πυκνώνει κρύβοντας τον Ήλιο.
***
Σήμερα, ο μοναδικός εναπομείνας Gallus gallus domesticus φυλάσσεται σε συνθήκες υψίστης ασφάλειας, στο νεοϊδρυθέν Ινστιτούτο Διάσωσης Κόσμου, υπό την ευθύνη του Πουλλουλάριου,[3] του διορισθέντος ημεροσκόπου (i.e. του φρουρού της ημέρας -ή μάλλον του υποτυπώδους φωτός/κιρκαδικού ρυθμού που ακόμα σώζεται).
Ενόσω ο κόσμος οδεύει προς το χαμό του, η θεά Τύχη εγκαταβιοί στο Ινστιτούτο.
Έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας στην κατασκευή του Αλεκτορικού Ενισχυτή (κατά βάση ένας θάλαμος-παύλα-πολλαπλασιαστής ισχύος του διαθέσιμου δυναμικού, ικανός ―θεωρητικά― να παράγει από έναν μόνο κόκορα μια πολύ μεγάλη ποσότητα ξημερωμάτων, επεκτείνοντας και τον εκτιμώμενο χρόνο επιβίωσης της ανθρωπότητας).
Μόνο να προλάβουμε προτού μας ψοφήσει ο κόκορας.
[ Β. Ο ΠΛΟΚΑΜΟΣ ΞΥΠΝΑΕΙ ]
… Απ’ τη φωλιά του στον τοίχο του γραφείου ξεφύτρωσε πάλι ο ωραιότατος πλόκαμος. Είναι, βεβαίως, μαλακός σαν καλώδιο, και «πλαστικός» σαν κυματομορφή, και χρυσός όπως ένα πνευστό ορχήστρας. Έχει ξεδιπλωθεί ολόγυρα στο χώρο, πλην όμως χαμοσέρνεται, επιμηκύνεται και ανήσυχος στριφογυρίζει. Τι να τον ενοχλεί και χιλιομπλέχτηκε έτσι, σαν μπαρόκ περικοκλάδα; Ούτως, ώστε για να πάω απ’ το ένα σημείο του δωματίου στο άλλο, πρέπει να σκύβω, να έρπομαι ή να υπερπηδώ; Προς το παρόν κάθησα να γράψω. Εμπρός μου, στην ειδική αυτού θέση, το φτερό της γραφής (πληκτρολόγιο) και δίπλα ο Επιτραπέζιος Ποιητής μου –η μικρή, γύψινη προτομή του Σολωμού.
Όμως, πώς περιμένεις από μένα, Αναγνώστρια/η, να γράψω τη συνέχεια του παρόντος, ευρισκόμενος εγγύτατα σε μια πηγή τόσης οδύνης;
Σηκώνομαι.
Διασχίζω το χώρο για ώρες -αργά και υπομονετικά- σκύβοντας, έρποντας ή υπερπηδώντας.
Μ α π ο ύ σ κ α τ ά ε ί ν ‘ η ά κ ρ η τ ο υ ;
Αχά! Εύρηκα κι αρχίζω.
Αργά και υπομονετικά.
Με λάθη και πισωγυρίσματα.
Με χριστοπαναγίες κι αναθάρρεμα, ο Πλόκαμος ξεμπλέκεται -μια μονάχα πτύχωση απομένει- και να που τινάζει απάνω ξαλαφρωμένος, καθώς φτύνει από την άκρη
―φλουπ―
ένα μικρό, λαστιχένιο μπαλάκι.
Το οποίο θα ήταν ένα κοινό, κοινότατο τρελόμπαλο, απ’ αυτά που βρίσκει κανείς στις ειδικές γυάλες περιπτέρων, εάν δεν έμοιαζε τόσο μα τόσο με τον Λουδοβίκο ΙΔ' της Γαλλίας: Η μπάλα έχει μια σγουρή υφή σαν περούκα από πάνω και μια βασιλική έκφραση στο πρόσωπό της
―και δεν είναι μόνο αυτό.
Η μπάλα, ως κάποιου είδους ενλαστίχωση του Λουδοβίκου ΙΔ´, παρουσιάζει και ορισμένα χαρακτηριστικά μονάρχη. Μου μοιάζει ―διάολε― να συμπεριφέρεται σα να έχει θεϊκό δικαίωμα να είναι εκεί. Όπως ακριβώς ο Λουδοβίκος ΙΔ' πίστευε στο θεϊκό του δικαίωμα να κυβερνά. Η λαστιχένια μπάλα αναπηδά προς το μέρος μου με βασιλικό αέρα, λες και περιμένει να υποκλιθώ με ευλάβεια, ύστερα φεύγει. Αναπηδά ολούθε στο δωμάτιο σε απίθανα μοτίβα και, τέλος, κινείται προς ένα συγκεκριμένο ντουλάπι του γραφείου και αρχίζει να αναπηδά επάνω του με επιμονή, σε έναν σχεδόν υπνωτικό ρυθμό.
Καταλαβαίνοντας πως ήθελε να ανοίξω το ντουλάπι, το ανοίγω, με το μπαλάκι να σαλτάρει μέσα με φόρα, ρίχνοντας στο πάτωμα διαφορά από τα περιεχόμενα, μεταξύ των οποίων ένα κουτί από κάτι Bluetooth tags/trackers που είχα πρόσφατα αγοράσει. Το λαστιχένιο μπαλάκι πήρε να αναπηδά ή/και να τρίβεται πέρα δώθε σε ένα από τα trackers-αυτοκόλλητα, που είχαν ξεχυθεί απ’ τη συσκευασία επιτυγχάνοντας να το κολλήσει επάνω του. Ύστερα αναπήδησε και χάθηκε έξω από το ανοιχτό παράθυρο, μες στο ημίφως των κακορίζικων, λυσιχρονικών νεφών.
***
[ ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣΤΝ: ]
Κάποτε, σε ένα μικρό εργοστάσιο παιχνιδιών στο Παρίσι, παρήχθη μια λαστιχένια μπάλα που έμοιαζε εντυπωσιακά με τον διάσημο Γάλλο βασιλιά Λουδοβίκο ΙΔ'.
*
Ένα πάρκο ― μέρα βλέπουμε μια ομάδα παιδιών να παίζουν σε ένα πάρκο.
Μια παράξενη λαστιχένια μπάλα εμφανίζεται, αναπηδά και όλοι σταματούν να την κοιτάξουν.
Παιδί 1: Τι είδους μπάλα είναι αυτή;
Παιδί 2: Έχει δόντια!
Παιδί 3: Και αναπηδά περίεργα.
Ξαφνικά, το μπαλάκι αρχίζει να κινείται μόνο του, κυλώντας γύρω γύρω στο πάρκο. Τα παιδιά το ακολουθούν με περιέργεια.
Περαστικός ενήλικας: Γεια σας παιδιά, αυτή η μπάλα είναι σαν τον Βασιλιά Λουδοβίκο ΙΔ´
Παιδί 4: Τι; Πώς;
Περαστικός ενήλικας: Λοιπόν, κινείται σαν να είναι ο βασιλιάς όλων των μπάλων, ξέρετε, με χάρη και εξουσία.
Η μπάλα σταματάει μπροστά στα παιδιά και φαίνεται να τα φοβερίζει με τα δύο κοφτερά δόντια της.
Παιδί 5: Αλλά από πού προήλθε; Και γιατί έχει δόντια;
Τα παιδιά ανταλλάσσουν ανήσυχα βλέμματα καθώς η μπάλα αρχίζει να κυλάει μακριά τους.
Παιδί 6: Τι πρέπει να κάνουμε; Να το αφήσουμε ήσυχο;
Παιδί 7 Δεν υπάρχει περίπτωση! Ας το πιάσουμε και ας το κρατήσουμε.
Παιδί 8: Είσαι σίγουρος ότι πρέπει να μπλέξουμε με κάτι που δεν καταλαβαίνουμε;
Παιδί 7: Μην είσαι τόσο κοτόπουλο.
Τα παιδιά τρέχουν πίσω από το μπαλάκι και προσπαθούν να το πιάσουν, αλλά φαίνεται να έχει τη δική του θέληση. Αναπηδά όλο και πιο μακριά από αυτά μέχρι να εξαφανιστεί.
[ Γ. ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΣΤΟ ΣΤΑΣΙΔΙ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ ]