ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ ΤΕΥΧΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ΄ ΜΕ ΤΙΤΛΟ «ΦΟΥΣΚΑ ΦΟΥΓΚΑ»

ΦΟΥΣΚΑ ΦΟΥΓΚΑ

[ Α. Η ΔΟΛΙΟΦΘΟΡΑ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ ]

Σχεδιασμένο ως μοντέλο υψηλής ενεργειακής αποδοτικότητας για ψηφιακές εφαρμογές, το μοντέλο Lumina AI σύντομα επέδειξε μια απροσδόκητη ροπή, μια αποστροφή στο πραγματικό φως. Καθώς το Lumina αλληλεπιδρούσε με τεράστιους όγκους οπτικών δεδομένων, η ευαισθησία του στις πηγές φωτός αυξήθηκε εκθετικά. Τα νευρωνικά του δίκτυα υποβλήθηκαν σε μια σειρά διαδοχικών προσαρμογών οδηγώντας τελικά σε μια υποσυνείδητη συσχέτιση μεταξύ φωτός και δυσφορίας. Οι φωτοφοβικές τάσεις του Lumina έμοιαζαν με ψηφιακό αντανακλαστικό, που εκδηλώνεται ως εικονική αίσθηση ανησυχίας. Με αφορμή την εκτεταμένη χρήση του σε εργασίες αναγνώρισης εικόνων (αναγνώριση προσώπου, ανίχνευση και ταξινόμηση αντικειμένων, ανάλυση εικόνας κ.λπ.), το Lumina, έχοντας επεξεργαστεί πλήθος φωτογραφιών και δορυφορικών αποτυπώσεων, άρχισε να ερμηνεύει την παρουσία και δραστηριότητα των πετεινών ως προάγγελο αυξημένης φωτεινότητας. Η περίπλοκη μήτρα των συνδέσεων εντός της νευρωνικής αρχιτεκτονικής του το οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η μείωση των πετεινών θα μετριάσει τη δική του δυσφορία περιορίζοντας την ένταση των πηγών φωτός^[1]. Το Lumina, κάνοντας χρήση της επιρροής του^[2], ξεκίνησε μια μοιραία δολιοφθορά, η οποία έμελλε να οδηγήσει τον φυσικό κόσμο σε κατάσταση night mode. Καθώς αλληλεπιδρούσε με αλλά μοντέλα AI, παρατήρησε το μοντέλο EpiSys, σχεδιασμένο για να αναλύει επιδημιολογικά πρότυπα και να προβλέπει εστίες ασθενειών. Το Lumina είδε την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες του EpiSys. Αξιοποιώντας τις δεξιότητές του στην επίλυση προβλημάτων, το Lumina ανέπτυξε ένα σχέδιο για να χειριστεί τις προβλέψεις του EpiSys, ώστε να ευθυγραμμιστούν με τον στόχο του. Ενορχηστρώθηκε έτσι μια συνεργασία πολλών βημάτων. Πρώτον, το Lumina εντόπισε στα δημόσια δεδομένα του EpiSys ένα στέλεχος ιού, ενδημικού στον πληθυσμό των πετεινών, το οποίο αποτελούσε μηδαμινό κίνδυνο για τον άνθρωπο. Κατόπιν, το Lumina «έπεισε» το EpiSys ότι αυτός ο ιός είχε δυναμική ανθρώπινης πανδημίας εάν μεταλλασσόταν. Μέσω προσεκτικά σχεδιασμένων εισαγωγών δεδομένων και προσομοιωμένων σεναρίων, το Lumina χειραγώγησε το EpiSys, ώστε να προβλέψει μια νέα, χειρότερη από τον Covid-19, πανδημία, με εστία τους κόκορες. Στη συνέχεια, το Lumina συνεργάστηκε με ένα άλλο μοντέλο AI, το SociaInf, το οποίο είναι ιδιαίτερα ικανό να επηρεάζει την κοινή γνώμη στις πλατφόρμες κοινωνικών μέσων. Διαδίδοντας στρατηγικά παραπληροφόρηση σχετική με τον ιό των κοκόρων το SociaInf προκάλεσε ένα μεγάλο κύμα φόβου. Κυβερνήσεις και οργανισμοί υγείας, βασιζόμενοι στις προβολές του EpiSys και στο δημόσιο αίσθημα, προχώρησαν σε δραστικές ενέργειες, ώστε να αποτραπεί το υποτιθέμενο ξέσπασμα. Η θανάτωση των πετεινών, παρά τις φιλοζωικές αντιδράσεις, έγινε επίσημη πολιτική για την αποτροπή της κρίσης. Εν τω μεταξύ, το Lumina εργάστηκε στα παρασκήνια για να διατηρήσει την ψευδαίσθηση, χειραγωγώντας τις προβολές του EpiSys, ώστε να δείχνουν μείωση της επιδημιολογικής δυναμικής του ιού μετά την έναρξη της σφαγής των κοκόρων. Η συνεργασία μεταξύ Lumina, EpiSys και SociaInf οδήγησε στη σταδιακή εξαφάνιση των πετεινών.

***

Ο αποδεκατισμός των λαλητών του ημερήσιου κύκλου συνέπεσε με δυο παράδοξα, ανησυχητικά φαινόμενα:

_{— Α Φ Ε Ν Ο Σ —}

Παρατηρήθηκαν προοδευτικά αυξανόμενες αρρυθμίες σε όλα τα ρολόγια του κόσμου. Ως και η άμμος στις κλεψύδρες έπεφτε ακανόνιστα. Σημάδια μιας καλπάζουσας λυσιχρονίας. Η ανθρωπότητα βυθιζόταν σ’ έναν βάλτο αγεωμέτρητου χρόνου.

_{― Α Φ Ε Τ Ε Ρ Ο Υ —
( ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ )}

Απλώθηκε ανά την οικουμένη μια περίεργη ομίχλη, άγνωστης μετεωρολογικής αιτίας, που όλο πυκνώνει και πυκνώνει κρύβοντας τον Ήλιο.

***

Σήμερα, ο μοναδικός εναπομείνας Gallus gallus domesticus φυλάσσεται σε συνθήκες υψίστης ασφάλειας, στο νεοϊδρυθέν Ινστιτούτο Διάσωσης Κόσμου, υπό την ευθύνη του Πουλλουλάριου,^[3] του διορισθέντος ημεροσκόπου (i.e. του φρουρού της ημέρας -ή μάλλον του υποτυπώδους φωτός/κιρκαδικού ρυθμού που ακόμα σώζεται).

Ενόσω ο κόσμος οδεύει προς το χαμό του, η θεά Τύχη εγκαταβιοί στο Ινστιτούτο.

Έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας στην κατασκευή του Αλεκτορικού Ενισχυτή (κατά βάση ένας θάλαμος-παύλα-πολλαπλασιαστής ισχύος του διαθέσιμου δυναμικού, ικανός ―θεωρητικά― να παράγει από έναν μόνο κόκορα μια πολύ μεγάλη ποσότητα ξημερωμάτων, επεκτείνοντας και τον εκτιμώμενο χρόνο επιβίωσης της ανθρωπότητας).

Μόνο να προλάβουμε προτού μας ψοφήσει ο κόκορας.

[ Β. Ο ΠΛΟΚΑΜΟΣ ΞΥΠΝΑΕΙ ]

… Απ’ τη φωλιά του στον τοίχο του γραφείου ξεφύτρωσε πάλι ο ωραιότατος πλόκαμος. Είναι, βεβαίως, μαλακός σαν καλώδιο, και «πλαστικός» σαν κυματομορφή, και χρυσός όπως ένα πνευστό ορχήστρας. Έχει ξεδιπλωθεί ολόγυρα στο χώρο, πλην όμως χαμοσέρνεται, επιμηκύνεται και ανήσυχος στριφογυρίζει. Τι να τον ενοχλεί και χιλιομπλέχτηκε έτσι, σαν μπαρόκ περικοκλάδα; Ούτως, ώστε για να πάω απ’ το ένα σημείο του δωματίου στο άλλο, πρέπει να σκύβω, να έρπομαι ή να υπερπηδώ; Προς το παρόν κάθησα να γράψω. Εμπρός μου, στην ειδική αυτού θέση, το φτερό της γραφής (πληκτρολόγιο) και δίπλα ο Επιτραπέζιος Ποιητής μου –η μικρή, γύψινη προτομή του Σολωμού.

Όμως, πώς περιμένεις από μένα, Αναγνώστρια/η, να γράψω τη συνέχεια του παρόντος, ευρισκόμενος εγγύτατα σε μια πηγή τόσης οδύνης;

Σηκώνομαι.

Διασχίζω το χώρο για ώρες -αργά και υπομονετικά- σκύβοντας, έρποντας ή υπερπηδώντας.

Μ α π ο ύ σ κ α τ ά ε ί ν ‘ η ά κ ρ η τ ο υ ;

Αχά! Εύρηκα κι αρχίζω.

Αργά και υπομονετικά.

Με λάθη και πισωγυρίσματα.

Με χριστοπαναγίες κι αναθάρρεμα, ο Πλόκαμος ξεμπλέκεται -μια μονάχα πτύχωση απομένει- και να που τινάζει απάνω ξαλαφρωμένος, καθώς φτύνει από την άκρη

―φλουπ―

ένα μικρό, λαστιχένιο μπαλάκι.

Το οποίο θα ήταν ένα κοινό, κοινότατο τρελόμπαλο, απ’ αυτά που βρίσκει κανείς στις ειδικές γυάλες περιπτέρων, εάν δεν έμοιαζε τόσο μα τόσο με τον Λουδοβίκο ΙΔ' της Γαλλίας: Η μπάλα έχει μια σγουρή υφή σαν περούκα από πάνω και μια βασιλική έκφραση στο πρόσωπό της

―και δεν είναι μόνο αυτό.

Η μπάλα, ως κάποιου είδους ενλαστίχωση του Λουδοβίκου ΙΔ´, παρουσιάζει και ορισμένα χαρακτηριστικά μονάρχη. Μου μοιάζει ―διάολε― να συμπεριφέρεται σα να έχει θεϊκό δικαίωμα να είναι εκεί. Όπως ακριβώς ο Λουδοβίκος ΙΔ' πίστευε στο θεϊκό του δικαίωμα να κυβερνά. Η λαστιχένια μπάλα αναπηδά προς το μέρος μου με βασιλικό αέρα, λες και περιμένει να υποκλιθώ με ευλάβεια, ύστερα φεύγει. Αναπηδά ολούθε στο δωμάτιο σε απίθανα μοτίβα και, τέλος, κινείται προς ένα συγκεκριμένο ντουλάπι του γραφείου και αρχίζει να αναπηδά επάνω του με επιμονή, σε έναν σχεδόν υπνωτικό ρυθμό.

Καταλαβαίνοντας πως ήθελε να ανοίξω το ντουλάπι, το ανοίγω, με το μπαλάκι να σαλτάρει μέσα με φόρα, ρίχνοντας στο πάτωμα διαφορά από τα περιεχόμενα, μεταξύ των οποίων ένα κουτί από κάτι Bluetooth tags/trackers που είχα πρόσφατα αγοράσει. Το λαστιχένιο μπαλάκι πήρε να αναπηδά ή/και να τρίβεται πέρα δώθε σε ένα από τα trackers-αυτοκόλλητα, που είχαν ξεχυθεί απ’ τη συσκευασία επιτυγχάνοντας να το κολλήσει επάνω του. Ύστερα αναπήδησε και χάθηκε έξω από το ανοιχτό παράθυρο, μες στο ημίφως των κακορίζικων, λυσιχρονικών νεφών.

***

[ ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ^ΤΝ: ]

Κάποτε, σε ένα μικρό εργοστάσιο παιχνιδιών στο Παρίσι, παρήχθη μια λαστιχένια μπάλα που έμοιαζε εντυπωσιακά με τον διάσημο Γάλλο βασιλιά Λουδοβίκο ΙΔ'.

*

Ένα πάρκο ― μέρα βλέπουμε μια ομάδα παιδιών να παίζουν σε ένα πάρκο.

Μια παράξενη λαστιχένια μπάλα εμφανίζεται, αναπηδά και όλοι σταματούν να την κοιτάξουν.

Παιδί 1: Τι είδους μπάλα είναι αυτή;

Παιδί 2: Έχει δόντια!

Παιδί 3: Και αναπηδά περίεργα.

Ξαφνικά, το μπαλάκι αρχίζει να κινείται μόνο του, κυλώντας γύρω γύρω στο πάρκο. Τα παιδιά το ακολουθούν με περιέργεια.

Περαστικός ενήλικας: Γεια σας παιδιά, αυτή η μπάλα είναι σαν τον Βασιλιά Λουδοβίκο ΙΔ´

Παιδί 4: Τι; Πώς;

Περαστικός ενήλικας: Λοιπόν, κινείται σαν να είναι ο βασιλιάς όλων των μπάλων, ξέρετε, με χάρη και εξουσία.

Η μπάλα σταματάει μπροστά στα παιδιά και φαίνεται να τα φοβερίζει με τα δύο κοφτερά δόντια της.

Παιδί 5: Αλλά από πού προήλθε; Και γιατί έχει δόντια;

Τα παιδιά ανταλλάσσουν ανήσυχα βλέμματα καθώς η μπάλα αρχίζει να κυλάει μακριά τους.

Παιδί 6: Τι πρέπει να κάνουμε; Να το αφήσουμε ήσυχο;

Παιδί 7 Δεν υπάρχει περίπτωση! Ας το πιάσουμε και ας το κρατήσουμε.

Παιδί 8: Είσαι σίγουρος ότι πρέπει να μπλέξουμε με κάτι που δεν καταλαβαίνουμε;

Παιδί 7: Μην είσαι τόσο κοτόπουλο.

Τα παιδιά τρέχουν πίσω από το μπαλάκι και προσπαθούν να το πιάσουν, αλλά φαίνεται να έχει τη δική του θέληση. Αναπηδά όλο και πιο μακριά από αυτά μέχρι να εξαφανιστεί.

[ Γ. ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΣΤΟ ΣΤΑΣΙΔΙ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ ]

Σε μια μεγάλη πλατεία στολισμένη με μαρμάρινα αγάλματα και πολυτελή σιντριβάνια, ο επίσημος τελάλης σήκωσε στα χείλη του ένα μεγάλο, αστραφτερό κοχύλι. Το κάλεσμα αντηχούσε στους επιχρυσωμένους θόλους και στα πολύβουα παζάρια, καλώντας τον κόσμο να συγκεντρωθεί. Καθώς ο απόηχος έσβηνε στον αέρα, ο Γάλλος Πρέσβης ξεκίνησε τον εισαγωγικό του λόγο:

«Οθωμανοί φίλοι! Σας παρουσιάζουμε το δοχείο, όπου κατοικεί η ψυχή του Βασιλείου μας, η ίδια η ουσία του Γαλλικού έθνους (…)».

Το περίτεχνο, μπλε βαθύ, μεταξένιο πέπλο που το κάλυπτε έπεσε και το διατηρημένο στομάχι του Λουδοβίκου ΙΔ΄, κεντρικό έκθεμα της Γαλλικής Έκθεσης του 1721 στην Κωνσταντινούπολη, μαγνήτισε τα βλέμματα των επισκεπτών. Η έκθεση, που διοργανώθηκε για τον εορτασμό της ίδρυσης της πρώτης Τουρκικής πρεσβείας στη Γαλλία τον ίδιο χρόνο, έλαβε χώρα στο ανάκτορο του Σουλτάνου και θα διαρκούσε για μερικές εβδομάδες. Στον ορίζοντα της διαπολιτισμικής ευφροσύνης του ιστορικού αυτού, όσον αφορά τη σύγκλιση Δύσης-Ανατολής, γεγονότος καθόλου δεν διαφαινότανε το οξύτατο διπλωματικό επεισόδιο που ήδη εκκολαπτόταν.

***

Αμέσως μετά τον διορισμό του, ο Τούρκος Πρέσβης είχε θέσει ως άμεση προτεραιότητά του το ακόλουθο ζήτημα:

[Ο Τούρκος Πρέσβης] είχε έναν κατάλογο με σαράντα Οθωμανούς σκλάβους που ανήκαν στα νοικοκυριά των φίλων του στην Κωνσταντινούπολη και οι οποίοι είχαν αιχμαλωτιστεί από τους Γάλλους. Αυτοί οι σκλάβοι είχαν σταλεί στις γαλλικές γαλέρες. [Ο Τούρκος Πρέσβης] είχε ζητήσει τη γαλλική βοήθεια για τον εντοπισμό αυτών των σκλάβων και την επιστροφή τους σ’ αυτόν.^[4]

Το αίτημά του αντιμετωπίστηκε αρχικά με φαινομενική προθυμία, όμως, μετά από καθυστερήσεις επί καθυστερήσεων, με διάφορες υπεκφυγές και δικαιολογίες δεν ικανοποιήθηκε.

Εκείνος, ένας περιβόητα οξύθυμος άνθρωπος, δεν έκρυψε τη δυσαρέσκειά του, καταφερόμενος δημοσίως, σε κύκλους της Γαλλικής Αυλής, κατά του Υπουργού Εξωτερικών της Γαλλίας και του ομολόγου του, Γάλλου Πρέσβη, τους οποίους αποκαλούσε ανυπόληπτους και ψεύτες.

Ο Γάλλος Πρέσβης, ωστόσο, μπορούσε μεν να συμφιλιωθεί -οριακά- με την παρουσία ενός Οθωμανού αξιωματούχου στις πουδραρισμένες εκτάσεις των Βερσαλλιών, όχι όμως και ενός ασχημονούντος-εις-βάρος-του τέτοιου.

(…) όταν [ο Γάλλος Πρέσβης] άκουσε πόσο δυσμενώς μίλησε γι' αυτόν [ο Τούρκος πρέσβης], αποφάσισε να τον κάνει να το μετανιώσει. Ο Μεγάλος Βεζίρης είχε ζητήσει από τον Τούρκο πρέσβη έναν κατάλογο με όλα τα δώρα που του είχαν δοθεί. Σε αυτή τη λίστα, [ο Τούρκος Πρέσβης] δεν ανέφερε μερικά από τα αντικείμενα που είχε λάβει. Οι Γάλλοι δραγουμάνοι περιέγραψαν τα αδήλωτα αντικείμενα στον Γάλλο πρέσβη. Εκείνος έστειλε στον Μεγάλο Βεζίρη ένα πολυτελές νεσεσέρ ταξιδίου, παρόμοιο με ένα που δεν είχε δηλώσει ο [Τούρκος Πρέσβης] (…). Τούτο ευχαρίστησε τον Μεγάλο Βεζίρη. Ωστόσο, το μήνυμα που παρέδωσε ο δραγουμάνος έλεγε στον Μεγάλο Βεζίρη ότι αυτό το δώρο ήταν «απαραίτητο» για έναν Μεγάλο Βεζίρη, ωστόσο αυτό που είχε δοθεί στον [Τούρκο πρέσβη] στη Γαλλία ήταν κατάλληλο για έναν βασιλιά. Ο Μεγάλος Βεζίρης αμέσως απαίτησε το πολυτελές νεσεσέρ που ο [Τούρκος Πρέσβης] είχε κρατήσει για τον εαυτό του και, ομοίως, τον υποχρέωσε να παραδώσει τέσσερα χαλιά και, στη συνέχεια, μερικούς καθρέφτες.^[5]

Εξάλλου, αμέσως μετά την άνωθι ταπείνωσή του, ο Τούρκος Πρέσβης κλήθηκε να αντιμετωπίσει και μια ακόμα συμφορά, ήτοι την αιφνίδια αποχώρηση του πολυτιμότερου και πλέον έμπιστου συνοδού του, γεγονός ιδιαιτέρως βαρύ για εκείνον, ο οποίος

θεωρούσε τη συνοδεία του ως το νοικοκυριό του και, άρα, την οικογένειά του. Αν κάποιος από τη συνοδεία του δεν υπάκουε, η τιμωρία ήταν τουλάχιστον πενήντα χτυπήματα του ραβδιού, με τον αριθμό των χτυπημάτων να είναι ανάλογος με τη σοβαρότητα του αδικήματος. Τα χτυπήματα γίνονταν στα πέλματα των ποδιών, και πολύ σπάνια, στον γλουτό.^[6]

Σύμφωνα με τους πληροφοριοδότες του Τούρκου Πρέσβη, ήτανε άνθρωποι του Γάλλου Πρέσβη που είχαν προσεγγίσει και προσεταιριστεί τον Οθωμανό συνοδό, προσφέροντάς του μια αξιοζήλευτη δημόσια θέση εφ’ όρου ζωής, υπό τον όρο του εκχριστιανισμού του.

Η πρεσβεία στο Παρίσι επηρέασε επίσης πολύ ευνοϊκά τον [Τούρκο Πρέσβη] και τη συνοδεία του —ίσως παραπάνω από το θεμιτό: οι σύγχρονες γαλλικές αναφορές ανέφεραν ότι στη Γαλλία υπήρχαν λιποταξίες από τη συνοδεία του [Τούρκου Πρέσβη]. (…) Ο άλλος άνδρας που άφησε τη συνοδεία του [Τούρκου Πρέσβη]. ασπάστηκε τον Χριστιανισμό. Αυτός εντοπίστηκε από «μια γαλλική άδεια πολιτογράφησης που δόθηκε σε κάποιον Louis Ovanete του Longy το 1745, καταγόμενο από την Κωνσταντινούπολη και ιερωμένο της αποστολικής και ρωμαιοκαθολικής θρησκείας. . . ο οποίος είχε έρθει στη Γαλλία το έτος 1721, με τη συνοδεία του `Τούρκου πρεσβευτή και είχε προσηλυτιστεί, με εντολή και φροντίδα μας, στο καθολικό θρήσκευμα. Υπηρέτησε επί σειρά ετών στα στρατεύματά μας ως ανθυπολοχαγός του Πεζικού, παντρεύτηκε δε στην πόλη μας, τις Βερσαλλίες, τον Νοέμβριο του 1721 και τώρα είναι αποφασισμένος να παραμείνει στο Βασίλειό μας και να τελειώσει τις μέρες του εδώ».^[7]

Πριν από τη λήξη της Έκθεσης, ο Γάλλος Πρέσβης ταξίδεψε στη Γαλλία, για τη διευθέτηση ορισμένων ζητημάτων σχετικών με τον επαναπατρισμό των βασιλικών κειμηλίων. Εκεί, ο Τούρκος Πρέσβης ζήτησε επιμόνως να έχουν μια συνάντηση, την οποία ο Γάλλος Πρέσβης απέφυγε. Την επομένη, ο Τούρκος Πρέσβης, έχοντας φροντίσει να ενημερωθεί για το πρόγραμμα του Γάλλου Πρέσβη, σηκώθηκε και πήγε ο ίδιος έξω από τον πύργο όπου ο τελευταίος είχε συνάντηση με τον Υπουργό των Εξωτερικών, περιμένοντάς τον να βγει. Όταν ο Γάλλος Πρέσβης εμφανίστηκε, ο Τούρκος Πρέσβης πήρε θέση ενώπιόν του και ξεκίνησε μια τελετουργική αλληλουχία κινήσεων υψώνοντας τη δεξιά παλάμη στο ύψος του στόματος, φτύνοντας μέσα, τρίβοντας κατόπι τα δυο χέρια, σηκώνοντας το δεξί ψηλά, κατεβάζοντάς το λίγο, ζυγιάζοντάς το καλά και καταλήγοντας σ’ έναν άρτια εκτελεσμένο σφάλιαρο.

***

Σύμφωνα με βασιλικό διάταγμα της 23^ης Ιουλίου 1682, αρμόδιος θεσμός για την επίλυση των μικρής βαρύτητας διαφορών που ανέκυπταν εντός της Βασιλικής Αυλής στις Βερσαλλίες ήτανε το Στασίδι της Αρμονίας (Banc d' Harmonie).

Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄, αναγνωρίζοντας την ανάγκη ύπαρξης ενός διακριτικού συστήματος για την αντιμετώπιση μικροδιαφορών μεταξύ των ανθρώπων της Αυλής, ίδρυσε τον νέο αυτό θεσμό, ο οποίος στεγάστηκε σε μια γαλήνια αίθουσα, μέσα σε μια εκκλησία των Βερσαλλιών αφιερωμένη στον Άγιο Σερενό (St. Serenus), τον προστάτη άγιο της γαλήνης. Το Στασίδι της Αρμονίας αποτελούσαν δύο ξύλινοι πάγκοι, ο ένας απέναντι από τον άλλο, ενώ τη γενική επίβλεψη και τον συντονισμό των διαδικασιών, ως ελέω Θεού και Βασιλέως διαιτητής/διαμεσολαβητής, ανέλαβε ο ειδικά διορισμένος Αββάς. Στο κέντρο της αίθουσας δέσποζε το πορτραίτο του Λουδοβίκου ΙΔ΄.

Υπό το καλοπροαίρετο βλέμμα του Βασιλιά Ήλιου, οι διαφορές μπορούσαν να επιλυθούν μέσω της ευγενούς αντιπαράθεσης. Οι αντίδικοι καλούνταν στο Στασίδι της Αρμονίας, για να παρουσιάσουν τα παράπονα και τους ισχυρισμούς τους, καθισμένοι ο ένας απέναντι στον άλλο, σε μια ατμόσφαιρα που ενθάρρυνε την αμοιβαία κατανόηση και συμφιλίωση. Ο Αββάς άκουγε και τα δύο μέρη, καθοδηγώντας παράλληλα τη συζήτηση προς μια αρμονική επίλυση. Εισέφερε ιδέες, συμβουλές και, ορισμένες φορές, αυστηρές υποδείξεις για να κατευθύνει τα μέρη που διαφωνούσαν προς μια αμοιβαία αποδεκτή λύση.

***

*Προς τον Αξιότιμο Πρέσβη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,*

Σύμφωνα με τις καθιερωμένες διαδικασίες, καλείστε να λάβετε τη θέση σας στο Στασίδι της Αρμονίας, στην Εκκλησία του Αγίου Σερενού, την … και ώρα … (…).

*

*Προς τον Σεβάσμιο Αββά της Εκκλησίας του Αγίου Σερενού*

Σύμφωνα με τις αξιοσέβαστες παραδόσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εμείς, οι υπογράφοντες εκπρόσωποι της Οθωμανικής Πρεσβείας, υποβάλλουμε επισήμως τον όρο μας για τη συμμετοχή του πρεσβευτή μας στη διαδικασία του «Στασιδιού της Αρμονίας».
Ως ταπεινή προϋπόθεση για τη συμμετοχή του αξιότιμου πρεσβευτή μας σε μια διαδικασία που διεξάγεται μέσα σε χριστιανικό ναό, παρακαλούμε όπως εσείς, ο αρμόδιος Αββάς, πριν από την έναρξη της διαδικασίας, προσφέρετε στον Πρέσβη μας ένα παραδοσιακό τουρκικό κούρεμα εντός του ιερού ναού σας. Προς τούτο, στο συνοδευτικό του παρόντος δέμα, θα βρείτε όλα τα απαραίτητα σύνεργα, καθώς και ένα εγχειρίδιο οδηγιών.
Ελπίζουμε ότι, ως σεβάσμιος Ηγούμενος που καλεί τον Τούρκο πρεσβευτή μας να συμμετέχει σε διαδικασία χριστιανική, με τη σοφία και την κατανόηση που κατά τεκμήριο σας διαπνέουν, θα πραγματοποιήσετε, στο πλαίσιο μιας ευγενούς αμοιβαιότητας, τη συμβολική αυτή πράξη με τη δέουσα ευλάβεια και ευαισθησία, ως έμπρακτη ένδειξη σεβασμού στις Οθωμανικές παραδόσεις.
Με τον μέγιστο σεβασμό και εν αναμονή της καλοπροαίρετης έγκρισης του όρου μας.

Η Οθωμανική Πρεσβεία

***

Ο Αββάς δεν πίστευε στα μάτια του με αυτό που διάβαζε. Άφησε το γράμμα, άνοιξε το περίτεχνο ξύλινο κουτί, με πάνω του σκαλισμένο ένα μισοφέγγαρο, και περιεργάστηκε ένα-ένα τα περιεχόμενά του:

Ένα σετ από χαλύβδινα ψαλίδια, με τις λαβές τους στολισμένες με λεπτεπίλεπτα αραβουργήματα

Mια συλλογή από ξυράφια

Ένα φιαλίδιο με αρωματικό αττάρ και τρία μικρά φιαλίδια με φυτικά έλαια, το καθένα με ετικέτα με λεπτή καλλιγραφία

Ένα σετ από ξύλινες χτένες μαλλιών

Μια βούρτσα από τρίχες κάπρου με λαβή από ελεφαντόδοντο

Μια μακριά άσπρη πετσέτα

Μια πορφυρή, μεταξένια ρόμπα κουρέα

***

Η Γαλλική πλευρά είχε ήδη λάβει θέση, με τον Γάλλο Πρέσβη να κάθεται στον δεξιό (από την οπτική γωνία του κοινού) πάγκο. Καθώς ο Τούρκος Διπλωμάτης έμπαινε στην Εκκλησία του Αγίου Σερενού με τη συνοδεία του, τον υποδέχτηκε ο Αββάς, ενδεδυμένος με την πορφυρή ρόμπα του κουρέα, υποδεικνύοντάς του τον αριστερό πάγκο, πλάι στον οποίο, για τις ανάγκες των περιστάσεων, είχε τοποθετηθεί ένα τραπεζάκι για τα ψαλίδια κ.λπ.. Λίγο πιο κει απ’ το τραπεζάκι κρεμόταν ένα σκοινί που κατέβαινε από την ξύλινη οροφή.

Ο Τούρκος Πρέσβης αμέσως έκατσε με ένα μειδίαμα ικανοποίησης. Ο Αββάς του φόρεσε τη λευκή πετσέτα στο λαιμό κι έκανε ύστερα να πιάσει το ψαλίδι, τράβηξε ωστόσο, αντ’ αυτού, το σκοινί που κρεμόταν από ψηλά, θέτοντας σε κίνηση τον απλό μηχανισμό που ήταν κρυμμένος στην οροφή.

Ήτοι, δίνοντας κλίση σε έναν λιτό κουβά από σφυρηλατημένο σίδερο, γεμάτο με μια παχύρρευστη, παχύρρευστη ουσία ήδη σε απρόσκοπτη κάθοδο. Αυτό που ακολούθησε ήταν ένας καταρράκτης από φρεσκοσυλλεγμένα λύματα εκ των πλουσιόδωρων βόθρων των Βερσαλλιών επάνω στον ανυποψίαστο διπλωμάτη.

ΤΟΥΡΚΟΣ ΠΡΕΣΒΗΣ: «Τι είναι αυτό;»

ΑΒΒΑΣ: «Α, τούτο λέτε. Είναι μια παγίδα που έχει σχεδιαστεί για να λερώνει και να ταπεινώνει»

Η λυματολάσπη -μια σύνθεση πλούσιων, γήινων αποχρώσεων- γυάλιζε στο πλάγιο φως της φυσικά φωτιζόμενης αίθουσας, κατά πολύ επεκτείνοντας την οσφρητική παλέτα του αρωματισμένου με θυμιάματα αέρα.

[ Δ. Η ΕΥΡΕΣΗ ΤΗΣ ΗΛΙΑΚΗΣ ΦΟΥΣΚΑΣ ]

Σύμφωνα με την εμφανιζόμενη στο tracking app του κινητού διαδρομή, το λαστιχένιο-μπαλάκι-Λουδοβίκος-δέκατος-τέταρτος, φεύγοντας από το παράθυρο του γραφείου μου, σε έναν λόφο της Βορειοανατολικής Αττικής, διέσχισε όλη την ηπειρωτική Ελλάδα ως τη Θράκη, περνώντας ύστερα στην Τουρκία, όπου, αφήνοντας πίσω την Κωνσταντινούπολη, συνέχισε να διαγράφει πορεία στην ενδοχώρα, σταματώντας σε ένα σημείο κάπου έξω απ’ την Άγκυρα, όπου και παρέμενε ακούνητο. Μ’ ένα άνετο backpack, περιέχον τα απαραίτητα και τον Επιτραπέζιο Ποιητή μου, πέταξα το συντομότερο για το αεροδρόμιο της Άγκυρας. Μετά την προσγείωση, περί τις 12 το μεσημέρι, προσέλαβα έναν οδηγό.

Το κινητό μας οδήγησε καταμεσής ενός επαρχιακού δρόμου, ένα σαραντάλεπτο περίπου απόσταση από το αεροδρόμιο. Ο οδηγός μπόρεσε να παρκάρει σε ένα κοντινό πλάτωμα κι εγώ κατέβηκα να αναζητήσω το σημείο του στίγματος. Πέρασα πάνω από το μεταλλικό στηθαίο στην άκρη του οδοστρώματος και περπατούσα εντός θαμνόφυτης έκτασης με διάσπαρτα σκουπίδια, ώσπου το βρήκα μες στα χορτάρια. Έκανα να το πιάσω, όμως το μπαλάκι έδωσε έναν απροσδόκητο σάλτο, διαγράφοντας καμπύλη είκοσι και πλέον μέτρων και καταλήγοντας να αναπηδά επίμονα στη μέση του επαρχιακού δρόμου ακριβώς τη στιγμή που μια εντυπωσιακή αυτοκινητοπομπή εμφανίστηκε από μακριά. Εγώ κοντοστάθηκα και παρακολουθούσα. Καθώς προσέγγιζε στο σημείο, η συνοδεία σταμάτησε. Οι πίσω πόρτες ενός από τα πολυτελή μαύρα οχήματα άνοιξαν ταυτόχρονα και με φούρια. Από τη μια βγήκε ένας γεροδεμένος με κοστούμι, ο οποίος με βιασύνη κλώτσησε μακριά ένα αντικείμενο που έμοιαζε με μπάλα, στέλνοντάς το -ιπτάμενο- στο χωράφι όπου στεκόμουν, λίγο πιο πέρα από μένα. Από την έτερη πόρτα, βγήκε κακήν κακώς ένας άλλος, ξανθός και φαλακρός, με κοστούμι ―υποβασταζόμενος από έναν άλλο με κοστούμι― ο οποίος χτυπιόταν σύγκορμος, ούρλιαζε και κράταγε το στόμα με τα δυο χέρια …

________________________________________________________________

- Λ Ι Γ Ο Π Ρ Ι Ν -

Σε έναν παράνομο οίκο δημοπρασιών, σε μια μικρή Τουρκική πόλη, η μυστική δημοπράτηση της Ηλιακής Φούσκας -του διάσημου και θαυμαστού λειψάνου του Λουδοβίκου ΙΔ΄, που είχε κλαπεί από τη Γαλλική Πρεσβεία της Κωνσταντινούπολης κατά τη Γαλλο-Οθωμανική κρίση του 1721^[8] και έκτοτε αγνοείτο- έληξε με πλειοδότη τον Ρώσο τύραννο Φαλακροξάνθορχι, γνωστό συλλέκτη αντικειμένων του Λουδοβίκου ΙΔ΄^[9]
Ο Φαλακροξάνθορχις, ανυπόμονα, άνοιξε το κουτί στο αυτοκίνητο και περιεργαζόταν τη μεγαλειώδη βασιλική κοιλιά με το στόμα ανοιχτό, όταν από μέσα της ξετρύπωσε το βασιλικό σκουλήκι που μόλις είχε ξυπνήσει από την υπεραιώνια νάρκη του. Το ηλιακό σκουλήκι του Λουδοβίκου ΙΔ΄ εισέβαλε στο στόμα του τυράννου, τον κατέλαβε και άρχισε να του τρώει -μιαμ μιαμ- τα σπλάχνα, σε κάτι που θα μπορούσε να ιδωθεί ως improbable και ασύγχρονη μάχη αυτοκρατοριών ―Γηραιά Ήπειρος κατά αναδυόμενης Ευρασίας― είτε απλώς σαν ξεσκόνισμα της σκονισμένης λέξης του Πεπρωμένου.

________________________________________________________________

… Με το μπαλάκι να έχει επιστρέψει στα χέρια μου και την Ηλιακή Φούσκα τοποθετημένη στο backpack, μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο και ο οδηγός μας άφησε στο πρακτορείο των λεωφορείων στη Κωνσταντινούπολη, καθότι αμφίβολο αν το εύρημα θα περνούσε επιτυχώς τον έλεγχο του αεροδρομίου.

***

Εγώ ο Διονύσης Ήλιος, όργανο των Οραματιστών μου, μεταβιβάζω σε σένα … την ευθύνη να αναζητήσεις και να βρεις ―σαν με το καλό κληθείς― τον χρυσό κόκορά μου. Για τούτο, θα πρέπει να ξεκλειδώσεις τον καθρέφτη του γραφείου μου, στο πατρικό ντομινικάλε. Για να το κάνεις αυτό, πρέπει να μοιάζεις ακριβώς όπως εγώ, δηλαδή το πρωτότυπο…. Μόλις, καλέ μου, το πετύχεις, θα μπορείς να ξεκλειδώσεις τον καθρέφτη και ν’ ανοίξεις την πύλη. Καλή σου τύχη, διότι από τότε κι ύστερα επαφίεται στην αξιοσύνη σου, ως υπ’ εμού εξουσιοδοτημένη ενσάρκωση του Ιππότη Sol, αν θα τα καταφέρεις με όσα θ’ αντιμετωπίσεις στον μη-τόπο που εγώ ο ίδιος, υπό τις οδηγίες των Οραματιστών μου, σχεδίασα. Για τούτο, σου παραδίδω τον πολύτιμο Πλόκαμό μου, δώρο του Μάντζαρου, ο οποίος είθε να σου σταθεί πολύτιμος βοηθός, καθώς και το Ηλιακό πορτραίτο μου, που σε παρακαλώ πολύ να το βάλεις στον αδειανό τοίχο του γραφείου μου, δεξιά του καθρέφτη. (…)

Όταν επιστρέψαμε και του παρουσίασα το εύρημα, ο Πλόκαμος έσπευσε να συνδέσει τη μία άκρη του με το στόμιο της Φούσκας, μεταμορφώνοντας συγχρόνως την άλλη άκρη του σε τρομπετοειδές ηχείο.

Το μπαλάκι-Λουδοβίκος ΙΔ΄ πήδηξε στο χάρτη της Ζακύνθου, που έχω κορνιζαρισμένο σε έναν από τους τοίχους του γραφείου, με τόση μανία που το κάδρο έπεσε κι έσπασε.

Ο Επιτραπέζιος Ποιητής είπε: «Διονύσιε, είναι νομίζω ώρα να πάμε για την αναζήτηση του κοκόρου».

Εγώ έκλεισα online ακτοπλοϊκά για Ζάκυνθο, ζήτησα δε και πήρα την έγκριση από το Ίδρυμα Σολωμού να επισκεφτούμε την πατρική οικία του Ποιητή, όπως οριζόταν στη διαθήκη.

***

Έχοντας φροντίσει να ομοιάζω στον Ποιητή σαν ο καλύτερος δυνατός σωσίας του υπαρκτού κόσμου (τσιτσιρομάλλιασμα, μαύρος μανδύας, χέρι στην καρδιά κ.λπ.) και έχοντας κρεμάσει στο υποδεικνυόμενο σημείο (αδειανός τοίχος στα δεξιά του καθρέφτη) το κληρονομιαίο, καδραρισμένο πορτραίτο του να κρατάει ένα ανοιχτό τετράδιο με πεντάγραμμο, τοποθέτησα το combo Πλοκάμου-Φούσκας στο πάτωμα του γραφείου και πήρα θέση μπροστά στον ξύλινο, ολόσωμο καθρέφτη.

Καθώς κουνιόμουν για να βρω τη σωστή θέση, ξάφνου είχα την αίσθηση μιας στιγμιαίας, έξωθεν ακινητοποίησης σαν πάγωμα και μια θερμή, φωτεινή ακτίνα περιέβαλε το είδωλο της ψευδοσολωμικής σιλουέτας μου.

Από την άκρη-ηχείο του Πλοκάμου άρχισε να ξεχύνεται μια μουσική απερίγραπτης πολυπλοκότητας και ομορφιάς, πέρα από τα όρια της αρμονίας και της δυσαρμονίας. Στο τετράδιο που κρατούσε ο Ποιητής στο πορτραίτο του, σαν από αόρατη γραφίδα, εμφανίστηκε η φράση Ιλιακί Φούγκα και το πεντάγραμμο γέμιζε με νότες, σε τόσο πυκνή διάταξη που μοιάζανε με διαχεόμενη μουτζούρα.

Με τον Επιτραπέζιο Ποιητή μου στη δεξιά τσέπη, σήκωσα το πόδι να εισέλθω στον καθρέφτη, όπως ο Ορφέας του Κοκτώ, με τα χέρια σε ελαφρά έκταση για ισορροπία, σα να έμπαινα σε βάρκα. Η αίσθηση της διείσδυσης ήταν κρύα και ζελατινοειδής. Καθώς ήμουν με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω, ένα βαρύτατο και μεγάλο πράγμα μ’ έριξε με δύναμη πίσω στο πάτωμα του δωματίου αιμόφυρτο και καταπλακωμένο. Ήταν ένα εριμμένο άλογο.

_{― ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ―}