Ποιήματα

πώς να μι­λή­σου­με
δεν κα­τα­νο­ή­σα­με τα λου­λού­δια της αυ­λής
δεν αγκα­λιά­σα­με τις πλη­γές των δέ­ντρων
που άφη­σε ο χει­μώ­νας
τώ­ρα που κά­ποιος κό­βει την ψυ­χή μας

– πώς να μι­λή­σου­με –

μα όταν με φι­λάς
με φυ­σά­ει αέ­ρας δυ­να­τός
έρ­χε­ται πά­νω μου όλη η μυ­ρω­διά της θά­λασ­σας.

                                    ❧

σαν από­κομ­μα εφη­με­ρί­δας
ο χρό­νος
ξε­νυ­χτά­ει

ακα­τέρ­γα­στο δια­μά­ντι το δά­κρυ σου

στ’ όνει­ρο γί­νε­σαι που­λί
τρυ­πώ­νεις βα­θύ­τε­ρα στη ρί­ζα

θυ­μά­σαι πως ο κό­σμος εί­ναι
ένα αντί­δω­ρο
που μα­σου­λά­με στο πέ­ρα­σμα.

Προ­σπερ­νάς το χέ­ρι μου
τι πλη­γή αφή­νει τού­τη η σιω­πή σου.

Ο Μό­τσαρτ στον αέ­ρα

Μ’ ένα χει­ρό­γρα­φο δυ­σα­νά­γνω­στο απο­χαι­ρέ­τη­σα
ό,τι με κρα­τά­ει βα­θιά στη γη.

Ώρα ανα­χώ­ρη­σης 06:30.
Χά­ρα­μα στρι­μωγ­μέ­νος, στο τρέ­νο
με προ­ο­ρι­σμό την πε­ριο­χή Μirogoj της Κρο­α­τί­ας.

Στη λί­μνη Galovac, ακού­γε­ται μό­νο ο ήχος των γλά­ρων
που ψά­χνουν μα­νιω­δώς τρο­φή –απέ­ρα­ντο σκο­τά­δι– εί­ναι
μό­νο τέσ­σε­ρις το από­γευ­μα.

Ένα τα­ξί­δι, μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει ένα διά­βη­μα μο­να­χι­κό­τη­τας,
όπως ένα ποί­η­μα μπο­ρεί να ερ­μη­νεύ­σει ό,τι
ακό­μη δεν έχει εξη­γη­θεί.

Την ίδια μο­να­χι­κό­τη­τα ένιω­σε ο εκ­φω­νη­τής, του μπα­σκε­τι­κού αγώ­να
«έχει πα­τή­σει γε­ρά και εί­ναι στον αέ­ρα, χα­ρί­ζει την νί­κη στην ομά­δα του»

Την πιο μο­να­χι­κή στιγ­μή βί­ω­σε εκεί­νος ο δη­μο­σιο­γρά­φος
που βρέ­θη­κε στην σκη­νή του δρά­μα­τος, στον αυ­το­κι­νη­τό­δρο­μο Α9
που συν­δέ­ει την Νι­ρεμ­βέρ­γη
με το Μό­να­χο.

Την φω­νή του την κά­λυ­πταν τα ανα­φι­λη­τά.
«Το κόκ­κι­νο αυ­το­κί­νη­το καρ­φώ­θη­κε κά­τω από μια ντα­λί­κα»

Στο νε­κρο­τα­φείο του Mirogoj στις 7 Ιου­νί­ου, την νύ­χτα
ένα ζευ­γά­ρι αθλη­τι­κών πα­που­τσιών και μια μπά­λα μπά­σκετ
σχί­ζουν την ησυ­χία.

Στη μνή­μη
του Ντρά­ζεν Πέ­τρο­βιτς

__________
Από τη συλ­λο­γή Ο Μό­τσαρτ στον αέ­ρα, που θα κυ­κλο­φο­ρή­σει από την Κάπ­πα εκ­δο­τι­κή