πώς να μιλήσουμε
δεν κατανοήσαμε τα λουλούδια της αυλής
δεν αγκαλιάσαμε τις πληγές των δέντρων
που άφησε ο χειμώνας
τώρα που κάποιος κόβει την ψυχή μας

– πώς να μιλήσουμε –

μα όταν με φιλάς
με φυσάει αέρας δυνατός
έρχεται πάνω μου όλη η μυρωδιά της θάλασσας.

                                    ❧

σαν απόκομμα εφημερίδας
ο χρόνος
ξενυχτάει

ακατέργαστο διαμάντι το δάκρυ σου

στ’ όνειρο γίνεσαι πουλί
τρυπώνεις βαθύτερα στη ρίζα

θυμάσαι πως ο κόσμος είναι
ένα αντίδωρο
που μασουλάμε στο πέρασμα.

Προσπερνάς το χέρι μου
τι πληγή αφήνει τούτη η σιωπή σου.

Ο Μότσαρτ στον αέρα

Μ’ ένα χειρόγραφο δυσανάγνωστο αποχαιρέτησα
ό,τι με κρατάει βαθιά στη γη.

Ώρα αναχώρησης 06:30.
Χάραμα στριμωγμένος, στο τρένο
με προορισμό την περιοχή Μirogoj της Κροατίας.

Στη λίμνη Galovac, ακούγεται μόνο ο ήχος των γλάρων
που ψάχνουν μανιωδώς τροφή –απέραντο σκοτάδι– είναι
μόνο τέσσερις το απόγευμα.

Ένα ταξίδι, μπορεί να αποτελέσει ένα διάβημα μοναχικότητας,
όπως ένα ποίημα μπορεί να ερμηνεύσει ό,τι
ακόμη δεν έχει εξηγηθεί.

Την ίδια μοναχικότητα ένιωσε ο εκφωνητής, του μπασκετικού αγώνα
«έχει πατήσει γερά και είναι στον αέρα, χαρίζει την νίκη στην ομάδα του»

Την πιο μοναχική στιγμή βίωσε εκείνος ο δημοσιογράφος
που βρέθηκε στην σκηνή του δράματος, στον αυτοκινητόδρομο Α9
που συνδέει την Νιρεμβέργη
με το Μόναχο.

Την φωνή του την κάλυπταν τα αναφιλητά.
«Το κόκκινο αυτοκίνητο καρφώθηκε κάτω από μια νταλίκα»

Στο νεκροταφείο του Mirogoj στις 7 Ιουνίου, την νύχτα
ένα ζευγάρι αθλητικών παπουτσιών και μια μπάλα μπάσκετ
σχίζουν την ησυχία.

Στη μνήμη
του Ντράζεν Πέτροβιτς

__________
Από τη συλλογή Ο Μότσαρτ στον αέρα, που θα κυκλοφορήσει από την Κάππα εκδοτική