Ήμουν αναγνώστρια από πάντα. Και μάλιστα μανιώδης αναγνώστρια! Ως παιδί το να διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία ήταν η απόλυτη ευτυχία για μένα. Οι ήρωες γίνονταν οι αγαπημένοι μου φίλοι, κάποιοι που μου κρατούσαν συντροφιά, που τους θαύμαζα, που ονειρευόμουν να τους μοιάσω. Και οι περιπέτειές τους με αφορούσαν, έκαναν κι εμένα μέρος της παρέας.
Αυτή η αγάπη για το διάβασμα έφερε αναπόφευκτα και την αγάπη για τη συγγραφή. Είναι μια διαδικασία που μπορεί να είναι επώδυνη και λυτρωτική ταυτόχρονα, που μπορεί να με ρίξει σε απελπισία, γιατί βιώνω την τρομερή ανασφάλεια μπροστά σε μια (επίμονα) λευκή σελίδα αλλά και την χαρά να δημιουργώ κάτι που με ικανοποιεί, που με συντροφεύει η σκέψη του κατά τη διάρκεια της μέρας και ενώ καταπιάνομαι με τα συνηθισμένα και βαρετά της καθημερινότητας.
Εννοείται ότι το παιδικό βίωμα είναι μια πολύτιμη πηγή στην οποία ανατρέχω. Αλλά θεωρώ ότι και το επάγγελμα μου ως δασκάλα, μέσα από την καθημερινή επαφή με τα μικρά παιδιά, με βοηθά να διατηρώ στοιχεία της παιδικότητάς μου: τον ενθουσιασμό, την περιέργεια, το συναίσθημα που το βιώνεις ατόφιο, χωρίς να μπαίνουν εμπόδιο οι περιορισμοί της λογικής.
Η Λόλα είναι το παιδί που υπήρξα. Θυμάμαι τα διαλείμματα να μένω μέσα στην τάξη και να διαβάζω τα βιβλία της βιβλιοθήκης: Χωρίς οικογένεια και Μικρές κυρίες. Το προτιμούσα γιατί δυσκολευόμουν να ενταχθώ στις παρέες των συμμαθητών μου. Ένιωθα πιο πολύ ο εαυτός μου κρυμμένη πίσω από ένα ανοιχτό βιβλίο. Mα ταυτόχρονα διψούσα να γίνω κι εγώ μέλος μιας παρέας που θα κάνει σκανταλιές και θα ζει φανταστικές περιπέτειες, όπως οι παρέες για τις οποίες διάβαζα.
Η φιλία είναι πολύ σημαντική για εμένα. Οι φίλοι μου είναι πολύτιμοι. Γιατί τους φίλους μας τους επιλέγουμε χωρίς κάποια κοινωνική πίεση ή πρότυπα στα οποία νιώθουμε υποχρεωμένοι να ανταποκριθούμε. Οπότε, είμαστε απόλυτα ελεύθεροι να επιλέγουμε για φίλους μας ανθρώπους που μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα, που μας ενισχύουν θετικά όποτε το χρειαζόμαστε, που μας υποστηρίζουν και μας θαυμάζουν. Και το ίδιο κάνουμε εμείς για εκείνους.
Στο γράψιμο μου, αναπόφευκτα, αντανακλάται η θέση που καταλαμβάνει η φιλία στη ζωή μου. Γι’ αυτό οι ήρωες μου είναι μέρος μιας παρέας ή έχουν ένα αγαπημένο φίλο/μια αγαπημένη φίλη που μοιράζονται μαζί. Γιατί με μια καλή παρέα ακόμη και τα δύσκολα γίνονται διαχειρίσιμα.
Στα δύο βιβλία του Κωδικού Π.Α.Ρ.Ε.Α πρωταγωνιστεί μια παρέα παιδιών που αλληλοσυμπληρώνει ο ένας τον άλλο. Αλλά και στο εφηβικό μου μυθιστόρημα: Ο Στέφανος, η εκδρομή και άλλες έγνοιες για την Άννα Χ. η ηρωίδα προσπαθεί να ανακαλύψει ποιος ευθύνεται για την κλοπή με τη βοήθεια των δυο στενών της φίλων.
‘Εχω στο βιογραφικό μου δύο βιβλία που γράφτηκαν σε συνεργασία με φίλες μου. Το πρώτο μου βιβλίο, ο Κωδικός Π.Α.Ρ.Ε.Α ― Μυστήριο στο σχολείο γράφτηκε μαζί με την Ανθή Πειραία. Ήμασταν ήδη χρόνια φίλες και είχαμε πολλά που μοιραζόμασταν: την αγάπη μας για το βιβλίο, τις αναφορές μας, το χιούμορ μας και την αγάπη μας για τις σοκολάτες. Οπότε σκεφτήκαμε μαζί τη δομή μιας ιστορίας και τους ήρωες μας και στη συνέχεια γράφαμε εναλλάξ. Το πρώτο κεφάλαιο ήταν δικό μου, το έστελνα στην Ανθή, που διάβαζε και συμπλήρωνε με το δικό της κείμενο. Κάθε φορά αγωνιούσα να διαβάσω τι έγραψε και έβαζα τα δυνατά μου να την εκπλήξω ευχάριστα, όταν λάβει το δικό μου κομμάτι. Το βιβλίο μας αποτελεί ένα tribute στα παιδικά μας αναγνώσματα που τα χαρακτήριζε το μυστήριο και η περιπέτεια.
Αλλά και με τη Σάντρα Ελευθερίου η συνεργασία στο Από την Πόλη έρχομαι… κύλησε πολύ φυσικά και αβίαστα, παρόλο που είχαμε και οι δύο αποκρυσταλλώσει το προσωπικό μας συγγραφικό στυλ μέχρι τότε. Η ιδέα να έχουν τα κεφάλαια παροιμίες για τίτλους ήταν της Σάντρας και είχε πολύ ενδιαφέρον το ψάξιμο κάθε φορά να βρούμε μια παροιμία που να ταιριάζει με το περιεχόμενο.
Απόλαυσα τη διαδικασία και στις δύο περιπτώσεις γιατί όλα γίνονται ομορφότερα όταν έχεις καλή παρέα, ακόμα και η διαδικασία της δημιουργίας. Άλλωστε η ποιότητα του αποτελέσματος αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι και τα δύο βιβλία διακρίθηκαν.
Ήθελα να γράψω με χιουμοριστικό τρόπο για το θέμα Φόβος. Το χιούμορ είναι αρκετό πολλές φορές για να ξορκίσει τα δυσάρεστα.
Ένα αγόρι προσπαθεί να μας πείσει ότι έχει καταφέρει να φτιάξει ένα βιβλίο που μπορεί να εξαφανίσει κάθε φόβο. Μα έτοιμες συνταγές δεν υπάρχουν στη ζωή. Ούτε μπορεί κάποιος άλλος να πετύχει κάτι τέτοιο για χάρη μας. Χρειάζεται μόνοι μας να πάρουμε τον έλεγχο και την ευθύνη της ζωής μας. Και ίσως και να μάθουμε να αποδεχόμαστε αυτά που δεν μπορούμε να αλλάξουμε…
Γράφω όποτε βρω ελεύθερο χρόνο, πράγμα που γίνεται όλο και πιο σπάνιο. Για τον λόγο αυτό, χρειάζεται να έχω πρόγραμμα και να εκμεταλλεύομαι ευκαιρίες όπως την ώρα αναμονής σε μια υπηρεσία ή τον χρόνο που χρειάζεται μια λευκή ρίζα να βαφτεί. Όπου και αν γράψω, όμως, όλα τα χειρόγραφα καταλήγουν να δακτυλογραφηθούν στον υπολογιστή μου, στο γραφείο μου, με θέα τις ράχες των βιβλίων που διαμόρφωσαν την αναγνωστική και συγγραφική μου ταυτότητα.
