Αυτός ο τόπος του ονείρου που ξεκουρντίζεται που
Κεντάει με σκοτάδι το πρωινό
αυτά τα σύνορα πληγές
από έντρομα βρέφη
Αυτή η παντομίμα ζωής με το σταχτί τσεμπέρι ―
Είμαι το φάντασμά μου, παραληρεί,
Πότε θ' αρνηθώ τα έντρομα βάθη
των φοβερών γεγονότων;
Κι όμως εκεί που κρυστάλλινος σπάει ο ουρανός
από την εναγώνια ονειροπόληση μιας εξέγερσης,
εκεί, στο σπασμένο παγκάκι του έρωτα
με παραμονεύει το φεγγάρι μιας
αιχμηρής ειρωνικής θλίψης
για εκείνο το μελλοντικό αηδόνι ―
[ 11/2023 ]
