Αυτός ο τόπος του ονείρου που ξεκουρντίζεται που

Κεντάει με σκοτάδι το πρωινό

αυτά τα σύνορα πληγές

            από έντρομα βρέφη

Αυτή η παντομίμα ζωής με το σταχτί τσεμπέρι ―

Είμαι το φάντασμά μου, παραληρεί,

Πότε θ' αρνηθώ τα έντρομα βάθη

                         των φοβερών γεγονότων;

Κι όμως εκεί που κρυστάλλινος σπάει ο ουρανός

από την εναγώνια ονειροπόληση μιας εξέγερσης,

εκεί, στο σπασμένο παγκάκι του έρωτα

με παραμονεύει το φεγγάρι μιας

                         αιχμηρής ειρωνικής θλίψης

για εκείνο το μελλοντικό αηδόνι ―

^{[ 11/2023 ]}