“We are turning into nobodies”

Από την παι­δι­κή μου ηλι­κία θυ­μά­μαι τον εαυ­τό μου να θέ­λει να ξε­χω­ρί­ζει. Να εί­μαι δια­φο­ρε­τι­κός. Με­γά­λω­σα στο τέ­λος μια επο­χής που αυ­τό μπο­ρού­σε να συμ­βεί, αφού η πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση ήταν ακό­μα σε εξέ­λι­ξη. Φυ­σι­κά αντέ­γρα­φα πράγ­μα­τα που έβρι­σκα να μου αρέ­σουν, ντυ­νό­μουν σαν τους διά­ση­μους μου­σι­κούς που θαύ­μα­ζα και μι­μού­μουν ακό­μα και τη συ­μπε­ρι­φο­ρά τους.
Νο­μί­ζω ότι το δεύ­τε­ρο με­γά­λο σοκ, με­τά την ίδια την εφη­βεία, εί­ναι η ανα­κά­λυ­ψη ότι δεν μπο­ρείς να αλ­λά­ξεις τον κό­σμο. Και το τρί­το σοκ εί­ναι ότι όλα εί­ναι και θα εί­ναι τα ίδια, όλα εί­ναι μια αντι­γρα­φή και επα­να­προσ­διο­ρι­σμός ορι­σμέ­νων – θε­ω­ρη­τι­κά επι­τυ­χη­μέ­νων – εμ­φα­νί­σε­ων, κα­τα­σκευών, τρό­πων ζω­ής, μό­δας, κουλ­τού­ρας και υπο­κουλ­τού­ρας. Αυ­τό το φά­σμα εκτεί­νε­ται από τον αρι­στε­ρό χώ­ρο και τον φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, μέ­χρι την υπο­κουλ­τού­ρα, το underground και τις δια­προ­σω­πι­κές σχέ­σεις.
Ως εκ τού­του, προ­σπά­θη­σα να αντι­γρά­ψω και να δεί­ξω μια μα­ζι­κή εμπει­ρία της ίδιας της ζω­ής, ένα ανοι­χτό αί­νιγ­μα μιας πό­λης.
Ο αρ­χι­κός τί­τλος του έρ­γου: ”copies®” αντι­κα­τα­στά­θη­κε από το ”we are turning into nobodies” σε μια ύστα­τη προ­σπά­θεια να γί­νει δια­κρι­τός του­λά­χι­στον ο τί­τλος ενός έρ­γου, το οποίο εί­ναι αντί­γρα­φα αντι­γρά­φων υλι­κών πρω­το­τύ­πων, το οποίο σύμ­φω­να με τον Πλά­τω­να απέ­χει τρεις φο­ρές μα­κριά από την ιδέα, το ση­μαί­νον, αφού υπάρ­χει η ιδέα, υπάρ­χει ένα τυ­χαίο υλι­κό αντί­γρα­φό της στον κό­σμο όπου βλέ­που­με και υπάρ­χει και το τε­χνι­κό αντί­γρα­φό της, όπου ένας δη­μιουρ­γός ανα­πα­ρά­γει αυ­τό που βλέ­πει.
Επι­πλέ­ον, ο Water Benjamin εί­πε: «…για πρώ­τη φο­ρά στην πα­γκό­σμια ιστο­ρία, η μη­χα­νι­κή ανα­πα­ρα­γω­γή χει­ρα­φε­τεί το έρ­γο τέ­χνης από την πα­ρα­σι­τι­κή του εξάρ­τη­ση από την τε­λε­τουρ­γία».
Η λει­τουρ­γία της τέ­χνης, υπο­στη­ρί­ζει ο Μπέν­για­μιν, εί­ναι ιστο­ρι­κά συν­δε­δε­μέ­νη με την τε­λε­τουρ­γία, και η τε­λε­τουρ­γία εξαρ­τά­ται από την ύπαρ­ξη ενός πρω­τό­τυ­που, αυ­θε­ντι­κού έρ­γου τέ­χνης. Πα­ρό­λο που το ίδιο έρ­γο τέ­χνης μπο­ρεί να εμπλέ­κε­ται σε πολ­λές δια­φο­ρε­τι­κές τε­λε­τουρ­γί­ες με την πά­ρο­δο του χρό­νου, η τε­λε­τουρ­γία πα­ρέ­μει­νε ένας ση­μα­ντι­κός τρό­πος με τον οποίο οι θε­α­τές έδι­ναν νό­η­μα στην τέ­χνη. Ωστό­σο, κα­θώς η μη­χα­νι­κή ανα­πα­ρα­γω­γή αυ­ξα­νό­ταν, οι καλ­λι­τέ­χνες έπρε­πε να βρουν νέ­ες δι­καιο­λο­γί­ες για την τέ­χνη εκτός τε­λε­τουρ­γί­ας ― «τέ­χνη για χά­ρη της τέ­χνης». Αυ­τή η στά­ση απέ­να­ντι στην τέ­χνη αρ­νιό­ταν ότι η τέ­χνη εί­χε οποια­δή­πο­τε κοι­νω­νι­κή λει­τουρ­γία.
Αυ­τή εί­ναι η με­γα­λύ­τε­ρη έν­δει­ξη ότι η τέ­χνη στην επο­χή της μη­χα­νι­κής ανα­πα­ρα­γω­γής έχει ακό­μη πιο σα­φή κοι­νω­νι­κή λει­τουρ­γία από πο­τέ. Απαλ­λαγ­μέ­νη από την «πα­ρα­σι­τι­κή» τε­λε­τουρ­γία (στην οποία το έρ­γο τέ­χνης εί­ναι η αυ­θε­ντία), η τέ­χνη ήταν πλέ­ον ελεύ­θε­ρη να εί­ναι μια μορ­φή επι­κοι­νω­νί­ας που οι­κο­δο­μεί­ται από νέα πλαί­σια και τά­ξεις. Η τέ­χνη δεν πα­ρή­χθη τό­τε για τε­λε­τουρ­γία, αλ­λά για ανα­πα­ρα­γω­γή. Υπό αυ­τή την έν­νοια, η τέ­χνη μπο­ρεί να εί­ναι πο­λι­τι­κή μό­νο όταν απε­λευ­θε­ρώ­νε­ται από την «αύ­ρα», και αυ­τή η δια­δι­κα­σία εί­ναι δυ­να­τή μό­νο μέ­σω της μη­χα­νι­κής ανα­πα­ρα­γω­γής. (Walter Benjamin, Το έρ­γο τέ­χνης στην επο­χή της μη­χα­νι­κής ανα­πα­ρα­γω­γής).

https://www.kostisargyriadis.com/copy-of-we-are-turning-into-nobodies