Από την παιδική μου ηλικία θυμάμαι τον εαυτό μου να θέλει να ξεχωρίζει. Να είμαι διαφορετικός. Μεγάλωσα στο τέλος μια εποχής που αυτό μπορούσε να συμβεί, αφού η παγκοσμιοποίηση ήταν ακόμα σε εξέλιξη. Φυσικά αντέγραφα πράγματα που έβρισκα να μου αρέσουν, ντυνόμουν σαν τους διάσημους μουσικούς που θαύμαζα και μιμούμουν ακόμα και τη συμπεριφορά τους.
Νομίζω ότι το δεύτερο μεγάλο σοκ, μετά την ίδια την εφηβεία, είναι η ανακάλυψη ότι δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο. Και το τρίτο σοκ είναι ότι όλα είναι και θα είναι τα ίδια, όλα είναι μια αντιγραφή και επαναπροσδιορισμός ορισμένων – θεωρητικά επιτυχημένων – εμφανίσεων, κατασκευών, τρόπων ζωής, μόδας, κουλτούρας και υποκουλτούρας. Αυτό το φάσμα εκτείνεται από τον αριστερό χώρο και τον φιλελευθερισμό, μέχρι την υποκουλτούρα, το underground και τις διαπροσωπικές σχέσεις.
Ως εκ τούτου, προσπάθησα να αντιγράψω και να δείξω μια μαζική εμπειρία της ίδιας της ζωής, ένα ανοιχτό αίνιγμα μιας πόλης.
Ο αρχικός τίτλος του έργου: ”copies®” αντικαταστάθηκε από το ”we are turning into nobodies” σε μια ύστατη προσπάθεια να γίνει διακριτός τουλάχιστον ο τίτλος ενός έργου, το οποίο είναι αντίγραφα αντιγράφων υλικών πρωτοτύπων, το οποίο σύμφωνα με τον Πλάτωνα απέχει τρεις φορές μακριά από την ιδέα, το σημαίνον, αφού υπάρχει η ιδέα, υπάρχει ένα τυχαίο υλικό αντίγραφό της στον κόσμο όπου βλέπουμε και υπάρχει και το τεχνικό αντίγραφό της, όπου ένας δημιουργός αναπαράγει αυτό που βλέπει.
Επιπλέον, ο Water Benjamin είπε: «…για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, η μηχανική αναπαραγωγή χειραφετεί το έργο τέχνης από την παρασιτική του εξάρτηση από την τελετουργία».
Η λειτουργία της τέχνης, υποστηρίζει ο Μπένγιαμιν, είναι ιστορικά συνδεδεμένη με την τελετουργία, και η τελετουργία εξαρτάται από την ύπαρξη ενός πρωτότυπου, αυθεντικού έργου τέχνης. Παρόλο που το ίδιο έργο τέχνης μπορεί να εμπλέκεται σε πολλές διαφορετικές τελετουργίες με την πάροδο του χρόνου, η τελετουργία παρέμεινε ένας σημαντικός τρόπος με τον οποίο οι θεατές έδιναν νόημα στην τέχνη. Ωστόσο, καθώς η μηχανική αναπαραγωγή αυξανόταν, οι καλλιτέχνες έπρεπε να βρουν νέες δικαιολογίες για την τέχνη εκτός τελετουργίας ― «τέχνη για χάρη της τέχνης». Αυτή η στάση απέναντι στην τέχνη αρνιόταν ότι η τέχνη είχε οποιαδήποτε κοινωνική λειτουργία.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη ένδειξη ότι η τέχνη στην εποχή της μηχανικής αναπαραγωγής έχει ακόμη πιο σαφή κοινωνική λειτουργία από ποτέ. Απαλλαγμένη από την «παρασιτική» τελετουργία (στην οποία το έργο τέχνης είναι η αυθεντία), η τέχνη ήταν πλέον ελεύθερη να είναι μια μορφή επικοινωνίας που οικοδομείται από νέα πλαίσια και τάξεις. Η τέχνη δεν παρήχθη τότε για τελετουργία, αλλά για αναπαραγωγή. Υπό αυτή την έννοια, η τέχνη μπορεί να είναι πολιτική μόνο όταν απελευθερώνεται από την «αύρα», και αυτή η διαδικασία είναι δυνατή μόνο μέσω της μηχανικής αναπαραγωγής. (Walter Benjamin, Το έργο τέχνης στην εποχή της μηχανικής αναπαραγωγής).

https://www.kostisargyriadis.com/copy-of-we-are-turning-into-nobodies