Ο σολοικισμός της ακύρωσης του Άλλου, της άσκησης βίας δηλαδή ενός κράτους σε βάρος ενός άλλου, γειτονικού ή μη, παρά τα ισχύοντα από πλευράς διεθνούς δικαίου, επαναλαμβάνεται, ως γνωστόν, urbi et orbi, πάντα ως αναμενόμενη κατά κανόνα τραγωδία και ουδέποτε ως απροσδόκητη φάρσα. Ό,τι δραματικό καταγράφεται αυτές τις μέρες με την παράνομη επέμβαση στην Ουκρανία, επιβεβαιώνει, εκτός όλων των άλλων, κρυστάλλινες και πάγιες θουκιδίδειες θέσεις περί πολεμικών εμπλοκών και συρράξεων § Ας συγκρατήσουμε ότι το φθινόπωρο του 1962, την ύστατη μάλιστα στιγμή, απετράπη η μείζων σύρραξη. Η εγκατάσταση πυρηνικών όπλων στην Κούβα από την τότε ΕΣΣΔ υπήρξε το ακραίο casus belli για την Ουάσιγκτον. Πλην όμως οι ειλικρινείς και πράγματι ευφυώς συντονισμένες μέσω του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ διαβουλεύσεις των δύο μερών ακύρωσαν τον πυρηνικό όλεθρο. Δυστυχώς δεν κατέστη αυτή τη φορά δυνατή η σύμπλευση των αντιπάλων κρατών. Η Ρωσία, σημειωτέον, φαίνεται ότι έχει προετοιμαστεί προ πολλού για να αντιμετωπίσει τις όποιες κατά βάση μετριοπαθείς ή αντιθέτως αυστηρότατες κυρώσεις των Δυτικών στον οικονομικο-τραπεζικό κυρίως τομέα. Άλλωστε, ο έμπειρος των ελιγμών πρόεδρος Πούτιν έχει αποδείξει πολλές φορές ότι αποφεύγει συνειδητά τις όποιες εκρήξεις αυτοσχεδιασμού. Οι δε κυρώσεις, ας σημειωθεί παρεμπιπτόντως, πάσχουν και από το εγγενές τους ηθικό μειονέκτημα, εκείνο της πασιφανούς μεροληψίας, τεραστίων μάλιστα διαστάσεων, αν συνυπολογίσουμε την πανηγυρική, διαρκή ατιμωρησία της Τουρκίας εκ μέρους της συντεταγμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και αυτών των ΗΠΑ μετά την ανενδοίαστη εισβολή και απροκάλυπτη κατοχή βορείου τμήματος της Κύπρου από τις στρατιωτικές δυνάμεις του Αττίλα § Πάντα εκκρεμεί βέβαια το ενδεχόμενο των διαπραγματεύσεων μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, έστω και πάνω σε μέρος των πρώτων ερειπίων από τις αιματηρές συγκρούσεις. Ας δείξουν την ικανή και απαραίτητη σύνεση αμφότερες οι πλευρές προς όφελος εντέλει του πλανήτη. Ισχύει πάντα η επίκαιρη απόφανση του ημέτερου Ευριπίδη, δηλαδή «Ὄλβιος ὅστις ἱστορίης ἔσχεν μάθησιν». Εκτός κι αν κάτι τέτοιο, ήτοι η Ιστορία, δεν υφίσταται καν, όπως εξακολουθεί να διατείνεται από τον τάφο του ο ιδιόρρυθμος εκείνος μονήρης της Δρέσδης και της Φρανκφούρτης, ο φιλέλληνας Άρτουρ Σοπενχάουερ.
