ΣΤΙΓΜΑΤΑ

Όμως ο τόπος που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν το πεύκο, και τον βλέπεις
είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια, νύχτες και νύχτες
είτε στο πυρωμένο πλοίο που θα βουλιάξει καθώς το δείχνουν οι στατιστικές,
ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν
ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση
κι αυτά καρφώνονται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν∙
ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας
λεύγες και λεύγες∙
ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.
Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει∙
Στάζει τη μέρα στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.

_{[ «Τελευταίος Σταθμός» (1944) Απόσπασμα ]}

«1821» (επιμ.  Νικήτας Σινιόσογλου)
Γιάννης Πάνου (επιμ. Αριστοτέλης Σαΐνης)
Oδυσσέας Ελύτης (επιμ. Ιουλίτα Ηλιοπούλου)
Ένας Χάρτης της Κίνας (επιμ. Γιώργος Χουλιάρας)
Νίκος Γκάτσος (επιμ. Αγαθή Δημητρούκα)
Γλώσσα (επιμ. Χριστόφορος Χαραλαμπάκης)
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ (επιμ. Γιώργος Βέης)
Μάτση Χατζηλαζάρου (επιμ. Χρήστος Δανιήλ - Άντεια Φραντζή)
Τζον Άσμπερι (επιμ. Βασίλης Παπαγεωργίου)
Άγγελος Σικελιανός (επιμ. Αθηνά Βογιατζόγλου)

http://www.yannismihailidis.gr/index.html

Βλ. Μια συζήτηση του Γιάννη Μιχαηλίδη με τον Νίκο Χουλιαρά στον Χάρτη 2 (1982), σσ. 218 κ.ε. : https://issuu.com/hartismag/docs/h2-small

Τα πόδια μου τα νιώθω βαριά μέσα στα παπούτσια και με κάθε βήμα ένα στιλέτο σκίζει τη γάμπα μου. Αν με ρωτούσε κάποιος πού πήγαινα δεν θα απαντούσα για χίλιους λόγους. Και γιατί βιάζομαι; Για άλλους χίλιους θα κρατούσα τις πύλες τις μιλιάς μου ερμητικά κλειστές.
Ιδρώτας στάζει στο μέτωπό μου και όποιο σημείο ζωής προσπερνώ νιώθω πως είναι βουβό. Τα αυτιά μου βγάζουν τους δικούς τους ήχους για να απασχολήσουν το μυαλό μου.
Μέχρι που μου είναι αδύνατο να προχωρήσω άλλο και τα πόδια μου γκρεμίζονται, εγκαταλείποντάς με στο κοντινότερο παγκάκι. Κάτω από ένα δέντρο. Απέναντι από τη θάλασσα. Ο αέρας σηκώνει τα μαλλιά μου και κολλάει πάνω μου τα ρούχα. Το βουητό υποχωρεί και «Άκου», μου ψιθυρίζει. Τα πουλιά στην ατελείωτη χορωδία τους με προσκαλούν να τους δώσω σημασία για μια στιγμή. Τα κύματα που σκεπάζουν την άμμο με παρακαλούν να με ηρεμήσουν.

Πού πηγαίνω;

«Μεγάλη ικανοποίηση θα προκαλούσε» στη βασίλισσα Ελισάβετ να καλέσει τον Μπιλ και τη Χίλαρι Κλίντον για τσάι στην πρώτη επίσκεψη στο Λονδίνο, για μία μόνον ημέρα στις 29 Μαϊου 1997, του τότε προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, που επέστρεφε στην Ουάσιγκτον από συναντήσεις κορυφής στο Παρίσι και τη Χάγη. Η αμερικανική πλευρά όμως δεν επιδίωκε παρόμοια πρόσκληση, σύμφωνα με βρετανικά εμπιστευτικά έγγραφα που πρόσφατα δημοσιοποιήθηκαν.
Κοινή επιδίωξη ήταν ο Αμερικανός πρόεδρος και ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου Τόνι Μπλερ να φανούν «νέοι, δυναμικοί και σοβαροί ηγέτες». Έτσι εγκαταλείφθηκε και η σκέψη ενός επίσημου δείπνου. Ο Κλίντον προτιμούσε «να είναι τουρίστας» και να φάνε σε ινδικό εστιατόριο. Απορρίφθηκαν επίσης η ιδέα να παίξουν μουσική μαζί (σαξόφωνο ο Κλίντον, κιθάρα ο Μπλερ), να επισκεφτούν ένα παμπ (όπως αρέσει στους Αμερικανούς, σημείωνε το Φόρεϊν Όφις) ή να κάνουν μια βόλτα στην πλατεία Τραφάλγκαρ, πριν βρεθούν σε καφέ όπου παιδιά θα έδειχναν στους δύο ηγέτες πώς να παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια. Κατέληξαν σε γαλλικό εστιατόριο, με τον λογαριασμό για τα δύο ζευγάρια να ανέρχεται σε 298,86 βρετανικές λίρες. Έφαγαν ψητή γλώσσα, καλκάνι, άγριο σολομό και κουνέλι.
Το πρόγραμμα πάντως περιελάμβανε μία στάση στην αίθουσα του υπουργικού συμβουλίου στην επίσημη κατοικία και γραφείο του βρετανού πρωθυπουργού στην οδό Ντάουνινγκ 10, που φέρει το όνομα διάσημου κατασκόπου του Όλιβερ Κρόμγουελ και μετέπειτα επενδυτή σε ακίνητα. Αυτό ανάγκασε τον υπηρεσιακό γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου να υπενθυμίσει τι είχε συμβεί το 1969, όταν ο Αμερικανός πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον βρέθηκε στο εν λόγω cabinet room. Το περιστατικό περιέγραψε αργότερα ο τότε καγκελάριος ή υπουργός οικονομικών Ρόι Τζένκινς.
Καθώς ο Νίξον άπλωνε το χέρι του να βάλει κρέμα στον καφέ, «μυστηριωδώς κατάφερε να παρασύρει ένα κρυστάλλινο μελανοδοχείο και να το αδειάσει στα χέρια του, στα χαρτιά του και στο τραπέζι». Με τον «τρόμο» να κυριαρχεί στη βρετανική πλευρά, ο τότε γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου έχυσε κρέμα στο παντελόνι του, χωρίς να είναι «σαφές αν αυτό συνέβη από κατάπληξη ή γιατί θεώρησε ότι ο πρόεδρος θα ένιωθε μικρότερη αμηχανία αν η απροσεξία στα όρια κωμωδίας τύπου σλάπστικ αποτελούσε συνήθεια στην οδό Ντάουνινγκ».
Ο Νίξον οδηγήθηκε για καθαρισμό με βούρτσες και ελαφρόπετρες, αλλά επέστρεψε με χέρια ακόμη στιγματισμένα και διαλυμένη την αυτοσυγκέντρωσή του. Επρόκειτο για μια «πραγματική σκηνή Λαίδης Μάκβεθ», θυμάται ο Τζένκινς. Σε χειρόγραφη σημείωση, ο γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου επί Μπλερ πρόσθεσε: «Ελπίζω δεν θα μου ζητηθεί να μιμηθώ τη θυσία του προκατόχου μου».

Λυπάμαι που μου ήταν άγνωστο το περιστατικό όταν κυκλοφόρησε, από τις εκδόσεις Νεφέλη, ο αναδρομικός
[2005-1970] τόμος ποιημάτων Δρόμοι της μελάνης.

Σχετικά κείμενα
Ωδική βοήθεια / Γιώργος Χουλιάρας - Χάρτης (hartismag.gr)

... τα πράματα, τι άλλο να πω…
μέχρι κι οι θεσιθήρες, οι πλέον ευφυείς,
διστάζουνε να πάρουν θέση.

[ Από τα Ποιήματα του καιρού ]

Επίγραμμα

Ένα λουλούδι μωβ,
χρώμα της καταιγίδας,
πάνω στο πλάγιο φως.

Μια ποιότητα ζωής
Που δεν μπορεί να υπάρξει
πολύ σ' αυτόν τον κόσμο.

{ 1975 }

Στο κουίζ της Θάλειας Ιερωνυμάκη του τεύχους 31, δημοσιεύσαμε ένα σκίτσο, ζητώντας ποιός είναι ο Έλληνας ποιητής που σχεδίασε ο Modigliani.

Η απάντηση είναι: ο Απόστολος Μελαχρινός.

Στο σχέδιο που ακολουθεί, τον απεικονίζει ο Νίκος Εγγονόπουλος (1938):