Αφαιρώντας γράμματα, αποκαλύπτονται πέντε στιγμές της δημιουργίας
α) ποίηση: όταν συγκροτείται
β) οίηση: όταν επικρατεί ο ναρκισσισμός του δημιουργού
γ) ίση: όταν βεβαιότητα και αμφιβολία της δημιουργίας εξισορροπούνται
δ) συ: όταν το δημιούργημα περνά σε εσένα ή άλλους και
ε) ή: όταν διάζευξη αντικαθιστά το ερώτημα του φρουρού «τις ει;» ή όλοι ξέρουν πως κανείς δεν γνωρίζει ποιος είναι.
Αυτά ισχύουν για κάθε δημιουργία, στις καλές, τις κακές και τις ενδιάμεσες τέχνες ή παντού όπου εμφανίζεται ποίηση κατά τη γενική της έννοια. Ειδικότερα στην ποίηση ως τέχνη του γραπτού λόγου που παριστάνει τον προφορικό – γιατί, αν δεν ακούγεται, ούτε να γράφεται χρειάζεται – οι ραφές της ένδυσής της αναδεικνύουν το σώμα της γραφής γυμνό.
Η ποίηση είναι αφαίρεση, που προσθέτει.
Η ποίηση είναι αίρεση, που συνθέτει θρησκείες.
Η ποίηση είναι ρήση, που εκθέτει τη σιωπή.
Θα μπορούσε αυτό να είναι ποίημα, θα ρωτήσετε. Υπάρχει οτιδήποτε που δεν είναι, θα ήταν μια άλλη ερώτηση ως απάντηση. Το ποίημα διαρκώς περιέχει την εξήγησή του. Η εξήγηση ασυνεχώς δεν αποκλείει το ποίημα.
Πολλά έχουν γραφεί για την ποίηση και περισσότερα όχι.
Το χειρότερο λένε ότι είναι η πτώση. Όσοι όμως το λένε δεν έχουν υποστεί τη σύμπτωση, όταν όλα πέφτουν μαζί.
*
Θυμάμαι και ένα παλιό ποίημα.
ΑΛΛΟΥ
Δεν έχει εδώ.
(Στη μνήμη του Κώστα Γ. Παπαγεωργίου, που είχε ζητήσει ένα κείμενο για αφιέρωμα του περιοδικού Τα ποιητικά, αλλά ασθένειες δεν επέτρεψαν να φτάσει στο τυπογραφείο.)
