Δύο ποιήματα για το σπίτι

Τι βρί­σκει κα­νείς όταν απο­συ­ναρ­μο­λο­γεί ένα σπί­τι

Ένα σπί­τι εί­ναι σαν μια ρω­σι­κή κού­κλα
αν το ανοί­ξεις θα βρεις ένα άλ­λο σπί­τι
και μέ­σα σε εκεί­νο ένα άλ­λο κι ένα άλ­λο
μέ­χρι που φτά­νεις στη μή­τρα της μά­νας σου
στο πρώ­το σπί­τι που κα­τοί­κη­σες.
Αλ­λά κι αυ­τή η μή­τρα κα­τοι­κεί
σε ένα δι­κό της σπί­τι
που κι αυ­τό έχει κα­τοι­κή­σει άλ­λα σπί­τια
που αν τα απο­συ­ναρ­μο­λο­γή­σεις
θα βρεις μέ­σα τους
κι άλ­λα.
Έτσι που φαί­νε­ται η ζωή σου μια
αδιά­κο­πη με­τα­κό­μι­ση.
Γι’ αυ­τό όταν δια­βά­ζω τον στί­χο τού
ποι­η­τή «Τα σπί­τια που εί­χα μου τα πή­ραν»
σκέ­φτο­μαι πό­σο εύ­θραυ­στοι εί­ναι οι άν­θρω­ποι
όταν χά­νουν τα σπί­τια τους.
Διό­τι ένας άν­θρω­πος εί­ναι σαν μια ρω­σι­κή κού­κλα
αν τον ανοί­ξεις θα βρεις έναν άλ­λον άν­θρω­πο
και μέ­σα σε εκεί­νον έναν άλ­λον κι έναν άλ­λον
μέ­χρι που φτά­νεις στη μή­τρα της μά­νας σου
στον πρώ­το άν­θρω­πο που κα­τοί­κη­σες

Πώς επι­πλώ­νει κα­νείς ένα σπί­τι

Στα σπί­τια
δεν ται­ριά­ζει να μέ­νουν γυ­μνά.
Ένα σπί­τι δεν εί­ναι
ένα ψά­ρι
να του βγά­ζου­με τα κό­κα­λα:
το σπί­τι τα κό­κα­λά του
τα κρα­τά­ει χτι­σμέ­να στους τοί­χους.
Ένα σπί­τι δεν εί­ναι
ένα καρ­πού­ζι
να φτύ­νεις τα κου­κού­τσια του:
το σπί­τι τα κου­κού­τσια του
τα θά­βει στο χώ­μα 
κι από αυ­τά βγαί­νουν άλ­λα σπί­τια.
Ένα σπί­τι δεν εί­ναι
ένα μι­κρό παι­δί
να το αφή­νεις να παί­ζει γυ­μνό
κά­τω απ’ τον ανε­λέ­η­το ήλιο:
τα σπί­τια τα τρώ­νε τα παι­διά τους
και η σπι­τί­σια τους κοι­λιά
γε­μί­ζει σφε­ντό­νες και σβού­ρες και του­βλά­κια
και από τη βα­ρυ­στο­μα­χιά
πέ­φτουν ξε­ρά για ύπνο
και μας συν­θλί­βουν.

Τα σπί­τια τα επι­πλώ­νου­με με
την ανά­σα μας
και όταν αυ­τή τε­λειώ­σει
με την ψυ­χή μας.