Τι βρίσκει κανείς όταν αποσυναρμολογεί ένα σπίτι

Ένα σπίτι είναι σαν μια ρωσική κούκλα
αν το ανοίξεις θα βρεις ένα άλλο σπίτι
και μέσα σε εκείνο ένα άλλο κι ένα άλλο
μέχρι που φτάνεις στη μήτρα της μάνας σου
στο πρώτο σπίτι που κατοίκησες.
Αλλά κι αυτή η μήτρα κατοικεί
σε ένα δικό της σπίτι
που κι αυτό έχει κατοικήσει άλλα σπίτια
που αν τα αποσυναρμολογήσεις
θα βρεις μέσα τους
κι άλλα.
Έτσι που φαίνεται η ζωή σου μια
αδιάκοπη μετακόμιση.
Γι’ αυτό όταν διαβάζω τον στίχο τού
ποιητή «Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν»
σκέφτομαι πόσο εύθραυστοι είναι οι άνθρωποι
όταν χάνουν τα σπίτια τους.
Διότι ένας άνθρωπος είναι σαν μια ρωσική κούκλα
αν τον ανοίξεις θα βρεις έναν άλλον άνθρωπο
και μέσα σε εκείνον έναν άλλον κι έναν άλλον
μέχρι που φτάνεις στη μήτρα της μάνας σου
στον πρώτο άνθρωπο που κατοίκησες

Πώς επιπλώνει κανείς ένα σπίτι

Στα σπίτια
δεν ταιριάζει να μένουν γυμνά.
Ένα σπίτι δεν είναι
ένα ψάρι
να του βγάζουμε τα κόκαλα:
το σπίτι τα κόκαλά του
τα κρατάει χτισμένα στους τοίχους.
Ένα σπίτι δεν είναι
ένα καρπούζι
να φτύνεις τα κουκούτσια του:
το σπίτι τα κουκούτσια του
τα θάβει στο χώμα 
κι από αυτά βγαίνουν άλλα σπίτια.
Ένα σπίτι δεν είναι
ένα μικρό παιδί
να το αφήνεις να παίζει γυμνό
κάτω απ’ τον ανελέητο ήλιο:
τα σπίτια τα τρώνε τα παιδιά τους
και η σπιτίσια τους κοιλιά
γεμίζει σφεντόνες και σβούρες και τουβλάκια
και από τη βαρυστομαχιά
πέφτουν ξερά για ύπνο
και μας συνθλίβουν.

Τα σπίτια τα επιπλώνουμε με
την ανάσα μας
και όταν αυτή τελειώσει
με την ψυχή μας.