(ένα ποίημα για τη Γάζα)

Δυο πανύψηλοι, γκρι, πέτρινοι μιναρέδες
ευθυγραμμισμένοι μεταξύ σαν γκολπόστ
σε ένα ματς μονότερμα για τον δυνατό
που έχει ξεσκίσει τα δίχτυα του φραγμού
και δεν κρατούν τις μπάλες του σιδήρου,
και τώρα πια κανείς δεν κρατάει το σκορ

και παρέκει από τους μιναρέδες, ένας χαρταετός
στο ίδιο χρώμα γκρι (αυτές τις μέρες ό,τι χαρτί βρεθεί)
παλεύει στον αέρα για να τους παραβγεί στο ύψος,
γιατί ο (αόρατος) μικρός που από τη γη κουμαντάρει
τον τεντωμένο σπάγκο με δυσκολία, φαίνεται, μεγάλη
―φέρνει μια τούμπα ο αετός και ύστερα ισορροπεί,
για λίγο, φέρνει τούμπα πάλι μα κάτω δεν το βάζει―
ναι, ο μικρός χειριστής το έχει καταλάβει αυτές τις μέρες
δεν τον φτάνει ο μουεζίνης τον Θεό από τους μιναρέδες

και παραπίσω δίπλα στη θάλασσα οι δρόμοι
το ίδιο με την πλατιά την αμμουδιά ασταθείς,
οι δρόμοι αυτοί που συνεχώς κάνουν κύκλους
και τους ακολουθεί ένα καραβάνι από δυστυχείς
―πόση ανθρωπιά τους μένει η ψυχή τους το ξέρει―
επάνω σε ξεκοιλιασμένα, βουλιαγμένα τροχοφόρα,
και σε κάρα, που τα σέρνουν αργά γαϊδουράκια,
φορτωμένα παιδιά, με κάθε χρώμα μπλουζάκια,
πολύχρωμες κουβέρτες και χαλιά αναδιπλωμένα
τόσες φορές σύμφωνα με τις απανωτές διαταγές

και μέσα στον χαμό ανακαλώ το τραγούδι αυτό:
            Όλα τα χρώματα που έχεις μες στο νου
                
θα σου τα δείξω και θα τα δεις να λάμπουν*
Όλα τα όμορφα χρώματα στα μυαλά των παιδιών
τα έχει σβήσει το μένος της οργής των στρατιωτών

κοιτάνε στο μικρό βάθος της ζωής τους τα παιδιά
και αντικρίζουν μια ολική ισοπέδωση, του τάφου
Κοιτάνε ψηλά, εκεί όπου φύτρωναν τα όνειρα τους
και βλέπουν να ανεβαίνουν μέσα από το χώμα
πελώρια σύννεφα σταχτιά, φουσκωτά, αγριεμένα

έτσι όπως έχουν έρθει τα επάνω-κάτω εδώ πέρα
αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν αυτό που παρατηρείς
να τινάζεται προς τα πάνω με ορμή, και να πνίγει τον αέρα,
είναι οι στάχτες όλων αυτών που έχουν απάνθρωπα πληγεί,
ή, μήπως, οι τέφρες μιας μνήμης που έχει αισχρά προδοθεί.

8 Μαϊου, 2024


* Whatever colors you have in your mind / I ‘ll show them to you and you ‘ll see them shine: στίχοι από το τραγούδι “Lay Lady Lay” του Μπομπ Ντίλαν.