Η ποίηση είναι μία ιδιαίτερα χειρωνακτική εργασία, έστω και αν αυτό δεν γίνεται αποδεκτό από χειρώνακτες, που προτιμούν να χαρακτηρίζονται πνευματικοί άνθρωποι, όπως έχουμε ξαναπεί. Ταυτόχρονα, η ποίηση αποτελεί μήτρα κάθε τέχνης του λόγου. Ποίηση εν κινήσει συνιστά το έργο τραγικών ποιητών, από όπου προκύπτει το θέατρο, ενώ από την αφηγηματικότητα του έπους ξετυλίγεται η μυθιστοριογραφία. Στον ανταγωνισμό σημασίας και ήχων, που συνέχει τους στίχους, κρυφά υπερτερεί το αφτί, αν και ο οφθαλμός τα πανθ’ ορά. Κατά συνέπεια, η ποίηση ασυνεχώς παραπέμπει σε προφορικότητα, ενώ συνιστά γραπτή τέχνη μετά την επινόηση της γραφής, που θεμελιώνει τον χειρωνακτικό χαρακτήρα της.
Ο λόγος είναι διαρκώς έντεχνος, ασφαλώς και στις πιο naif εκδοχές του. Αυτό σημαίνει ότι λόγος και τέχνη του λόγου συνεκτείνονται. Επομένως, ακόμη και αν η ποίηση δεν είναι τα πάντα, γιατί υπάρχουν τα μαθηματικά, τα πάντα είναι ποίηση. Ποίηση είναι οι αρχαίες επιγραφές, όπου συνδυάζονται ο λόγος της γραφής με την αριθμητική των μετρήσεων, σφηνοειδώς καταγράφοντας το πλεόνασμα της παραγωγής, που με τα λόγια τουλάχιστον αποθηκεύεται για να βγει ο χειμώνας. Οι κυβερνητικές (δηλαδή cybernetic) αυτές εγγραφές σε δίγαμμες ―με Γεωργία και Γραφή το διπλό Γ― κοινότητες, που «φαντάζονται» (όπως κάνουν οι ποιητές) τι περιέχουν οι αποθήκες, είναι τα πρώτα ποιήματα. Ακολουθούν ύμνοι στη ζωή, τους θεούς και τον έρωτα.
Την εργασία της γραφής καλείται να φέρει εις πέρας το ανθρώπινο σώμα, πριν τελειοποιηθούν μορφές επεξεργασίας ηχογραφήσεων όσων λέγονται ή ασύρματης καταγραφής σκέψεων, που θα καταλήγουν σε κείμενα χωρίς να μεσολαβεί ανθρώπινο χέρι. Η σάρκα προεξέχει. Περίληψη και σκελετός όμως δεν υπάρχουν χωρίς οστά. Εξαιρώντας σκουλήκια και ό,τι σέρνεται στον παράδεισο, η ελευθερία της κίνησης είναι από τα κόκκαλα βγαλμένη. Κουκούτσι αποτελεί το κόκκαλο και η μετακίνηση είναι το άνθος του. Όταν δύο ή περισσότερα οστά, που κινούνται, έρχονται σε επαφή, σχηματίζεται άρθρωση. Οι αρθρώσεις δεν λησμονούν τις παραμορφωτικές συνέπειες της γραφής στο σώμα όσων γράφουν. Τα άτομα αυτά μπορούν να αποκληθούν αρθρΩγράφοι.
Τα υπολείμματα 69 ενηλίκων ανδρών, τριάντα εκ των οποίων ήταν γραφιάδες, από τη νεκρόπολη του Αμπουσίρ εξέτασε πρόσφατη έρευνα Τσέχων αρχαιολόγων. Πρόκειται για τον τόπο ταφής διακεκριμένων ατόμων από την αιγυπτιακή πρωτεύουσα Μέμφιδα κατά την τρίτη χιλιετία, μεταξύ 2700 και 2180, πριν από το έτος μηδέν κοινής χρονολόγησης, στον Οίκο του Όσιρι (Αμπού Σιρ), τον αρχαίο Βούσιρι, κοντά στο Κάιρο, όπου έχουν βρεθεί οι περισσότεροι πάπυροι. Με 1% του πληθυσμού να μπορεί να διαβάσει και να γράψει, δεν ήταν όπως τώρα. Είχαν αυξημένο κύρος οι γραφείς, που έφηβοι άρχιζαν καριέρα που κρατούσε δεκαετίες. Σε στάση που πιέζει τη σπονδυλική στήλη, σταυροπόδι ή οκλαδόν στο ένα πόδι, με τα μπράτσα να μη στηρίζονται και το κεφάλι σκυμμένο μπροστά, απεικονίζονται σε αναπαραστάσεις. Από πλευράς τους οι αρχαιολόγοι συνδέονται με το Εθνικό Μουσείο και το Πανεπιστήμιο του Καρόλου στη γενέτειρα του Κάφκα.
Σε σύγκριση προς άτομα με άλλη δουλειά, Αιγύπτιοι γραφείς εμφανίζουν εκφυλιστικές αλλαγές στις αρθρώσεις, που δεν μπορούν να αποδοθούν μόνο σε προχωρημένη ηλικία. Διαπιστώνεται υψηλότερη συχνότητα σε βλάβες σε γοφούς, αντίχειρες και σαγόνια. Αντιστρόφως, δηλαδή από βλάβες στις αρθρώσεις, θα μπορούσαν να εντοπιστούν ποιοι έχουν υποστεί τις βλαβερές συνέπειες της γραφής. Γενικά βρέθηκαν μικρές διαφορές σε χαρακτηριστικά του σκελετού μεταξύ γραφέων και μη γραφέων. Με σταθερές πάντως τις διαφορές μεταξύ των δύο αυτών ομάδων, στους γραφείς καταγράφονται οστεοαρθρίτιδα μεταξύ κάτω γνάθου και κρανίου, στη δεξιά κλείδα, τον δεξιό ώμο, τον δεξιό αντίχειρα, το δεξιό γόνατο και τη σπονδυλική στήλη, ιδίως κοντά στον λαιμό. Σημάδια πίεσης εντοπίστηκαν επίσης στο βραχιόνιο και το αριστερό οστό του ισχίου, όπως και βαθουλώματα στις επιγονατίδες και αλλοιώσεις στον δεξιό αστράγαλο. Αλλαγές γύρω από τη γνάθο μπορεί να συνδέονται όχι μόνο με τη στάση των γραφέων, αλλά και τη συνήθειά τους να μασούν τη γραφίδα, ώστε να αποκτά χαρακτηριστικά βούρτσας κατάλληλης για γράψιμο. Αλλοιώσεις στον αντίχειρα αποδίδονται στον τρόπο με τον οποίο τσιμπούσαν κρατώντας σταθερές τις γραφίδες.
Εξετάζοντας λείψανα προφανώς είναι αδύνατον να διαπιστωθούν σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα ή πονοκέφαλοι, από τους οποίους οι Αιγύπτιοι γραφείς πρέπει να υπέφεραν, ενώ γενικά η δουλειά γραφείου συνδέεται με καταπόνηση των οφθαλμών, εξαρθρήματα και προβλήματα μέσης. Βιοαρχαιολόγοι, που δεν συμμετείχαν στην έρευνα, καλωσόρισαν τις διαπιστώσεις της, επισημαίνοντας ότι πρόκειται για ωραία υπόθεση, καθώς επαναλαμβανόμενες δραστηριότητες οδηγούν σε σκελετικές αλλαγές. Κάποιοι δεν παρέλειψαν να προσθέσουν την ανάγκη οι αλλαγές αυτές συστηματικά να συγκριθούν με το τι συμβαίνει στα σώματα των ανθρώπων σήμερα, αφού τα αρθριτικά ενός σκελετού δεν οδηγούν με βεβαιότητα στην επιβεβαίωση του επαγγέλματος του νεκρού.
Ό,τι και αν συνέβαινε στην Αίγυπτο, οι βλαβερές συνέπειες της γραφής δεν μπορούν να παραγραφούν. Ορθοπεδικοί, που μεταξύ χειρουργείων διαβάζουν μυθιστορήματα, ενώ προσεύχονται στην Παναγία των Παρισίων, αναρωτιούνται για ποιον χτυπά την καμπάνα ο κωδωνοκρούστης Κουασιμόδος. Μήπως η παραμόρφωση του σώματός του, όπως κάθε υπερβολική μόρφωση, ήταν αποτέλεσμα της στάσης του Ουγκό ενώ έγραφε το βιβλίο; Γεγονός παραμένει ότι μουσικοί καταλήγουν κουφοί. Άνθρωποι της εικόνας, ζωγράφοι, φωτογράφοι και κινηματογραφιστές, τυφλώνονται. Από τις μύτες των πουέντ ή το γυμνό πάτωμα του σύγχρονου χορού χορευτές στροβιλίζονται προς την αναπηρία. Όσα συμβαίνουν σε σύντεκνους και σύντεχνους αισθήματα ανταγωνισμού προκαλούν σε ζηλόφθονους συγγραφείς, που να αποκαλύψουν θέλουν το σαράκι της γραφής, το οποίο κατατρώει το μεδούλι της γραφίδας. Αν κατά σύμπτωση μεγαλώνοντας δεν υποφέρουν από αρθριτικά, θα βρουν άλλο λόγο για να στραβώσουν.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Σκοπός της ποίησης είναι η κατάργηση των ποιητών
https://www.hartismag.gr/hartis-63/klimakes/skopos-tis-poiisis
Μοναδική ολιστική θεραπεία της ζωής είναι ο θάνατος
οι βλαβερές συνέπειες της ανάγνωσης
https://www.hartismag.gr/hartis-54/stigmata/oi-vlaveres-sinepeies-tis-anaghnosis
