Στο πρόσωπο του σερβιτόρου παρατήρησα την ίδια μελαγχολική έκφραση που είχα παρατηρήσει σε τοιχογραφίες του Γανυμήδη, του ομορφότερου των θνητών, που ο Δίας απήγαγε από την πατρίδα του, την Τροία, ώστε να υπηρετήσει ως οινοχόος των θεών. Σε κανέναν και καμιά από τους θνητούς που ερωτεύτηκε ο Δίας δεν δώρισε την αιώνια ζωή, εκτός από τον όμορφο Γανυμήδη. Καθώς σκύβει για να γεμίσει το κύπελλο με το κρασί, πίσω από την κούραση, το άγχος, τους κρυφούς πόθους που ποτίζουν τις γωνίες του νου του όσο προσπαθεί η έκφραση του να είναι όσο πιο ουδέτερη είναι εφικτό κατά τις ώρες της εργασίας, η φιγούρα του τοποθετείται στον χώρο σε μια διάταξη που αντηχεί στην αιωνιότητα.
