Προχθές, κοιτάζοντας στο ηλεκτρονικό περιοδικό The Clown (7/4/2019) μία εφιαλτική, για να μη πω ανατριχιαστική, ανάρτηση της Καλλιόπης Παπαμιχαήλ, άρχισε και πάλι να με κατατρύχει ο μόνιμος φόβος μου: η αναπότρεπτη και συνεχής μετακίνηση του παρόντος στο παρελθόν. Συγκεκριμένα, η ανάρτηση αφορούσε απόψεις του Μπέρτραντ Ράσελ — που κάποτε δέσποζε στο παγκόσμιο στερέωμα για τις φιλοσοφικές και πολιτικές του θέσεις, όπως, ας πούμε, τώρα ο Τσόμσκι. Ανάμεσα στα άλλα: «Πιστεύω πώς όταν πεθάνω θα σαπίσω και τίποτα από το εγώ μου δεν θα επιζήσει. Δεν είμαι νέος και αγαπώ τη ζωή, δεν καταδέχομαι όμως να τρέμω από φόβο στη σκέψη της εκμηδένισης μου».
Νομίζω ότι πρόκειται για ένα σημείο μηδέν. Ή αποδέχεσαι την άποψη και ησυχάζεις μια και καλή, ή διαρκώς παλεύεις με το παρελθόν. Εξοντωτικά. Να μάθεις τι σώθηκε, να δεις τι θα σώσεις από τους άλλους και από τον εαυτό σου. Προσωπικά θέλω να πιστεύω ότι κάπου στο σύμπαν υπάρχει μία απείρων διαστάσεων χοάνη, εν παρατάξει ίσως και με άλλες, άλλων πλανητών, όπου κατέληγαν και θα καταλήγουν τα πάντα, μέχρι την οριστική συντέλεια και θα παραμείνουν εκεί στο διηνεκές: υλικός πολιτισμός, κείμενα, ομιλίες, κουβέντες, εικόνες, πίνακες, ταινίες, θεωρίες, απόψεις … Με τάξη όλα βαλμένα.
