Η εξέλιξη απαρτίζεται από χρονοβόρες, αφανείς διαδικασίες. Όμως, όταν εμφανιστεί η διαφορά σαν καινούργιος φαινότυπος, έρχονται ραγδαίες αλλαγές, όχι μόνο στο είδος αλλά και στο περιβάλλον του.
Όπως όταν κοιτάζεις προς τα πίσω και, μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρα, οι λαοί εξαφανίζονται και στη θέση τους εμφανίζονται άλλοι. Ο αποθηκευτικός χώρος με τις ταξινομημένες διαφορές έχει πλέον τιγκάρει και ούτε έχει κανένα νόημα να είσαι ο αποθηκάριος. Ούτως ή άλλως οι αλλαγές είναι οικουμενικές, οι λαοί τείνουν να γίνουν ένας. Πρέπει να βγει κανείς από τις στοές με τα αρχεία και να δει από απόσταση το μεγάλο ερπετό. Να αντικρύσει αυτό το πρόσωπο που συνεχώς αλλάζει και να σκεφτεί ή μάλλον να προσπαθήσει να μαντέψει σε ποιον ή σε τι μοιάζει. (Επιστρέφοντας από τον ίλιγγο του χωροχρόνου, παρατηρούμε ότι κάποιες γενιές διασώζουν τα χαρακτηριστικά τους, ενώ άλλες διασώζονται στην πινακοθήκη της παλαιοντολογίας).
Σκέφτομαι τους γεννημένους στον 21ο αιώνα σαν μια γενιά που προσπαθεί να μιλήσει για την τεράστια ανάγκη μιας αλλαγής, όχι μέσα από τον πολιτισμό και τη γραφή, αλλά ενσωματώνοντάς την, δείχνοντάς την κατά πρόσωπο, επιδεικνύοντας σώματα αλλαγμένα με κάθε τρόπο, παλιό ή νέο, ευφάνταστο ή βλακώδες. Με μακιγιάζ, με γυμναστική και super food, αλλά και με νυστέρι ή λέιζερ. Χωρίς τρίχες αλλά με φουσκωμένα χείλη. Μεταβαίνοντας στο άλλο φύλο ή επινοώντας ένα τρίτο ή και μια νέα χιμαιρική ταυτότητα. Περιμένοντας με αγωνία τις dnaϊκές αλλαγές της βιοτεχνολογίας και με πολύ άγχος για το αν θα έχουν την δυνατότητα να τις πληρώσουν. Σε ποια εσωτερική ανάγκη άραγε υπακούουν; Τι θέλουν να πουν; Γιατί καταφεύγουν σε αυτό το ξένο για μας, ίσως και απεχθές για μερικούς, πρόσωπο;
Η προφανής απάντηση είναι ότι δεν πρόκειται απλά για μια επιθυμία ρήξης με τις προηγούμενες γενιές αλλά για κάτι περισσότερο, μια απόπειρα ριζικής διαφοροποίησης, μια ρηξικέλευθη γραμμή φυγής από το κουρασμένο ανθρώπινο είδος.
Κάθε άτομο είναι ένα μικρό νεύμα σε αυτή τη συλλογική αγωνιώδη προσπάθεια. Αποκομμένο από την τάση μοιάζει ηλίθιο, εγωπαθές και αυτοκτονικό. Η πολιτική, η φιλοσοφία, η ιστορία, η ποίηση το ενδιαφέρουν όσο και τον δραπέτη του Αλκατράζ που βρίσκεται εγκλωβισμένος μέσα στη στοά που σκάβει για να αποδράσει. Η σοφία μας του είναι παντελώς άχρηστη. Γι' αυτό και η μοναξιά του είναι απόλυτη, έχει τον χαρακτήρα της απόγνωσης. Ούτε που μπορούμε να τη διανοηθούμε εμείς που κοιτάζουμε την παρακμή αφ' υψηλού προειδοποιώντας για επικείμενες καταστροφές και τιμωρίες, σαν να υπήρξαμε αθώοι. Από τη στιγμή που δεν είναι εφικτό να εγκαταλείψουν αυτόν τον κατεστραμμένο πλανήτη, τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας θα επιχειρήσουν μια απόδραση όχι από τον χρόνο και τον χώρο, αλλά εκ των έσω.
Ο καινούργιος άνθρωπος προτίθεται και αυτός να ευημερήσει αλλά όχι στον παράδεισο· στην καταστροφή που επέφερε ο παλιός.
