— Περνάς πλάι μου τόσο κοντά, τόσο βιαστικά. Σαν τι να τρέχεις να προλάβεις;
Ρώτησε ο δορυφόρος τον γέροντα πλανήτη του.
— Έχω ένα βαρυσήμαντο μήνυμα για σένα και τ’ αδέλφια σου. Ο πλανήτης, όσο και αν φθαρεί, είναι πάντα πιο γρήγορος, πιο ισχυρός, πιο ΜΕΓΑΛΟΣ από το δορυφόρο του.
— Τι μου θύμισες τώρα. Κάποτε ένας γιγάντιος πλανήτης, που νόμιζε πως ήταν τρανός, με είχε παγιδέψει στην τροχιά του. Αιώνες με κρατούσε δέσμιο. Κι εγώ επέμενα τόσο να είμαι ελεύθερος που τον έπεισα ν’ ανταλλάξουμε ρόλους, αν και μόνο για ένα κοσμικό δευτερόλεπτο, ούτε ένα γήινο λεπτό παραπάνω. Θεατρικό παιχνίδι εκτός χωροχρόνου. Δύσκολο το βάρος του για μένα, μα πιο δύσκολη γι’ αυτόν η δική μου πρόσκαιρη έστω υπεροχή. Παραπάτησε, ξέφυγε λίγο απότομα, προσέκρουσε σε μια πινακίδα του σύμπαντος, σε ένα λυσσαλέο delete. Δεν είχα προλάβει να τον πείσω ότι από τη Γη τη μακρινή φαινόμασταν ίσοι, δύο ετερόφωτα αστέρια στη σκηνή του δικού της στερεώματος. Πάψε, λοιπόν, να με κυνηγάς. Δεν βιάζομαι. Κρατώ το ρυθμό που μου δόθηκε, στο παγερά αδιάφορο ντεκόρ της ουράνιας τάξης.
