«Οι περισσότεροι άνθρωποι ποτέ δεν βλέπουν κάποιον να πεθαίνει. Παλαιότερα, αν μεγάλωνες σε μια οικογένεια, τους έβλεπες να πεθαίνουν. Πέθαιναν στο κρεβάτι τους στο σπίτι με όλους συγκεντρωμένους γύρω τους. Ο θάνατος είναι το μείζον θέμα … Το να μη μπορείς να μιλήσεις για αυτό είναι πολύ παράξενο», είχε πει το 2005, σε μια από τις λίγες του συνεντεύξεις, ο σπουδαίος Αμερικανός πεζογράφος Κόρμακ ΜακΚάρθι (CormacMcCarthy, 1933-2023). «Κοιμήθηκε και όταν ξύπνησε είχε ονειρευτεί τους νεκρούς να στέκονται πάνω στα κόκκαλά τους και τις σκοτεινές τρύπες από τα μάτια τους, που ήταν πράγματι χωρίς όραση, να έχουν βουλιάξει στο κενό, όπου υπήρχε μια τρομερή ευφυία κοινή σε όλους, αλλά για την οποία κανείς δεν μιλούσε», σημείωνε σε Όλα τα όμορφα άλογα (All the Pretty Horses, 1992). Στο ίδιο βιβλίο: «Νομίζεις όταν ξυπνάς το πρωί πως το χθες δεν μετρά. Αλλά το χθες είναι το μόνο που μετρά. Τι άλλο υπάρχει; Η ζωή σου αποτελείται από τις ημέρες από τις οποίες αποτελείται. Τίποτε άλλο». «Δεν υπάρχει ζωή χωρίς να χύνεται αίμα. Νομίζω η αντίληψη πως το ανθρώπινο είδος μπορεί να βελτιωθεί με κάποιον τρόπο, πως όλοι μπορούν να ζήσουν σε αρμονία, είναι μια πραγματικά επικίνδυνη ιδέα», διευκρίνιζε σε συνέντευξη το 1992.
«Ο πόλεμος ήταν πάντοτε εδώ. Πριν υπάρξει ο άνθρωπος, ο πόλεμος τον περίμενε. Η απόλυτη τέχνη περιμένοντας τον απόλυτο τεχνίτη», λέει ο δικαστής στον Ματωμένο μεσημβρινό ή το κόκκινο του δειλινού στη Δύση (Blood Meridian or The Evening Redness in the West, 1985). Στο ίδιο βιβλίο: «Το σύμπαν δεν είναι κάτι στενό και η τάξη εντός του δεν περιορίζεται από οποιοδήποτε γεωγραφικό πλάτος στην αντίληψή του να επαναλαμβάνει ό,τι υπάρχει σε ένα μέρος σε κάποιο άλλο μέρος. Ακόμη και σε αυτόν τον κόσμο περισσότερα πράγματα υπάρχουν που δεν γνωρίζουμε παρά γνωρίζουμε και η τάξη στη δημιουργία που βλέπεις είναι αυτή που έχεις βάλει εκεί, όπως ένα κορδόνι σε έναν λαβύρινθο, για να μη χάσεις τον δρόμο σου. Γιατί η ύπαρξη έχει τη δική της τάξη και αυτό κανένα ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να κυκλώσει, το μυαλό το ίδιο αποτελώντας μόνον ένα γεγονός μεταξύ άλλων.»
«Οτιδήποτε δεν σου αφαιρεί χρόνια ζωής και δεν σε οδηγεί στην αυτοκτονία, δύσκολα αξίζει τον κόπο», είχε πει το 2009. Παντρεύτηκε και χώρισε τρεις φορές. Ιδιαίτερη επιτυχία γνώρισε στον κινηματογράφο, ιδίως με την ταινία (2007) των αδελφών Κοέν Δεν είναι χώρα για γέρους αυτή (No Country for Old Men) από μυθιστόρημα του 2005, που αρχικά είχε γράψει ως σενάριο. Ο τίτλος προέρχεται από το ποίημα του Γέιτς Ανοίγοντας πανιά για το Βυζάντιο (Sailing to Byzantium, 1926). Κάποια στιγμή υπέγραψε 250 αντίτυπα του Δρόμου (The Road, 2006) και τα έδωσε στον μικρότερο γιο του Τζον ώστε, «όταν γίνει 18 ετών, να τα πουλήσει και να πάει στο Λας Βέγκας ή κάπου».
«Τα τελευταία χρόνια δεν έχω άλλη επιθυμία από το να δουλεύω και να είμαι με τον Τζον. Ακούω ανθρώπους να μιλούν για διακοπές ή όπου θα πάνε και σκέφτομαι, τι είναι αυτό; Δεν έχω καμία επιθυμία να ταξιδέψω. Η τέλεια ημέρα είναι να κάθομαι σε ένα δωμάτιο με λίγο λευκό χαρτί. Αυτός είναι ο παράδεισος. Είναι χρυσάφι και όλα τα άλλα είναι χάσιμο χρόνου» (2009). «Δεν γράφω για κάποιο συγκεκριμένο κοινό. Ο αναγνώστης στο μυαλό μου είμαι εγώ. Αν ένας άλλος έγραφε αυτά τα βιβλία, θα μπορούσα να πάω να παίξω γκολφ. Κάποιος είχε ρωτήσει τη Φλάνερι Ο’ Κόνορ γιατί έγραφε και απάντησε “Γιατί ήμουν καλή σε αυτό.” Και νομίζω αυτή είναι η σωστή απάντηση. Αν είσαι καλός σε κάτι, είναι πολύ δύσκολο να μην το κάνεις» (2009). «Αν δεν τηρείς μικρές υποσχέσεις, δεν θα τηρήσεις μεγάλες» (Ο Δρόμος, 2006). Πολλά βιβλία του ΜακΚάρθι έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά: ΠΡΟΣΩΠΟ – Βιβλιοnet (biblionet.gr).
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
George Economou (1934-2019) / Γιώργος Χουλιάρας - Χάρτης (hartismag.gr)Walter Satterthwait (1946 – 2020) / Γιώργος Χουλιάρας - Χάρτης (hartismag.gr)
Έχω πάρει φωτιά: Ηράκλειτος ροκ εν ρολ (Jerry Lee Lewis) / Γιώργος Χουλιάρας - Χάρτης(hartismag.gr)
Μη βιάζεσαι, Αργώ
