Μια και λέμε για την ασυνεννοησία ανάμεσα σε ανθρώπους διαφορετικών εποχών: όταν κάποτε τα έργα του Μάνου Χατζιδάκι εκδόθηκαν πια και σε cd, όταν τα lp, οι μεγάλοι δίσκοι, πέθαιναν, αναπαράχθηκαν και τα εξώφυλλά τους σε σμίκρυνση, στο μέγεθος πια το νέο.
Ο ζωγράφος Σταθόπουλος πήρε ένα cd τότε στα χέρια του και είδε πως σε δικά του εξώφυλλα κάποιος νέο γραφίστας τούς έβαζε πλακάτο γκρι, νομίζω, κάτω από το έργο, τα σήκωνε έτσι σε κάποιου είδους βάθρο, τ’ άλλαζε. Βρήκε από την εταιρεία το τηλέφωνό του. Τον πήρε. Τον ρώτησε γιατί το κάνει αυτό. Εκείνος του απάντησε: —Μα δεν είναι πιο ωραία έτσι; —Όχι, του είπε ο Γιώργος Σταθόπουλος. Γιατί αν ήταν να είναι πιο ωραία έτσι, θα το είχα κάνει εγώ από τότε αυτό που κάνεις εσύ τώρα, και δεν θα σε περίμενα.
( Μια μέρα στο ζωγραφείο, στο ατελιέ του Σταθόπουλου, ο Αλέκος ο Φασιανός κι ο Σταθόπουλος μου είπανε: —Για κάνε εδώ με το πινέλο μια γραμμή. Έκανα μία ισόπαχη πινελιά, ως συγγραφέας. Μετά, ο Φασιανός κι ο Σταθόπουλος έκαναν κι εκείνοι από μία. Στη γραμμή του καθενός τους μπορούσες να διακρίνεις, ν’ αναγνωρίσεις όλο τους το έργο.
Όπως όταν πέρασε στην αρχαιότητα, ποιος, ο Απελλής, ο Πολύγνωτος, από το εργαστήριο ο ένας τους ενός άλλου, κι όταν ο άλλος έλειπε, έκανε τότε μια γραμμή και είπε: —Πείτε του πως πέρασε αυτός. Κι όταν ο άλλος γύρισε και είδε τη γραμμή, είπε: —Πότε ήρθε ο Απελλής από ’δω;! ).
(Από το ανέκδοτο βιβλίο του Νουάρ στιγμές )
