κόπηκε στα δυο το χαμόγελο / το ένα κομμάτι δεν το βρήκα / όσο κι αν έψαξα. / Ό,τι δε με σκοτώνει, τελικά, με αφήνει μισό
Η λέξη θα έπρεπε να είναι προσανατολισμένη στη συγκεκριμένη μέρα και στις δυσκολίες που αντιμετώπιζε η ομάδα ή ο ίδιος ο χορευτής
Σουρούπωνε κι ανέβαινε πανσέληνος / όσοι δεν ήξεραν πολλά για τη ζωή / βάζανε τα κλάματα
Στα μαύρα ντυμένοι και οι δυο / Τη βακτήρια εγώ κι εκείνος το δρεπάνι / διασταυρώνουμε σαν ξίφη
Καθώς το τρακτέρ απομακρυνόταν αυτό συνέχιζε να έχει το λαιμό του γυρισμένο και να μας κοιτάζει, ώσπου χάθηκε στο βάθος του δρόμου
Κοίταξε έξω απ΄το παράθυρο ψάχνοντας το πρόσωπό του. Τον είδε να έρχεται και ήταν ίδιος με ήλιο. Ο ήλιος της ντυμένος στο χακί
Όμως η μοναξιά μου είμαι πάντα εγώ
Θα παρακολουθώ απ΄ όλα τα παράθυρα την αβεβαιότητα της θέας
Μικρογραφία τόπου / που σέρνει μιας τραγωδίας το χορό
Άρα είπες ψέματα Ειρηνιώ. / Κι η δυσκολία έχει ένα δισεκατομμύριο συνώνυμα / όσο ψάχνεις βρίσκεις
Μια νυχτερινή περιπλάνηση με οδηγό το «Νυχτόραμα» του Ηλία Παπαγιαννόπουλου
Τώρα τι έγραψε η εφημερίδα αυτό είναι ένα άλλο θέμα / από χαρτί φτιάχνονται κι αυτές...
