Οι επιζήσαντες μοιάζουν λιγάκι στη χώρα τους. Κατοικούνται κι αυτοί από αναμνήσεις, περιπλανιούνται έχοντας πάντα ριγμένη άγκυρα
Έτσι κι αλλιώς / το σταματημένο ρολόι / θα δείχνει τη σωστή ώρα / δύο φορές τη μέρα
μυρίζει σίδηρο και μπίρα / μια αίσθηση ελευθερίας ένοχης
Μα να, ξεπρόβαλε ήδη η πολυτέλεια του Λίντο εκεί σε περιμένει ο έφηβος με την ουράνια ομορφιά του ο κεχαριτωμένος ψυχοπομπός σου
Και μια ξένη μορφή να τον φωνάζει / με μια ουρά ατέλειωτη / λες κι ήταν άνθρωπος
καθώς τα «θα» ενός σκοπού / τα «λα» της μουσικής του / τα «σαν» των υποσχέσεων / στο τέλος της ευθείας / τα πέρασαν για θάλασσα
Η Ποίηση είναι «ψηλή, ξανθιά και Γερμανίδα» ― μελαχροινή, βαλκάνια, δεν είμαι ποιητής
Ήμουν μια ιδιαίτερη περίπτωση. Ζούσα μυρίζοντας. Όλες οι εφημερίδες έγραφαν για τις υπερφυσικές ικανότητές μου στην όσφρηση...
Με αφορμή το τραγούδι « I love you till the end of the world» του Nick Cave
Από τις νύχτες μου ―αν είχα να διαλέξω―προτιμώ τις άναυδες
