Και κάπως έτσι ο εθισμός μου στο γράμμα καταπίνει καθημερινά κάθε διάθεση για πόλη και κοσμικές απολαύσεις
Ανάφη
Ελλάδα μικρή μου, κι εσύ εδώ, μ’ αυτό το νερό τον αέρα να μένεις, σ’ ενός δωματίου μόνο ολόκληρη τη σιωπή, τα λίγα λόγια...
Νιώθω καταραμένος που είμαι γαντζωμένος στα βράχια και τον χρησμό
Πρόλαβες να αναρωτηθείς εάν αυτό που ζούσες ήταν ο αντικατοπτρισμός του εφιάλτη;
Για τον Συγγραφέα έχει έντονο ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο ανακτούμε την ψυχραιμία μας και δρούμε σε συνθήκες δίνης δεινών
Tότε πείτε του: «Να μην παρουσιαστείς ξανά εδώ. Για εμάς δεν υπάρχεις!»
Εδώ σταθμεύουν τα κεράσια κυρία μου, αν κάνετε λίγο ακόμη όπισθεν θα τρακάρετε με σφοδρότητα στην καθημερινότητα!
Γλιστράει μέσα απ’ τις χαραμάδες και φέρνει το φως στον σκοτεινό τους ύπνο
Ένα ποίημα του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗ (1912-1944)
Εννοείται πως και όλες οι πίτες είναι μια γενιά, ας τρώγονται μεταξύ τους και ασχέτως του ποια θα φαγωθεί από τον σκύλο της...
Σε προάστια του φωτός, διάττοντες καταπίπτουν οι πιλότοι ημιτελών πτήσεων που προσυδρώνονται σε πισίνες με σχήμα ποτήρι σαμπάνιας
