Πεζογράφοι και ποιητές απαντούν σε 18 ερωτήσεις.
Σήμερα στο ντιβάνι: η πρωτοεμφανιζόμενη πεζογράφος Βικτώρια Καρά,
ο πεζογράφος Λευτέρης Μπακούλας και ο ποιητής Τάσος Λάσκαρης.
– Ποια είναι η παλαιότερή σας ανάμνηση;
Βικτώρια: H πρώτη μου κούκλα. Ήταν πάνινη, από την μια μεριά έκλαιγε από την άλλη γελούσε.
Λευτέρης: Μια γάτα που κουλουριαζόταν στο κεφάλι μου στο σπίτι μας στο χωριό και γουργούριζε. Ήταν αδέσποτη κι οι γονείς μου την άφηναν να κοιμάται σπίτι μας. Δεν θυμάμαι τι χρώμα ήταν.
Τάσος: Το πρώτο μου γκιογκιό. Ήταν κίτρινο.
– Θα γράφατε ποτέ την αυτοβιογραφία σας;
Βικτώρια: To έχω σκεφτεί πολλές φορές αλλά νομίζω πως δεν είμαι έτοιμη ακόμα. Κάποια στιγμή θα το κάνω.
Λευτέρης: Όλα μου τα βιβλία είναι η αυτοβιογραφία μου.
Τάσος: Οι αυτοβιογραφίες είναι για τους διάσημους. Κι οι διάσημοι είναι για τους ανόητους.
– Θεωρείτε τον έναν ή και τους δυο γονείς σας μυθιστορηματικούς ήρωες;
Βικτώρια: Την μητέρα μου.
Λευτέρης: Τον πατέρα μου.
Τάσος: Όλοι οι γονείς είναι μυθιστορηματικοί ήρωες για τα παιδιά τους.
– Ποια ήταν η καλύτερή σας χρονιά;
Βικτώρια: Το 2017 που βραβεύτηκε η συλλογή διηγημάτων μου.
Λευτέρης: Το 2002 που γεννήθηκε ο γιός μου.
Τάσος: Το 1992 που κέρδισε η «Αννίτα» τον Ιππόδρομο.
– Είστε ρομαντικός άνθρωπος;
Βικτώρια: Ναι, πολύ. Δυστυχώς.
Λευτέρης: Οι ρομαντισμοί είναι για τα βιβλία και ο ρεαλισμός για τη ζωή.
Τάσος: Το να εκδίδεις στην Ελλάδα είναι μια πράξη ρομαντική.
– Η μεγαλύτερη σκανταλιά σας ως παιδί;
Βικτώρια: Έσκισα τα λάστιχα του αυτοκινήτου του γείτονα που μας μισούσε.
Λευτέρης: Πήρα κρυφά το αγροτικό του πατέρα μου για να πάω βόλτα μ’ ένα κορίτσι. Έπεσα, μεθυσμένος, πάνω σε μια κολώνα της ΔΕΗ. Μάζεψα τα γυαλιά του σπασμένου φαναριού, πήρα το αγροτικό, το πάρκαρα έξω από το σπίτι μας και σκόρπισα τα γυαλιά από κάτω. Ο πατέρας μου το υποψιάστηκε αλλά ποτέ δεν το παραδέχτηκα.
Τάσος: Το ότι μεγάλωσα.
– Πόσο σας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων;
Βικτώρια: Οι άλλοι είναι οι καθρέφτες μας κι εμεις οι καθρέφτες των άλλων.
Λευτέρης: Μ’ ενδιαφέρει η γνώμη των ανθρώπων που μ’ ενδιαφέρουν.
Τάσος: Πάρα πολύ. Τόσο που δεν κοιμάμαι τα βράδια. Ξεραίνομαι.
– Το μέλλον θα είναι καλύτερο από το παρόν;
Βικτώρια: Το μέλλον ποιος το γνωρίζει; Εμείς κάνουμε σχέδια και ο Θεός γελάει. Φοβόμαστε το μέλλον. Το παρόν έχει μεγαλύτερη σημασία. Τα ζώα ζούνε το παρόν κι είναι ευτυχισμένα. Ζούνε επιβιώνοντας.
Λευτέρης: Το μέλλον είναι άγνωστο και το παρόν συντρίμμια. Η αίσθηση του τετελεσμένου χρόνου είναι η κατάρα του ανθρώπινου γένους.
Τάσος: «Τα πάντα ρει κι ουδέν μένει». Ηράκλειτος
– Το τραγούδι που έχετε χορέψει πιο πολλές φορές στη ζωή σας;
Βικτώρια: «I will survive», Gloria Gaynor.
Λευτέρης: «Βρέχει φωτιά στην στράτα μου», Στράτος Διονυσίου.
Τάσος: «Ένα φράγκο η βιολέτα». Με τις αδερφές μου. Παιδικό τραύμα.
– Η αγαπημένη σας παροιμία;
Βικτώρια: Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις.
Λευτέρης: Ο άδειος ο τενεκές κάνει το μεγαλύτερο θόρυβο.
Τάσος: Ντύσου, γδύσου, συλλογίσου, φάγε, πιε, χέσε, κοιμήσου.
– Πώς μάθατε να κάνετε ποδήλατο;
Βικτώρια: Με έμαθε ο πατέρας μου. Με πολύ αγώνα. Μου πήρε πρώτα ένα με βοηθητικές ρόδες, μετά ένα κανονικό και έκανε δίπλα μου ποδήλατο για να μου δείξει πώς γίνεται.
Λευτέρης: Δεν ξέρω ποδήλατο. Περπατάω.
Τάσος: Πέφτοντας.
– Ήσασταν καλός μαθητής;
Βικτώρια: Ήμουν επιμελής και πειθαρχημένη και καταπιέστηκα πολύ από τους γονείς μου για να γίνει αυτό.
Λευτέρης: Ούτε καλός, ούτε κακός. Μέτριος.
Τάσος: Ο πιο κακός ο μαθητής ήμουν εγώ στην τάξη κι οι δάσκαλοι με είχαν του σκοινιού και του παλουκιού. Τώρα είμαστε φιλαράκια με έναν απ’ αυτούς. Εκδίδαμε στον ίδιο εκδοτικό οίκο μια εποχή.
– Ποιο παραμύθι σας διασκέδαζε περισσότερο όταν ήσασταν παιδί;
Βικτώρια: Η Σταχτοπούτα.
Λευτέρης: Οι μύθοι του Αισώπου.
Τάσος: Τα παραμύθια της γιαγιάς μου από τη ζωή της.
– Πού προτιμάτε να ταξιδεύετε;
Βικτώρια: Στο εξωτερικό. Μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια σε άλλες χώρες, ανοίγει το βλέμμα, το μυαλό, εμπνέομαι.
Λευτέρης: Στα βιβλία.
Τάσος: Στον κόσμο που συναντώ.
– Γιατί πρωτογράψατε;
Βικτώρια: Συνάντησα τη λογοτεχνία καθώς μεγάλωνα και θαύμαζα τους λογοτέχνες. Ήθελα να τους μοιάσω.
Λευτέρης: Γιατί δεν μπορούσα να πω αυτά που με καίγανε, έπρεπε να τα γράψω.
Τάσος: Δεν θυμάμαι.
– Είχατε κάποιο παιδικό ίνδαλμα;
Βικτώρια: Την Μαρία Κάλας.
Λευτέρης: Τον Λέοντα Τολστόη.
Τάσος: Τον παππού μου.
– Ποιες Τέχνες σας εμπνέουν;
Βικτώρια: Η μουσική.
Λευτέρης: Όλες.
Τάσος: Όλες.
– Μια μόνο συμβουλή για κάποιον που θέλει να γίνει συγγραφέας;
Βικτώρια: Να γράφει.
Λευτέρης: Να διαβάζει βιβλία.
Τάσος: Να διαβάζει τα συμβόλαια που υπογράφει.
