Συνήθισα την κλίση του φωτός
Αν κι εσύ το μόνο που υποψιάζεσαι
είναι ένα λάθος στον κώδικα (μου)·
η γλώσσά σου με διορθώνει—
Δυο —οι δυο μας
στην περιστρεφόμενη θυρίδα της εισόδου Του
Να’ ξερες στη ζάλη τής περιδίνησης
τι ψιθυρίζουν οι Στριμωγμένοι
Απάτη —να μην σταματάει— η καρδιά (μου)
Τώρα που ξαναβρήκα τις λέξεις μου
και παρήλθε ο μεγάλος χειμώνας·
λίγο πριν σ’ υποδεχτώ
Τρόμε στο κρεβάτι μου,
πρέπει να σου ομολογήσω
πως ανήμερα των Φωτισμών
γδύθηκα
αφήνοντας ένα ιερό πουλί
να κουρνιάσει στο στήθος μου
Ήξερα:
αν μου τρυπούσε την καρδιά
—μου τρυπούσε την καρδιά—
θα πέθαινε το ξημέρωμα
Ήξερα:
αν δεν το ζέσταινα
θα πέθαινε από το κρύο
εκείνη τη νύχτα του Γενάρη
στο διαμέρισμα νούμερο πέντε
της οδού Σολωμού
Σάπιο
—τώρα που ξαναβρήκα τις λέξεις μου—
ένα ιερό πουλί
εδώ
—μέσα στα σπλάχνα μου—
το έθαψα
ΒΡΕΙΤΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ Γιάννη Αντιόχου ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ.
