Ένα ποίημα για τον Μπόρχες

The smiler with the knife under the cloak^[1]

Έγρα­ψα αυ­τό το ποί­η­μα το 1956 και στην Ιν­δία, of all places.^[5] Δε θυ­μά­μαι πο­λύ κα­λά τις πε­ρι­στά­σεις, μι­λού­σα­με για τον Μπόρ­χες με άλ­λους Αρ­γε­ντι­νούς για να ξε­χά­σου­με λι­γά­κι τους βομ­βαρ­δι­σμούς του Σου­έζ κι ένα έγ­γρα­φο της Unesco πε­ρί διε­θνούς συ­νεν­νο­ή­σε­ως που μας εί­χαν δώ­σει να με­τα­φρά­σου­με·^[6] κά­ποια στιγ­μή, αι­σθάν­θη­κα πως η αγά­πη μου γι’ αυ­τόν, που ξαφ­νι­κά εί­χε εντα­θεί ανά­με­σα στους σιχ, στις μυ­ρω­διές απ’ τα μπα­χα­ρι­κά και στη μου­σι­κή που έπαι­ζε ένα σι­τάρ, ήταν κά­τι σαν practical joke^[7] που μου σκά­ρω­νε ο Μπόρ­χες τη­λε­πα­θη­τι­κά απ’ το δια­μέ­ρι­σμά του στην οδό Μαϊ­πού, για να μπο­ρεί να λέ­ει με­τά: «Πε­ρί­ερ­γο, ε; Να μ’ αγα­πά­ει κά­ποιος από ένα μέ­ρος τό­σο απί­θα­νο όσο το Νέο Δελ­χί, ε;». H γρα­φο­μη­χα­νή μου φό­ρε­σε το χαρ­τί της, κι εγώ θυ­μή­θη­κα κά­τι μα­θή­μα­τα αγ­γλι­κής λο­γο­τε­χνί­ας εκεί, στην οδό Τσάρ­κας, όπου εκεί­νος μας εί­χε απο­δεί­ξει πως ο στί­χος του Τζέ­φρι Τσό­σερ ήταν ακρι­βώς η κρε­ο­λέ­ζι­κη με­τα­φο­ρά της έκ­φρα­σης «ήρ­θε με το μα­χαί­ρι κά­τω από το πόν­τσο», και μ’ έπια­σε μια ηλί­θια τρυ­φε­ρό­τη­τα που την έπνι­ξα μ’ ένα χυ­μό μάν­γκο και μ’ αυ­τό το ποί­η­μα που δεν το ’στει­λα πο­τέ στον Μπόρ­χες, πρώ­τον για­τί εγώ τον Μπόρ­χες τον εί­χα δει δύο-τρεις φο­ρές όλες κι όλες στη ζωή μου, και δεύ­τε­ρον για­τί η ζωή μού ’χε κό­ψει κά­θε όρε­ξη να στέλ­νω ποι­ή­μα­τα, ήδη από το ’38.

Δε θέ­λη­σα πο­τέ να του το δεί­ξω. Κό­ντε­ψα, βέ­βαια, όταν το πε­ριο­δι­κό L’Herne μου εί­χε ζη­τή­σει συ­νερ­γα­σία για τον τό­μο του τον αφιε­ρω­μέ­νο στον Μπόρ­χες,^[8] αλ­λά φο­βή­θη­κα πως οι επαγ­γελ­μα­τί­ες μπορ­χε­σια­νοί θα διέ­βλε­παν στην ανά­λα­φρη αυ­τή σύν­θε­σή μου μια ει­ρω­νι­κή ασέ­βεια προς τον δη­μιουρ­γό που το έρ­γο του μας έχει ευ­ερ­γε­τή­σει τό­σο πο­λύ. Κρί­μα, ίσως, για­τί όταν βγή­κε ο τό­μος ήταν πε­λώ­ριος σαν ελέ­φα­ντας, κά­τι που θα απο­τε­λού­σε το ιδε­ώ­δες όχη­μα για το ιν­δι­κό μου ποί­η­μα· εν πά­ση πε­ρι­πτώ­σει, τώ­ρα το ανα­κα­τεύω σ’ αυ­τή την τρά­που­λα,^[9] κι αν βρε­θεί κά­ποιος να του το δια­βά­σει, μπο­ρεί και να χα­μο­γε­λά­σει και να το κρα­τή­σει για λί­γο στη μνή­μη του που έχει βέ­βαια κα­λύ­τε­ρες ασχο­λί­ες, αλ­λά αυ­τό εμέ­να μου φτά­νει – μα­κρό­θεν και ανέ­κα­θεν.

Ση­μειώ­σεις του με­τα­φρα­στή: