α’
Είμαστε νησιά, είπες
Ένας σκοτεινός ωκεανός γύρω μας
Κι αυτή η υπόσχεση για
Αναλαμπή ευτυχίας μας κρατά
Όρθιους και δεν ντεραπάρουμε
Όπως, οι δακτύλιοι του Κρόνου.
β’
Μια ορθοπεταλιά μπορεί
Όρθιο να σε κρατήσει
Και να μην πέσεις
Με την ελπίδα, τα μικρά
Και καθημερινά να μπορούν
Ν’ αποθηκεύσουν τις δικές σου
Ευτυχίες, εκεί που τεχνουργούν
Τα δέντρα, ο άνεμος, η βροχή
Στην τελευταία κοιλάδα ομορφιάς
Ίδωμεν.
γ’
Προτιμάς να μην ρωτάς
Για τα αύριο, τα πότε, τα γιατί
Προτιμάς τα σχοινιά των επιλογών
Να μην σε πνίξουν
Ξέροντας, πως η ύπαρξή σου
Δεν μπορεί, κάπου θα ’χει
Κάποια σημασία κι αυτό είναι άθλος
Ύστερα, σκέψου πως μπορεί
Όλα να μην ήταν μάταια
Αποτυχία ή μια συνεχόμενη ήττα
Έστω κάτι αν κατάφερες
Χαμένο δεν θα πάει κι επιτέλους
Φτιάξε την πόλη, όπου
Κανείς δεν θα ’ναι μόνος.
δ’
Δεν έχω γερό πιστοποιητικό
Ούτε όνομα με δυνατή καταγωγή
Στο αίμα μου έπνεε πάντα ένας
Σιρόκος ανατολικός
Είχα στο βλέμμα μου την ομορφιά
Τη θέα από ψηλά ανάμεσα στα δέντρα
Τους ελαιώνες και τις αμυγδαλιές
Την έντονη μυρωδιά της πασχαλιάς
Μετά τη βροχή, το θρόισμα των φύλλων
Του πλατάνου κατά το σούρουπο
Και την μυρωδιά του χώματος
Μετά το απογευματινό πότισμα
Ακόμα και από τόσο μακρινή
Απόσταση, μπορώ ν’ ακούω αμυδρά
Τους χτύπους της καρδιάς σου.
ε’
Η τάση κάποιοι άνθρωποι
Να ζούνε με το παρελθόν
Νομίζω χαρακτηρίζει
Την μέση ηλικία και άνω
Όμως οι ψυχολόγοι ομολογούν
― Ζήσε το σήμερα και κοίτα μπροστά
Μπορεί και να ’χουν δίκιο
Όμως, πώς πας μπροστά όταν
Από το παρελθόν έρχονται οι
Γυμνασμένες μνήμες μέσα σε
Ξεχαρβαλωμένα κουτιά και σου
Σφραγίζουν τα δωμάτια
Ξεχασμένες λέξεις που δεν ειπώθηκαν
Βλέμματα που δεν έγιναν πράξη
Έρωτες που τις απορρόφησε η βροχή
Και χάθηκαν στις σπηλιές της λήθης
Έτσι νομίζω χωρίς να είμαι σίγουρος
Είναι μια τάση που χαρακτηρίζει
Ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων
Και για να βελτιωθούν τα πράγματα
Προς αυτήν την κατεύθυνση δεν
Νομίζω ότι μπορούν να γίνουν αρκετά βήματα
Πρόθεσή μου άλλωστε δεν ήταν να βρω
Πόσοι πραγματικά ζουν με το παρελθόν.
στ’
Ένα σπίτι έρχεται στον κόσμο, όχι όταν το τελειώνουν
αλλά όταν αρχίζουν να το κατοικούν.
Καίσαρ Βαλλιέχο
Κι εγώ στο ξαναλέω πως από τότε
Που έφυγες έμεινε μόνο η μνήμη σου
Συμπαγής σαν λιμενοβραχίονας σε νησί
Κανείς δεν μπορεί να την εξορίσει
Έμεινε εμφανές το μέρος όπου
Πέρασες και άφησες τ’ αποτυπώματά σου
Το βαθύ κάθισμα στο αυτοκίνητο
Ίχνη κραγιόν σε ποτήρι κρασιού
Μια γαλάζια πετσέτα θαλάσσης ξεχασμένη
Το μέρος όπου πέρασες
Δεν ήταν ποτέ μόνο
Μόνα μένουν τα σπίτια
Και οι άνθρωποι όταν
Σταμάτησαν να κατοικούνται από ανθρώπους
Κι αρχίζουν να ζουν ξανά με
Τα πρώτα, ζεστά χνώτα στα τζάμια.
ζ’
Βόρεια της Σαμοθράκης
Δεν θα τη βρεις ποτέ ( την ποίηση)
Ούτε δυτικά της Παταγονίας
Κάθεται πίνοντας καφέ
Στην βεράντα της
Απολαμβάνοντας το απόγευμα
Χωρίς μεταμεσονύχτια δράση
Μόνο της αρέσει να παρατηρεί
Την επερχόμενη πανσέληνο
Του, κόκκινου ελαφιού.
η’
Σε μι’ αλλόκοτη πόλη
Δικό σου, αποκλεισμένο
Χώρο θα χρειαστείς
Για να μπορείς να μένεις μόνος
Όπως τα φώτα του γωνιακού δρόμου
Από την σύγχυση ακατάληπτων φωνών
Ο χώρος να ’ναι ήσυχος όταν τον
Επισκέπτεσαι κι όταν τον εγκαταλείπεις
Μην χάνεσαι μέσα σε αδιέξοδα
Εσύ κρατάς στην τσέπη σου
Του δωματίου το κλειδί
Χωρίς ν’ ακούει κανείς το ξεκλειδώνεις
Όποτε το θελήσεις, σαν ένα ερημικό νησί
Τ’ αρχιπελάγους του Αιγαίου
Που η θάλασσα, οι άνεμοι, η μνήμη και
Η περισυλλογή, το ’χουν περικυκλώσει.
[ Από το ανέκδοτο βιβλίο Τα νησιά ΙΙΙ ]
