[…] η των προσκαίρων φαντασία […]
ΝΕΚΡΩΣΙΜΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ
Το οικείο εσωτερικό της εκκλησιάς.* Σαν ένα ξεχασμένο δωμάτιο, μια μικρή αποθήκη με φυλαγμένα ίχνη ανάκατα αλληλοεπικαλυπτόμενων πολιτισμών, σκηνικά σε απόσυρση τελετών που κάποτε τελέστηκαν, και άγνωστο αν θα ξαναχρησιμέψουν. Βλεφαρίσματα όμως χρυσού παλιού σε κάθε σκοτεινόχρωμη γωνιά. Ο Γιάννης Χάρης μες στη μέση στο χαρώνιο λίκνο του κοιμισμένος με άσπρα λουλούδια στολισμένος, μάς ονειρεύεται. Άτονα και λίγα χρωματιστά υαλοστάσια , απέναντι, θαμπή μνήμη φωτεινής μεταμόρφωσης που δεν συντελείται, η μέρα μουντή δεν έχει ουρανό, άβουλος ήλιος υποτονθορύζει αφηρημένα μέσα έξω από αδιάφορα σύννεφα. Ούτε καν απειλή βροχής. Μετά ο χρόνος πυλωρός που με το ραβδί του, τα δυνατά του τα χτυπήματα στο πεδίο μιας μάχης, μεταμορφώνει στο κατώφλι όσους προσέρχονται. Μασκοφόρος θίασος με προσωπίδες που άλλαζαν ερήμην μου όλον αυτόν τον καιρό μέχρι να μαζευτούμε σχεδόν αγνώριστοι όλοι εδώ να ξανασυστηθούμε στον τρυγητό της πίκρας του θανάτου.
Θανάσης Μαρκόπουλος
Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Κοραλία Σωτηριάδου
Γεωργία Παπαγεωργίου
Γιάννα Πετροπούλου
Μαριλίζα Μητσού
Ο Σεραφείμ
Λίζυ Τσιριμώκου
Παντελής Μπουκάλας
Μαίρη Κοτσανάρου
Μαρία Παπαηλιάδη
Αλέκα Δρίζου
Νίκος Σαραντάκος
Σπύρος Σακκάς
Κατερίνα Καρύδη
Γιάννης Βούλγαρης
Άλλα πρόσωπα πολλά, φωνές που διεκδικούν το παρελθόν τους , μάντεψε, θυμήσου τον άλλον που ήμουν στο μπαλκόνι της Ιουλιέτας, Κοριολανός, Αμλέτος, Τιβάλδος, τώρα αμήχανος Πρόσπερος.
Ένα άχρονο σχολείο μουσικής της γλώσσας εκτυλίσσεται στο βάθος αριστερά μπροστά στο τέμπλο. Μικρός χορός φίλων ψαλτών ξεδιπλώνει ρέουσα ηχολογία μαφορίου με πολυκαιρισμένες αποχρώσεις αυστηρές φαιού-μαύρου-καστανού, λίγα μελιτζανιά σημαδόφωνα σαν υποψία φωτεινότερων ανοιγμάτων πάνω στον άλαλο, τον κατάπληκτο αβυσσοτόκο βόμβο του ίσου. Μελωδία του λόγου. Μουσικώς προκαθορισμένη ομιλία. Χρώσεις παλιού ασβέστη θαμπού από την κάπνα των κεριών και τον καιρό. Προσόμοιες ή ιδιόμελες, πάντοτε στιχηρές. Λεμονί, πορτοκαλί, μενεξεδί, μελιτζανί, τριανταφυλλί, ζαχαρί, μελί, λαδί, ξιδί, σταχτί, μπαρουτί, μολυβί, θαλασσί, θειαφί, ξυλί, κοκαλί, βυσσινί, κοκκινοριζί, ροδί, λαχανί, καρυδί. Η περικοπή από το Κατά Ιωάννην 5. 24-30 διαβαίνει το τελετουργικό κατώφλι με το καθημερινό της φόρεμα, αντηχεί στη νεοκοινή μεταφρασμένη. Επιστρέφει πολίτισσα άγνωστου καταφρονημένου γλωσσικού Παράδεισου. Ένα παράθυρο ανοίγει αθόρυβα σε μια σιγηλή μεγάλη κι απελεύθερη μπέλα βίστα – ανεξιχνίαστο μειδίαμα της Γοργοεπηκόου, πλατεία Μητροπόλεως, γραφεία του Πολίτη.
Έτσι σπαργανωμένος στοργικά και αναστάσιμα με μουσική, με γλώσσα και λουλούδια, πολίτης μιας παιδικής πολιτείας Παραδείσου δροσινού με ρείθρα αναψυκτήρια κι αναδεντράδες σύσκιες στο σταυροδρόμι ποικίλων γλωσσικών πολιτισμών, συμπλέεις μαζί μας σε ένα τελευταίο μάθημα ποθεινό. Μετά απέρχεσαι. Προς την αγήρω μακαριότητα; Δύσκολο να σε πιστέψω μακάριο. Μάλλον σαν αυτούς που αφήνουν πίσω τους απροσδόκητες αναμονές αιωνιότητας.
* https://www.efsyn.gr/stiles/askiseis-mnimis/340232_krymmenoi-moysikoi-thisayroi-ti-megalobdomada
