Στο μετρό ― Ονομάτων επίσκεψις

Σταθ­μός Νέα Ελ­βε­τία

Λέγε­ται ότι η ονο­μα­σία οφεί­λε­ται στον Γιώρ­γο Ιω­άν­νου και το εμ­βλη­μα­τι­κό του έρ­γο Η πρω­τεύ­ου­σα των προ­σφύ­γων, Κέ­δρος 1984 (όχι των προ­σφυ­γών). Δό­θη­κε για να τι­μη­θούν οι χα­μέ­νες πα­τρί­δες της Λο­ζά­νης, της Ζι­ρί­χης και του Μο­ντρέ. Αν και η ανταλ­λα­γή αυ­τών των πλη­θυ­σμών δεν συ­νο­δεύ­τη­κε από ανταλ­λα­γή πε­ριου­σιών, ο πό­νος της προ­σφυ­γιάς δεν έχει απα­λυν­θεί ού­τε από τους γό­νους της τρί­της γε­νιάς που βλέ­πουν τα χαρ­το­φυ­λά­κια των παπ­πού­δων να μειώ­νο­νται δρα­μα­τι­κά και τα χιό­νια να λιώ­νουν ερή­μην τους στα ξε­που­λη­μέ­να πα­τρο­γο­νι­κά σα­λέ. Βέ­βαια εί­ναι σε κα­λύ­τε­ρη μοί­ρα από Πό­ντιους, Μι­κρα­σιά­τες και Στα­μπου­λού­δες που ψά­χνουν ομό­λο­γα και με­το­χές στην Τρά­πε­ζα της Ανα­το­λής, θύ­μα­τα του fishing της κά­θε Fusun Tumsavas και άλ­λων απα­τε­ώ­νων του δια­δί­κτυου. Πο­τέ όμως τα πά­θη του άλ­λου δεν πα­ρη­γο­ρούν το δι­κό σου μα­ρά­ζι.

Σταθ­μός Βούλ­γα­ρη

Αρχι­κά εί­χε απο­φα­σι­στεί να δο­θεί η ονο­μα­σία «Βούλ­γα­ροι - Σφα­γεία» προς τι­μήν της ιστο­ρι­κής γραμ­μής 31 του πα­ρακ­μά­ζο­ντος ΟΑ­ΣΘ που ένω­νε χω­ρι­κά ―και όχι μό­νο― τα άκρα της πό­λης. Μέ­χρι που κά­ποιοι θυ­μή­θη­καν τι έγρα­φε ο Μπα­μπι­νιώ­της στο λε­ξι­κό του για τους Βούλ­γα­ρους και ορ­θώς εί­παν να τους λεί­πει βύσ­σι­νο. Κα­νείς δεν έχει όρε­ξη να τον τρέ­χουν στα ασφα­λι­στι­κά ανή­με­ρα των εγκαι­νί­ων. Στη βια­σύ­νη, ο σταθ­μός πή­ρε το όνο­μα ενός φαύ­λου Υδραί­ου πρω­θυ­πουρ­γού της επο­χής του Όθω­να που ανά­θε­μα αν ήξε­ρε που έπε­φτε η Θεσ­σα­λο­νί­κη.

Σταθ­μός 25^ης Μαρ­τί­ου

Για να λέ­με τα πράγ­μα­τα με τ` όνο­μά τους, η επα­νά­στα­ση του '21 άφη­σε αδιά­φο­ρη τη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Εμ­μα­νου­ήλ Παπ­πάς και Κα­πε­τάν Χά­ψας σή­κω­σαν το μπαϊ­ρά­κι τους στο πρώ­το πό­δι της Χαλ­κι­δι­κής (τί­πο­τε πιο κο­ντι­νό δεν μαρ­τυ­ρεί­ται) και πε­τσο­κό­φτη­καν από τους Τούρ­κους όσο η ανταρ­σία τους ήταν επι­πέ­δου ελεύ­θε­ρου κά­μπινγκ στο Μάλ­τε­πε (η ση­με­ρι­νή Καλ­λι­θέα). Εξί­σου αλή­θεια εί­ναι ότι και το με­τρό δεν εί­χε κα­μιά δου­λειά να ασχο­λη­θεί με το '21. Η πό­λη ―να τα λέ­με κι αυ­τά― μέ­σο στα­θε­ρής τρο­χιάς εί­χε ήδη επί τουρ­κο­κρα­τί­ας και δεν χρεια­ζό­ταν την απε­λευ­θέ­ρω­ση για να το απο­κτή­σει (όπως ας πού­με η Αθή­να). Μην πιά­σου­με τώ­ρα ποιος και πό­τε ξή­λω­σε το τραμ και χα­λά­σου­με τις καρ­διές μας χρο­νιά­ρες μέ­ρες. Με τού­τα και με κεί­να, η 25^η Μαρ­τί­ου πα­ρέ­μει­νε κα­θ' ημάς μια ήσ­σο­νος ση­μα­σί­ας αρ­γία που, το πο­λύ, να δώ­σει ένα σκάρ­το τρι­ή­με­ρο. Αντί­θε­τα η 26^η και η 28^η Οκτω­βρί­ου μας χα­ρί­ζουν τα άνε­τά μας τα πεν­θή­με­ρα (του­λά­χι­στον) και τους υπέρ­λα­μπρους τους εορ­τα­σμούς μας (πά­ντα). Κάλ­λι­στα θα μπο­ρού­σε να δο­θεί σ' αυ­τές ο συ­γκε­κρι­μέ­νος σταθ­μός.

Σταθ­μός Γε­ωρ­γί­ου (χα­μέ­νος)

Η πε­ριο­χή Γε­ωρ­γί­ου βρί­σκε­ται στη μέ­ση των πα­λαιών Εξο­χών. Οι κε­ντρώ­οι κά­τοι­κοί της δεν απέ­κτη­σαν στά­ση, συν­θλιμ­μέ­νοι ανά­με­σα στις επα­να­στα­τι­κές ιδε­ο­λη­ψί­ες της Μαρ­τί­ου και τη θε­ου­σι­κή Ανά­λη­ψη. Η ήτ­τα εί­ναι ορι­στι­κή.

Σταθ­μός Ανά­λη­ψη

Κλα­σι­κή πε­ρί­πτω­ση ευ­φη­μι­σμού, κα­τά την οποία η κα­τά­βα­ση στα έγκα­τα της γης απο­δό­θη­κε ως ανά­λη­ψη στους ου­ρα­νούς. Όλ@ έχου­με ανά­γκη από το πα­ρα­μύ­θι μας. Το δι­κό μου πά­ει αλ­λού. Ξε­κι­νά με την πα­ρα­δο­χή (θέ­λω πά­ντα να εί­μαι τεκ­μη­ριω­μέ­νος) ότι η το­πο­θε­σία του σταθ­μού δεν έχει πλέ­ον κα­μιά σχέ­ση με την εκ­κλη­σία της Όλ­γας. Αντι­θέ­τως, εί­ναι δί­πλα στο Αφρο­δι­σί­ων. Τι πιο λο­γι­κό από το να τον πού­με «Σταθ­μός Ερω­τι­κή Πό­λη»; Να 'ρ­χο­νται και οι του­ρί­στες από την πρω­τεύ­ου­σα και να ξέ­ρουν που να την βρουν.

Σταθ­μός Φλέ­μινγκ

Για τους ηρω­ι­κούς και ανι­διο­τε­λείς βε­τε­ρά­νους των πρό­σφα­των μα­κε­δο­νι­κών αγώ­νων, η από­δο­ση τι­μής στον Φλέ­μινγκ και από με­τρό και από ΟΑ­ΣΘ θε­ω­ρή­θη­κε ακα­τα­νό­η­τη εμ­μο­νή σε ένα όνο­μα που εν πά­ση πε­ρι­πτώ­σει δεν απο­δει­κνύ­ει την ελ­λη­νι­κό­τη­τα της Μα­κε­δο­νί­ας. «Αν θέ­λου­με να τι­μή­σου­με για­τρούς, για­τί όχι τον Σι­μπι­λί­δη ή έστω τον Κιλ­τί­δη» λέ­γαν μπας και στην ανα­μπου­μπού­λα τσι­μπή­σουν στη με­ριά τους κά­ποιο ακραίο πο­ντια­κό σω­μα­τείο. Από κο­ντά, ουκ ολί­γοι αντιεμ­βο­λια­στές και εν γέ­νει ψε­κα­σμέ­νοι κυ­κλο­φο­ρού­σαν τη φή­μη ότι «όπως πά­με, θα κά­νουν στά­ση και τον Μπουρ­λά της Pfizer». Απέ­να­ντι σε όλους αυ­τούς στά­θη­κε με συ­νέ­πεια το πα­τριω­τι­κό ΠΑ­ΣΟΚ. Εί­χε τους δι­κούς του λό­γους.

Σταθ­μός Ευ­κλεί­δης

Επί διοι­κή­σε­ως Γιάν­νη Μυ­λό­που­λου, στις κα­λές επο­χές δη­λα­δή, ο σταθ­μός επρό­κει­το να ονο­μα­στεί «Τσα­κα­λώ­τος». Η επι­λο­γή ήταν ευ­φυ­ής και συ­μπε­ρι­λη­πτι­κή. Η από­δο­ση τι­μής στον συ­ρι­ζαίο υπουρ­γό συ­να­ντού­σε την κα­ταρ­χήν απο­δο­χή, κα­θώς ήταν ο μό­νος ανοι­χτά πα­ο­κτσής εκεί­νης της κυ­βέρ­νη­σης. Συγ­χρό­νως, έκλει­νε το μά­τι στους θε­σμούς που χρη­μα­το­δο­τού­σαν το έρ­γο, ανα­δει­κνύ­ο­ντας το κα­τε­ξο­χήν ρε­άλ πρό­σω­πο της ημε­δα­πής αρι­στε­ράς. Ού­τε οι δε­ξιοί, όμως, μπο­ρού­σαν να αντι­δρά­σουν σε μια ονο­μα­το­δο­σία που, στην τε­λι­κή, πα­ρέ­πε­μπε στον νι­κη­φό­ρο στρα­τη­γό του εμ­φυ­λί­ου.  Έτσι, ακό­μη κι όταν τέ­λειω­σαν οι κα­λές επο­χές, η τε­λι­κή από­φα­ση του Τα­χιά­ου βα­σί­στη­κε σε πα­ρό­μοιο σκε­πτι­κό.

Σταθ­μός Πα­πά­φη

κι όπως μα­κραί­νει του ορ­φα­νο­τρο­φεί­ου η μπά­ντα …
^{Δ. ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ}

Θυμό­μα­στε ότι ο Πα­να­γιώ­τα­τος ως Πρό­ε­δρος του Ορ­φα­νο­τρο­φεί­ου αντι­δρού­σε λυσ­σα­λέα σε κά­θε σκέ­ψη διέ­λευ­σης του με­τρό κά­τω από την αυ­λή του Πα­πά­φειου. Συ­ναί­νε­σε όταν βε­βαιώ­θη­κε ότι ο με­τρο­πό­ντι­κας δεν θα φέ­ρει στο φως τεκ­μή­ρια της κα­κο­ποί­η­σης αθώ­ων παι­διών από πα­πά­δες και φύ­λα­κες. Η πό­λη, βλέ­πε­τε, δεν κρύ­βει κά­τω από τη γη της μό­νο αρ­χαί­ους δρό­μους και ξε­ρά ρέ­μα­τα. Όλα δέ­σαν μό­λις η ανε­ξάρ­τη­τη ελ­λη­νι­κή δι­καιο­σύ­νη έβα­λε στο αρ­χείο τις κα­ταγ­γε­λί­ες για την ελ­λη­νι­κή Mala Education (Pedro Almodovar, 2004). Κε­ρα­σά­κι στην τούρ­τα, η επι­δί­κα­ση χο­ντρών απο­ζη­μιώ­σε­ων για τα λί­γα τε­τρα­γω­νι­κά που απαλ­λο­τριώ­θη­καν. Ο σταθ­μός θα μπο­ρού­σε να ονο­μα­στεί «Με­λι­τεύς» (που θα πει Μαλ­τέ­ζος) από τον τό­πο που με­γα­λούρ­γη­σε ο Πα­πά­φης μή­πως και απο­συν­δε­θεί το όνο­μά του από το άγος του φε­ρώ­νυ­μου ιδρύ­μα­τος. Ό,τι κι αν γί­νει όμως οι φω­νές των βα­σα­νι­σμέ­νων αγο­ριών θα ακού­γο­νται πά­ντα πιο δυ­να­τά από το σφύ­ριγ­μα του συρ­μού.

Σταθ­μός Πα­νε­πι­στή­μιο / Σταθ­μός Σι­ντρι­βά­νι

Οι μπού­μερς της δε­κα­ε­τί­ας του '80 νο­μί­σαν ότι η τρύ­πα του Κού­βε­λα ήταν ένα κα­κό­γου­στο αστείο. Λά­θος με­γά­λο. Εκεί­νη την επο­χή οι πιο σκο­τει­νές φα­τρί­ες της πό­λης συ­γκρού­στη­καν μέ­χρις εσχά­των για τον έλεγ­χο των υπό­γειων στο­ών. Το ίδιο έγι­νε και σε άλ­λες ιστο­ρι­κές ευ­ρω­παϊ­κές πό­λεις ― τα έλε­γε ο Ου­μπέρ­το Έκο (σΤο εκ­κρε­μές του Φου­κώ), αλ­λά ποιος τον άκου­γε. Από τη μια, λοι­πόν, τρυ­πού­σε ο (ξέ­ρε­τε ποιος) Σω­τή­ρης και η δε­ξιά, τά­χα με λε­φτά του FM101, και από την άλ­λη ο πα­σό­κος τό­τε (ξέ­ρε­τε ποιος) Στέ­λιος. Αμ­φό­τε­ροι πά­ντα συ­νο­δοι­πό­ροι στις ζω­ές και τους σω­τή­ρες. Ορι­ζό­ντια ο ένας δή­θεν για να ανοί­ξει τη σή­ραγ­γα του με­τρό, κα­θέ­τως ο άλ­λος δή­θεν για να φτιά­ξει αγω­γό απο­χέ­τευ­σης η πτω­χευ­μέ­νη κοι­νο­πρα­ξία ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ (που τη θυ­μή­θη­κα …). Κα­νείς δεν ξέ­ρει για­τί ξο­δεύ­τη­καν τό­σα λε­φτά στο υπέ­δα­φος της πό­λης, κα­νείς δεν έμα­θε την έκ­βα­ση της μά­χης, κα­νείς δεν γνω­ρί­ζει ποιος ελέγ­χει τις στο­ές και ποιον ελέγ­χουν αυ­τές. Το μό­νο που ξέ­ρου­με εί­ναι ότι εν τέ­λει κα­τα­σκευά­στη­καν δύο σταθ­μοί τό­σο κο­ντά με­τα­ξύ τους και τό­σο δί­πλα σε εκεί­να τα πα­λαιά χα­ντά­κια.

Σταθ­μός Αγί­ας Σο­φί­ας

Πρό­τει­να σε­μνά και τα­πει­νά να ονο­μα­στεί «Δι­κη­γο­ρι­κό Γρα­φείο Γιάν­νη Κων­στα­ντί­νου και συ­νερ­γα­τών» ένα­ντι, εν­νο­εί­ται, αδρής αμοι­βής. Από το 2000 που εγκα­τα­στά­θη­κα στο νού­με­ρο 38, έβγα­λα τό­σα λε­φτά λό­γω εγ­γύ­τη­τος στο με­τρό, που εί­πα να δώ­σω κι εγώ το κα­τι­τίς μου πί­σω. Δεν δέ­χτη­καν κι αυ­τό εί­ναι σκάν­δα­λο. Πώς πε­ρι­μέ­νουν να βγουν; Με τα εξη­ντά­λε­πτα του ει­σι­τη­ρί­ου; με τα βοη­θή­μα­τα της πα­ρα­κεί­με­νης Φι­λο­πτώ­χου; με τα λε­φτά των ευ­ρω­παί­ων πο­λι­τών και του Έλ­λη­να φο­ρο­λο­γού­με­νου; ή μή­πως με τα δη­μο­τι­κά τέ­λη του Αγ­γε­λού­δη; Λυ­πά­μαι, το λό­γο πια θα τον έχει ο Ει­σαγ­γε­λέ­ας.

Σταθ­μός Βε­νι­ζέ­λου

Στις γνω­στές δια­μά­χες για τα αρ­χαία (και τα νέα) πα­ρα­σκη­νια­κό, πλην κε­ντρι­κό, ρό­λο έπαι­ξε ο πα­μπό­νη­ρος Ευάγ­γε­λος. Αγω­νί­στη­κε για την κα­τα­σκευή του συ­νε­πώ­νυ­μου σταθ­μού και την ανα­βάθ­μι­σή του με τα επι­σκέ­ψι­μα αρ­χαιο­λο­γι­κά ευ­ρή­μα­τα. Γνω­ρί­ζει κα­λά, άλ­λω­στε, ότι στον μα­κρύ ιστο­ρι­κό χρό­νο οι συγ­χύ­σεις εί­ναι δε­δο­μέ­νες. Με­λε­τώ­ντας τον σύ­ντο­μο 20ό αιώ­να και τον αστρα­πιαίο 21^ο δεν θα εί­ναι λί­γοι οι ερευ­νη­τές που θα μπερ­δεύ­ουν Βαγ­γέ­λη και Λευ­τέ­ρη, ιδί­ως επει­δή ο δεύ­τε­ρος ού­τε σχέ­ση έχει με τη Θεσ­σα­λο­νί­κη, ού­τε χρη­μά­τι­σε υπουρ­γός Πο­λι­τι­σμού. Εφό­σον, μά­λι­στα, ο με­γά­λος Κρη­τι­κός δεν άφη­σε άξιους απο­γό­νους, πολ­λοί θα ανα­ζη­τή­σουν στο πρό­σω­πο του Θεσ­σα­λο­νι­κιού μια κά­ποια συγ­γέ­νεια μα­ζί του. Τέ­λος πά­ντων, όταν δεν τα κα­τα­φέρ­νεις στο αστα­θές εδώ και το εφή­με­ρο τώ­ρα, κα­λό εί­ναι να φρο­ντί­ζεις την επέ­κει­να υστε­ρο­φη­μία σου.

Σταθ­μός Δη­μο­κρα­τί­ας

Το πά­θη­μα του Τα­χιά­ου στην Αθή­να, του `γι­νε μά­θη­μα στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Αφού δεν κα­τά­φε­ρε να βα­φτί­σει «Παύ­λος Μπα­κο­γιάν­νης» τον Ευαγ­γε­λι­σμό, ού­τε που τόλ­μη­σε να ονο­μά­σει «Νέα Δη­μο­κρα­τία» τη στά­ση στην Πλα­τεία Βαρ­δα­ρί­ου. Με το σκέ­το Δη­μο­κρα­τία κα­νείς δεν έχει πρό­βλη­μα, κι όποιος κα­τά­λα­βε, κα­τά­λα­βε. Αντι­δρούν, όσο τους παίρ­νει, ευά­ριθ­μοι μο­ναρ­χι­κοί. Μουρ­μου­ρί­ζουν στα πέ­ριξ κα­φε­νεία ότι η ονο­μα­σία προ­σβάλ­λει το άγαλ­μα του στρα­τη­λά­τη βα­σι­λέα που 'στη­σε ο Με­τα­ξάς στην άκρη της πλα­τεί­ας.

Νέ­ος Σι­δη­ρο­δρο­μι­κός Σταθ­μός

Τέρ­μα, χω­ρίς αστειά­κια και εξυ­πνά­δες. Ο σταθ­μοί της Θεσ­σα­λο­νί­κης εί­ναι ακό­μη στοι­χειω­μέ­νοι. Ο πα­λιός από όσες και όσους έφυ­γαν από αυ­τόν για το τε­λευ­ταίο της ζω­ής τους τα­ξί­διον στα κρε­μα­τό­ρια των να­ζί. Ο νέ­ος από τα παι­διά των Τε­μπών που δεν έφτα­σαν πο­τέ στην πό­λη. Πώς ησυ­χά­ζουν οι ψυ­χές; Πώς αντι­με­τω­πί­ζεις τη συλ­λο­γι­κή ενο­χή; Πώς τι­μω­ρείς τους φταί­χτες; Πώς ζεις με­τά; Δεν ξέ­ρω. Το λι­γό­τε­ρο εί­ναι ―ίσως― να σκε­φτείς τον υπαί­τιο, τον συμ­μέ­το­χο, τον αδιά­φο­ρο, τον ξε­διά­ντρο­πο και να με­τα­νιώ­σεις ει­λι­κρι­νά για την πι­θα­νό­τη­τα ―έστω― να ήσουν ―κά­πως― ένας από αυ­τούς.