Με τον Κώστα Μητρόπουλο τον μεγάλο γελοιογράφο δεν είχαμε μιλήσει ποτέ από κοντά. Καμιά φορά ίσως μόνο ένα γεια να είχαμε ανταλλάξει στο Saloon, στο θυγατρικό του Μαγεμένου Αυλού κέντρο, το κάτω από το σπίτι μου σχεδόν, στη Σεμέλης, στην Αλκμάνος, στη Δημητρέσσα, στον Κίτρινο Σκίουρο δίπλα. Είχε πρόσφατα πεθάνει ο κοινός μας φίλος, ο εξαίρετος Γιώργος Πηλιχός, ο πολυπράγμων και συγκινητικός, ο συγκινημένος.
Χτύπησε το τηλέφωνό μου πρωί.
—Ο κύριος Κακίσης;
—Ναι.
—Είμαι ο Κώστας Μητρόπουλος, που είχαμε κι οι δυο αγαπημένο μας φίλο τον Γιώργο τον Πηλιχό.
—Ναι, κύριε Μητρόπουλε.
—Ξέρετε γιατί σας πήρα, κύριε Κακίση; Κάθε πρωί, εδώ και καιρό, επικοινωνούσαμε με τον Γιώργο και λέγαμε κανένα ανέκδοτο ο ένας στον άλλον. Τώρα μου λείπει. Να σας πω ένα ανέκδοτο που έμαθα σήμερα σ’ εσάς αντί για ’κείνον, στη μνήμη του;
Δεν το θυμάμαι το ανέκδοτο. Θυμάμαι όμως τη γλυκιά αυτή στιγμή και τον Γιώργο τον Πηλιχό τον φίλο μου ακόμα κι έτσι: όχι μόνο από τα κοινά μας διαβάσματα, όχι μόνο από την όπερα που αγαπούσαμε αμφότεροι, όχι μόνο από τη γενναιοδωρία του προς εμένα.
Αλλά κι από αυτό το πρωινό. Κι από τον Κώστα Μητρόπουλο.
