Η νοσταλγός
(εμπνευσμένο από τη νουβέλα του Παπαδιαμάντη και τη συζήτηση για το ομώνυμο φιλμ)
Τη νύχτα που βρεθήκαμε γκρεμίζονταν τα τείχη
γλιστρώντας στα βράχια στον θόρυβο των αιώνων
ένα φουστάνι ανάγωγο, λάφυρο Λαιστρυγόνων
σκισμένο ως τον αστράγαλο μού χρύσωσε την τύχη
*
Μικρή με διώξανε όπως αξίζει στα κορίτσια
να βρω τη δόξα στη σιωπή
πλευρό απ’ το πλευρό ενός ξένου
Στα υπόγεια του μύθου η κόψη αιχμηρή
όψη μισή, σε γνωρίζω,
με τη βία μετρημένη
Μεγάλωνε μέσα μου παιδί
ο αφαλός μου πρήστηκε
θα πεθάνω
θα φύγω απόψε, είπα
Κάπνιζες στην κουπαστή, παλιά χρόνια
με πήρες όπως οι ποιητές
με το βλέμμα
Γυμνή ξανά στα υπόγεια ριγμένη
στο στήθος κάρβουνο
και το φουστάνι στο κατάρτι
Εδώ που έφτασα, καλά
τα δράματα τα ιστορικά
ας κοχλάσουν στα συρτάρια
Δε νοσταλγώ πια τίποτα
χώμα χυλός χαμός
όπου πατούν τα κύματα
εκεί όνειρο
είμαι
