Γκερνίκα

Στη Μαδρίτη
στο Μουσείο Τέχνης «Βασίλισσα Σοφία»
οι επισκέπτες περιμένουν σε σειρές
να δουν πώς μοιάζει ο θάνατος.
Η φωτογράφηση επιτρέπεται υπό προϋποθέσεις.
Η φρίκη δεν αρέσκεται σε φλας, τρίποδα, selfie sticks
και άλλες «ειδικές συσκευές».
Οι επισκέπτες σιωπούν.
Οι φύλακες με παπούτσια γυαλισμένα
εξοικειώνονται με τα διαμελισμένα σώματα
ενώ κοιτάζουν συχνά το ρολόι τους.

Κανένα μουσείο δε χωράει την πόλη Γκερνίκα.
Η άνοιξη πληγώθηκε απ’ τον ταύρο
o ταύρος βολεύτηκε στη σιωπή
η σιωπή κρύφτηκε σε εξαρθρωμένα μάτια.

Οι νεκροί δε θα γυρίσουν στο σπίτι τους.
Δεν τους έμειναν πια πόδια να επιστρέψουν.
Με χέρια κομμένα σε θέση παράκλησης
ξερνούν ένα βουβό ουρλιαχτό
από ορθάνοιχτα στόματα.

Μια μητέρα αναρωτιέται:
―Πώς να σε θάψω έτσι ακέφαλο και νηστικό;

Την επόμενη μέρα
τα αεροπλάνα κοιμήθηκαν με ήσυχη συνείδηση.
Όλα τα στόματα ανοιχτά στην πόλη Γκερνίκα
τόσο που η κραυγή τους
φτάνει κοντά μου κάθε βράδυ.

Στο δωμάτιό μου ψιχαλίζει καρφιά.