Δώδεκα Μαρίες στα μαύρα
Σήμερα
Με καταδιώκει η σιωπή
Του αγγίγματος σου
Μην με καλείς
Δεν θα έρθω
Θέλω να μείνω μόνος
Με το άγγιγμα σου
Στην ασφυξία των κραυγών σου
Μέχρι να γυρίσεις ανάποδα
Να υποπέσεις
Στην υπέρτατη αμαρτία
Και να πνιγείς
Απ΄το σάλιο μου
Μοναδική λεωφόρος
Της μοναξιάς μου
Εσύ
Νυχτερινοί οργασμοί
Στα κρυφά
Πώς γίνεται η απελπισία
Να είναι τόσο διάφανη;
Οι τελευταίες νότες
Υπάρχει τόσος απρόσκλητος θάνατος
Στην άκρη της πόλης
Που φτάνει να γεμίσει μια χώρα
Χρυσαφένιες ανταύγιες
Οδηγούν
Στο βασίλειο της νιότης
Και αέρηδες
Σαν ξυραφιές ακάθαρτες
Μαστιγώνουν τα μάτια
Παρόλα αυτά
Το ποτάμι κυλάει
Δεν είναι ώρα
Για δισταγμούς τώρα
Αρκεί μόνο να βαδίσω
Στην ανεξίτηλη θάλασσα
Και να γράψω πάνω στο νερό
Τις τελευταίες νότες
