Παλιόπραμα στο ρείθρο
Τάζω τάζω
κι έπειτα σκύβω και κοιτώ
τρέμουν τα ποδαράκια μου
Είσαστε άγιοι πιστεύω
και να σας κουβαλάω πρέπει
μέσα στο στήθος μου
Κι αν αύριο πέσω ―έπεσα πες―
όπως ανοίγουν τέντα τα κλουβιά
με βιαστικές φτερούγες
θα πετάξετε
Τόση στριμούρα μέσα σ' άνθρωπο
κι ο ουρανός
ακόμη άγραφος!
Το πέρασμα
Κάποτε έλεγα: Το βλέπεις αυτό; Το έχω κάνει δικό μου. Αυτά τα τρόπαια κρέμονται στον τοίχο μιας απομακρυσμένης πτέρυγας. Το σπίτι χάσκει πάνω από τον γκρεμό. Και συνεχίζει να βρέχει ασταμάτητα. Τίποτα πάνω μου δεν θα σε έκανε να με συμπονέσεις πιο πολύ από τα υπόλοιπα πλάσματα που μουλιάζουν αδιαμαρτύρητα στην ίδια βροχή. Ούτε θα έβρισκες το λόγο να τη μοιραστείς μαζί μου. Αν το έκανες όμως. Aν καθόσουν δίπλα μου, όσο να γίνουν ρυάκια οι σταγόνες, θα 'βλεπες να σχηματίζονται και πάλι τα κλαριά, τα δέντρα, γύρω μας το δάσος και η κοιλιά που μας ίδρυσε. Πώς να το πω; Σαν ένα νέο είδος κατάκτησης. Χωρίς κομπασμό.
Περνώντας τα χρόνια γίνομαι εγώ το πέρασμα.
Check in
Αν όχι με το σώμα τότε με τα μάτια
Αν ούτε με τα μάτια τότε με τα λόγια
Ή μ' ένα σύνθημα έστω
ονόμασέ το
πες το τέλος πάντων πες
αυτό που επιθυμώ
αυτό που αίρει την αυλαία
της δυσπιστίας μου
Θα έχεις δει πώς μπουκάρουν θηρία στην αρένα
Λογιώ λογιώ θηρία
Με όλων των ειδών τις γούνες συνωστίζονται
