Η μάνα μου δεν ήξερε παραμύθια
Μόνο τη ζωή και το θάνατο έσφιγγε
στα χέρια της
σαν μαχαίρι που χωρίζει τον αέρα
Τις νύχτες, όταν όλα σιωπούσαν,
με νανούριζε με μοιρολόγια
τραγούδια για φόνους γυναικών
και ιστορίες άγριες
Τα μοιρολόγια και οι φόνοι των γυναικών
ήταν τα τραγούδια της για μένα.
Έχω χρόνια να περάσω από εκείνο το σπίτι
όπου το αίμα ψιθύριζε τη νύχτα
σαν μνήμη που αρνιόταν να σβήσει
Δεν ξέρω αν υπάρχει πια
αν οι τοίχοι του άντεξαν το βάρος της σιωπής
ή έγιναν σκόνη
Πού να καταφεύγει το αίμα
που ρουφάει η γη;
Γίνεται ρίζα;
απολίθωμα πόνου στα πλευρά της πέτρας;
Μαύρη τρύπα σε υπόγεια νερά;
Κραυγή που δεν φτάνει ποτέ στην επιφάνεια;
Ήταν και κείνα τα κόκκινα φεγγάρια
με τους μανδύες του χορού
γύρω τους να χορεύουν
μια αλλόκοτη γιορτή του ουρανού.
Κι εκείνο το σφύριγμα
που ακουγόταν από μακριά
του πατέρα που ερχόταν αργά για όλα,
του πατέρα που ποτέ δεν έφτασε
πριν το σφύριγμά του.
Και δεν ξέρω
ήταν αυτό ένα χαρούμενο σφύριγμα;
Δεν μπορούσα να καταλάβω,
κουκουλωμένη στην κουβέρτα
με τα μάτια καρφωμένα
στο κόκκινο φεγγάρι
και το σφύριγμα στ’ αυτιά μου.
Και οι πεταλούδες
τι κουβαλούν στα φτερά τους
όταν η γύρη λείπει;
ένα αόρατο φορτίο
που βαραίνει τις πτήσεις τους τη νύχτα
πού γέρνουν τα βλέφαρά τους κουρασμένες
σε φύλλα τρυφερά
αφήνοντας έναν τελευταίο παλμό
στον κόσμο που τις αγνοεί;
Κι εγώ
μέσα στη σιωπή
τι προσδοκώ ν’ ακούσω;
Τη φωνή της μάνας μου να τραγουδά
παράτονα το μοιρολόι
που σκόρπαγε στον αέρα τ' αγκάθια του;
Το παράπονό μου
που έπρεπε μόνη μου
να υφάνω τα παραμύθια
να πλάσω κόσμους από όνειρα
και τραγούδια χαρούμενα;
Κι αφού ούτε οι λέξεις
δεν τολμούσαν να γεννηθούν
μα ούτε και οι κραυγές,
μόνο το αίμα ακουγόταν στ’ αυτιά μου
της γυναίκας που σφάχτηκε
και μιλάει ακόμα στο μυαλό μου,
στα ύπνο μου,
τυχερή ωστόσο που το μέλλον
με άφησε να υπάρχω.
Είναι και τούτη η ζωή μου
που απαιτεί καινούργιες μνήμες
από όμορφα παραμύθια
και τι, και τι να της δώσω
καθώς ο χρόνος ανελέητα σκάβει τα σχέδιά μου
καθώς ο κόσμος ανελέητα αλλάζει.
