Αγαπήστε με ζωντανό.
Εάν αυτό δε γίνεται, μη μ’ αφήνετε να πεθάνω. Εάν ούτε αυτό δε γίνεται, να με θυμάστε.
ΠΑΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ, Η ποίηση ως εμβόλιμη αξία.
THE GREEK CLOUD, 2020.
1. [Προοίμιο]
Χορωδιακό αλαλούμ των σκιών.
Πώς να σου εξηγήσω πως
για να γράψω
πρέπει όλα να σωπαίνουν
2. [Η θλίψη του ποιητή]
…στην ασημένια κορυφή αναγνώρισα τη θεά
Rimbaud, Les Illuminations, «Aube»
Δεν γέρασες.
Δεν πέθανες.
Αν είχες γεράσει
η θλίψη δεν πρέπει να ήταν
πως κάποτε είχες τη χρυσή δάφνη αγκαλιάσει
και
κάποτε υπήρξες ποιητής (*)
μα,
αντιθέτως,
που δεν μπορούσες πια
στην πρώτη εκείνη
την προ ποιητική ζωή
—εικόνες πριν από εικόνες
και μουσική πριν από μουσική
αισθήματα πριν από αισθήματα
στον ουρανό πριν από τον ουρανό
όλα από άλλους ήλιους
χωρίς ήλιο φωτισμένα —
να επιστρέψεις
(*) «Τριανταεφτά χρόνια μετά το πρώτο ποίημα που έγραψα, στις 24 Μαρτίου 1962, η θεά της ποίησης με εγκατέλειψε». Πάνος Θεοδωρίδης, Πρόλογος στα Ποιήματα που θα χαθούν στην ομίχλη.
3. [Wunderkammer ΄70]
Γενιά ηλεκτρισμένη
και ηλεκτρική
στην οξεία κρυπτομνησία
καθηλωμένη ειρωνική
λοιδορημένη
να απέρχεσαι
—ποιος θα το ‘λεγε—
επιστρατευμένη
σε ρίμες, κολάζ και πατριωτικά εμβατήρια·
μέχρι το γόνατο χωσμένη
στη λούγκη τη θεσσαλική
και το μαυρόι
—κι ακόμα χειρότερα—
με τ’ αγγελόπουλα
το κίτρινο σινιάκι
στα βορειοδυτικά
περιεζωσμένα—
κατακλυσμών
που ξανακερδίζουνε
με δικαιοσύνη γεωφυσική
τις πεδιάδες·
Τώρα επιστρέφουν
—οι παλιοί χαιρετισμοί, οι μετέωροι χαρταετοί, καλή συνέχεια,
και βαρέθηκα τις συμμετρίες σας πουλιά—
τα νερά
—τα ηφαίστεια σαρκάζοντας μαγματικά
εξαερώνουνε τέως κέντρα αιγαιακά—
οι βάλτοι οι λίμνες
οι πλάβες της Κανταβριγίας
κατοπτρισμοί και συνωμοτικά κουπιά
κοάσματα βατράχων
πνιχτή αναταραχή
αμίλητων νερών στις καλαμιές
θάνατοι με σουρντίνα
επιπλοκές και σκνίπες σύννεφο
τα υδρόχαρα πουλιά
και τα κουνούπια
με μελωδίες ανάκουστες ψιλές
να σιγοντάρουν
την επιφάνεια
της πρωινής προσευχής
συγκρούσεις των συρμών
της ελονοσίας
της γρίπης της ισπανικής και του Χονγκ Κονγκ
τη νοσταλγία του μελιταίου και των αντιβιοτικών
αμελητέα γενιά
Κακοκαιρίες κοράλ
Σαν σε βυθό κατάχιονο
Παιγμένες με σκηνογραφίες
Επώνυμες άυλων χειμώνων
—υποταγμένη και με τον Πίνδαρο στο πρωτότυπο
Και την καταργημένη υποτακτική και υπογεγραμμένη—
παλιές χιονίστρες γαλότσες και καλτσάκια
Γαλανομάτα Κόρη
Κοτσιδάκια
Με τα κρυοπαγήματα
Στους εξωτερικούς σχολικούς καμπινέδες
Με το ανοιχτό παραθυράκι για εξαερισμό
Στις κρυψίνοες αστροφεγγιές
Ελευθερία
στην ουρά
από συσσίτια βγαλμένη
μετεμφυλιακά
4. [Κηδεία]
Ο μύχιος πυρήνας
Σαν την αστροφεγγιά
Πάνω στα έρημα χιόνια
Άπιαστος άφατος
5. [Επίλογος]
Λιγότερη όραση
Περισσότερη ακοή
Βυθίστε με στο σκοτάδι
Μόνο πλατιές λεωφόρους γρύλων
Αφήστε να κυκλοφορούν
Μέσα στη νύχτα
6. [Κολοφώνας]
Ένας κτητορικός εσπερινός
Όπου μακρινές
—ποιος ξέρει πόσο—
Συρρέουνε βροχές
Για να γιορτάσουνε
Τη μνήμη γεγονότων
Πεθαμένων
Προ εκατομμυρίων ετών
