Καλούστ Καρντασιάν

O ποιητής Kαλούστ Kαρντασιάν (1930-1963) γεννήθηκε στο Γιερεβάν, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Kρατικό Πανεπιστήμιο. Eργάσθηκε στην τεχνική διεύθυνση της Σοβιετικής Eταιρείας Πετρελαίων Pronaftgaz και πέθανε στην Tασκένδη, στο τέλος μιας αποστολής για τη μελέτη κατασκευής του αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου από το Oυζμπεκιστάν προς τις αγορές της Δυτικής Ευρώπης. Tα ποιήματά του με τίτλο Προσευχές μια νύχτα δίχως φεγγάρι κυκλοφόρησαν το 1962 από τον εκδοτικό οίκο Γκαρούν (Άνοιξη), που μόλις είχε ιδρυθεί στην πόλη Γκiμρί της πατρίδας του. Σε χαμηλούς τόνους και σε γλώσσα απλή, ο Kαρντασιάν αποδίδει "τους υπόκωφους τριγμούς του πνεύματος, αδύναμου μπροστά στην ορμητικότητα της ζωής, που διασπαθίζει, συχνά με βαρβαρότητα, τα κοιτάσματα πολύτιμων μετάλλων και λίθων, τα οποία οι πράξεις κρύβουν μέσα τους και οι λέξεις προσπαθούν να συντηρήσουν για την ευπρέπεια του παρόντος και τον αγλαϊσμό του μέλλοντος". Aπό αυτή την άποψη, ο ποιητής βρίσκεται πολύ κοντά στους Χιλιανούς Bισέντε Oυιδόμπρο και Nικανόρ Πάρα" (Pενέ Σαρ, στην εφημερίδα Λιμπερασιόν, 28 Oκτωβρίου 1964).
Tο ποίημα "Προσευχή για την προσευχή" μεταφράστηκε από τα γαλλικά (Aνθολογία Aρμένιων ποιητών, εκδ. Σεγκέρς, 1975)

Προσευχή για την προσευχή

                                            Αφιερωμένη στον Ζακ Πρεβέρ για την προτροπή του στον Θεό:

Θεέ μου, στους ουρανούς που είσαι,
μείνε εκεί.

                Προοίμιο

Ω, Θεέ μου, θαυμάζω την υπομονή σου και θερμά
σ' ευχαριστώ που καταδέχεσαι να με ακούσεις ξανά.
(Ως αυτή τη στιγμή δεν έλαβα τελεσίδικη
ειδοποίηση περί του αντιθέτου).

                Θέμα της προσευχής

Πάλι λοιπόν σε βρήκα σε τσέπες βαθιές,
σε καναπέδες δερμάτινους, σε καρέκλες με κάλυμμα,
σε συρτάρια μεγάλων γραφείων με κλειδαριές βαριές
και σε αρχειοθήκες όπου τ' όνομά σου αναφέρεται
ολογράφως μεταξύ εταίρων, συνεργατών,
φυλάκων, βιγλατόρων, υποστηρικτών
(και άλλων του ιδίου είδους
ή φυράματος ων ουκ έστιν αριθμός)

                        H προσευχή της προσευχής

Άνοιξα λοιπόν το ταπεινών διαστάσεων σημειωματάριο,
όπου από την ώρα της γέννησής μου η μάνα μου
ορκιζόταν στ' όνομά σου πως εκεί είχε γράψει
τ' όνομά σου, πλην όμως και πάλι δεν σε βρήκα:
ούτε διεύθυνση, ούτε τηλέφωνο, 
ούτε σημείωμα "σε λίγο επιστρέφω".
Tότε, είπα: ας τον φωνάξω φωνή μεγάλη να βγει
από τις τσέπες, να σηκωθεί από τους καναπέδες
και τις καρέκλες, να ανασυρθεί από αρχειοθήκες
και καταλόγους. Kαι όπως ξέρεις, ω Θεέ μου,
εκ νέου εκέκραξα προς σε· καθώς όμως ήσουν εκεί,
δεν με άκουσες, φωνή βοώντος
(εν της ερήμω τούδε του βίου και του σαρκίου).
                                 Kαι σκέφτηκα:
για κοίταξε τον κατεργάρη που μου κρύβεται!
Έτσι συντετριμμένος, γονυπετής, την αμαρτία μου
ομολογώ: πώς να σε δω χωρίς να σε βλέπω
και πώς να σε ακούσω χωρίς να με ακούσεις;
Πόσο φοβάμαι πως, όπως τόσον καιρό,
θα ουρλιάξουν οι βαθιές τσέπες,
θα τρίξουν οι καναπέδες και οι καρέκλες,
θα στριγκλίσουν οι φοριαμοί,
θα ηχήσουν ως σάλπιγγες της Aποκάλυψης
οι εταίροι, συνεταίροι και λοιποί συνεργάτες,
μηδέ σού εξαιρουμένου.

                        Eπίλογος

Eιλάσθητι, ω Θεέ μου, μνήσθητί μου, ω Θεέ μου,
ότι χωρίς να το θέλω, ούτε σε ακούω,
ούτε σε βλέπω. Aς ξεχάσουμε την παρεξήγηση·
και ας πάρει ο καθένας μας το δρόμο του
από εκεί όπου τον αφήσαμε. Adieu!