_{Σ  Ε  Λ  Ι  Δ  Ε  Σ    Η  Μ  Ε  Ρ  Ο  Λ  Ο  Γ  Ι  Ο  Υ}

60 χρόνια στο συρτάρι

Όταν έχω βάρδια στο Υπασπιστήριο συνήθως γράφω. Όπως σήμερα, Τρίτη 14/9/1965, 21.20' μες στο γραφείο του Υποδιοικητού του 490 Τάγματος Διαβιβάσεων του Στρατηγείου Θεσσαλονίκης : τηλέφωνο γραφείου 20131/ εσ. 298.
Από το ανοιχτό παράθυρο έρχεται θόρυβος : οι επισκέπτες της ΧΧX Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης κοιτάζονται μέσα σε παραμορφωτικούς καθρέπτες και πίνουν μαύρη μπύρα. Οι πιο τολμηροί θα μπούνε στο τρένο του τρόμου. Η μέρα ήταν ζεστή και μάταιη. Τιμωρήθηκα 20 μέρες φυλακή, σε μια κρίση υστερίας του εκτελούντος «χρέη» Διοικητού του 490 Τ. Δ/Β ταγ/ρχου Λαζαρίδη Νικολάου, παρά τις αντρίκιες και επίμονες προσπάθειες των συναδέλφων του αξιωματικών Λουκίδη και Λυμούρη να με υπερασπιστούν και κυρίως να αποτρέψουν το αιτιολογικό αναφοράς : «δεν εξετέλεσεν δοθείσαν αυτώ διαταγήν»...
Απόψε το βράδυ λοιπόν έχω ξενύχτι, να… εκτελέσω τη διαταγή : πρόκειται για άλλη μια «κατάσταση» μες στις άπειρες που συσσωρεύονται κάθε μέρα στα αρχεία της στρατιωτικής γραφειοκρατίας. Ίσως κάποτε, έπειτα από πολλά χρόνια, αυτά τα χαρτιά να καταδείξουν σε πιο «ελεύθερους» ανθρώπους πόσο μάταια ξοδεύονταν χρόνος, χρήμα και... άνθρωποι «για το Θεό και τον Βασιλιά» ! Η αποψινή «κατάσταση» εμφαίνει τη διάρθρωση και τις εναλλασσόμενες βάρδιες των ειδικευμένων αξιωματικών και οπλιτών κατά τη διάρκεια της άσκησης "Deep furrow '65". Και να αλλάξω, όπως κάθε μήνα, τις θέσεις των πολυβολείων στις στέγες των κτηρίων του Γ΄ Σώματος. Όταν κατά το πρωί θα 'χω τελειώσει πρέπει να αισθάνομαι ότι εκπλήρωσα στο ακέραιο το καθήκον μου !

Μια και το σημείωμα αυτό έχει τον χαρακτήρα του χρονικού, χρονικού γεγονότων, προσώπων αλλά και ...ψυχολογίας, μπορεί να το κρατήσω στα χαρτιά μου. Ίσως μετά από χρόνια πάρω το 20131/2-98 Θεσσαλονίκης να διαπιστώσω αν η ζωή συνεχίζεται εδώ και πώς ...
Σήμερα σ' αυτά τα γραφεία, «στην ομάδα Υπασπιστηρίου», υπηρετούν τη θητεία τους 9 «παιδιά» 20-25 χρονών, φυλακισμένα μες στο χώρο και στο χρόνο. Τους περιμένουν γονείς, γυναίκες, δουλειές. Εδώ μέσα όμως είναι – με σειρά αρχαιότητας μετά από μένα: ο Φώτου Χρίστος, στρατολόγος μ' όλη την ψυχολογία αυτής της τόσο νευραλγικής θέσης (!): στον ύπνο του βλέπει συνημμένες καταστάσεις εφέδρων και φύλλα πορείας, ο Ξανθόπουλος: βαριέται πολύ, πολλές φορές όχι μόνο εις βάρος του στρατού, βρομάνε και τα πόδια του! Ο Χελιώτης Ανάργυρος ( ο φίλος μου, ο Ρούλης ): φοβάται τον ίσκιο του και το στομάχι του, αγαπάει μια Καίτη που δεν τον θέλει, ο Σαμουηλίδης Ιησούς- Εμμανουήλ: ελίσσεται πλάι στον υπασπιστή, άλλοτε λικνιστικά κι άλλοτε επιθετικά, ο Σούμπασης Σταμούλης κι ο Κουτσοφωτεινός Τάσος επικοινωνούν συνεχώς «τζάμπα» μέσω του τηλεφωνικού κέντρου ( διαβιβαστές γαρ ) με γκόμενες σε Βόλο, ή Αθήνα, ο Δέδες, Πειραιώτης, χώρισε την αρραβωνιαστικιά του, ο φίλος Γιωργάκης Φιλίππου διαβάζει Καραβία και τέλος ο Τσαρσιώτης, πανύψηλος, που είναι 75^η ΕΣΣΟ, έχει μπροστά του άλλους 21 μήνες... Εγώ στη θέση του θα κλεινόμουν στο αποχωρητήριο, μες στα σκατά και θα 'κλαιγα απ' το πρωινό μέχρι το εσπερινό προσκλητήριο !
Αν γινόταν πόλεμος έχω μια ακαθόριστη αίσθηση πως στην πρώτη γραμμή, στην πρώτη μάχη «εκ του συστάδην», κάποιοι θα γίνονταν δολοφόνοι. Έτσι... τάχα από ένα τυχαίο λάθος, προτού σκοτώσουν ( ή σκοτωθούν ) απ’ τον «εχθρό». Νομίζω στον πόλεμο τα καθάρματα φοβούνται πολύ, τους πιάνει πανικός. Πιστεύω πως στον πόλεμο γίνονται τα πιο τέλεια εγκλήματα.

ΥΓ. Σήμερα, μετά 60 χρόνια, κάλεσα επιτέλους αυτό το τηλέφωνο.
― The number you are calling does not exist. Please check again...