Όταν ξαναβρήκα το 1977 τον Στέφανο Κουμανούδη για να δούμε μαζί τότε τις μεταφράσεις μου του Αλκαίου και της Σαπφώς, ο Στέφανος —το έχω ξαναγράψει αυτό— μου είπε πως διαφωνούσε με τον δεκαπεντασύλλαβο, χωρίς να με μεταπείσει. Ήταν, άλλωστε, κι αργά πια.
Αυτό που δεν έχω ως τώρα εκμυστηρευθεί, δημόσια τουλάχιστον, ήταν μια επιπλέον της ποιητικής μαγεία, που με έπειθε στη διάρκεια τής μεταφραστικής μου προσπάθειας.
Ενώ έμπαινα στο ποίημα, μετά την πρώτη του κατανόηση, κατευθείαν, αντιμετωπίζοντας με τη δική μου αντίληψη και με το δικό μου ένστικτο, μετά, όταν κάποιο απόσπασμα τελείωνα κι ήθελα να το ξαναδώ, μέσα σ’ εκείνα που υπολόγιζα ήταν να δω κι αν η σειρά των λέξεων της Σαπφώς ταίριαζε με τη νεοελληνική δική μου.
Έκπληκτος τις περισσότερες φορές αλλά κι ευτυχής, έβλεπα πως από μόνες τους οι πιο πολλές λέξεις ήσαν σε παρόμοιες με το αρχαίο θέσεις, σαν το μέτρο το ακόμα ζωντανό στη γλώσσα μας να είχε φροντίσει μαζί μου γι’ αυτό, σαν να με είχε κρυφά βοηθήσει και γι’ αυτό.
Σαν μια επιπλέον μαγεία, δηλαδή.
( Από το ανέκδοτο βιβλίο Νουάρ Στιγμές )
