Πριν από τεσσεράμισι δισεκατομμύρια χρόνια ένας πλανήτης στο μέγεθος του Άρη συγκρούστηκε με τη Γη παραμονή Χριστουγέννων, με αποτέλεσμα την εκτίναξη ενός μεγάλου όγκου βραχώδους υλικού στο Διάστημα, που οδήγησε στον σχηματισμό της Σελήνης. Εξήντα έξι εκατομμύρια χρόνια πριν, ένας αστεροειδής φώτισε τον ουρανό και κατάφερε ένα συντριπτικό πλήγμα στη Γη, με αποτέλεσμα τον αφανισμό του εβδομήντα πέντε τοις εκατό όλων των πλασμάτων του πλανήτη. Η NASA και άλλες υπηρεσίες, γνωρίζοντας ότι η μεν Γη έχει επιδείξει εξαιρετική ανθεκτικότητα, η ζωή όμως πάνω της έχει αποδειχθεί ευάλωτη και σαθρή, για δεκαετίες παρακολουθούσαν χιλιάδες αντικείμενα στο ηλιακό σύστημα. Για κάποια από αυτά που κρίνονταν επικίνδυνα, προτεινόταν ως λύση η εκτροπή της πορείας τους μέσω κατευθυνόμενης σύγκρουσης με μη επανδρωμένα διαστημόπλοια.
Όλα κυλούσαν ομαλά μέχρι το 2152. Ο αστεροειδής που κατευθυνόταν με μεγάλη ταχύτητα προς τη Γη παραμονή Πρωτοχρονιάς, είχε πλάτος μεγαλύτερο των δέκα χιλιομέτρων. Ο αφανισμός της ανθρωπότητας με το νέο έτος ήταν βέβαιος. Η NASA, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί ν’ αποτρέψει τη μοιραία σύγκρουση, ενημέρωσε τους έχοντες και κατέχοντες του πλανήτη να διαφύγουν με τις βασιλόπιτες και τα διαστημόπλοιά τους σε ασφαλή καταφύγια στον Άρη και στην Αφροδίτη. Η είδηση διέρρευσε γρήγορα και η ανθρωπότητα καταλήφθηκε από πυροτεχνήματα πανικού και υστερίας.
Τα δισέγγονα και τρισέγγονά μου με τα παιδιά και τα εγγόνια τους μαζεύτηκαν σπίτι μου, που ήταν και το πιο ευρύχωρο και στο οποίο ζούσε πια ο μεγαλύτερος κληρονόμος μου – θα πρέπει να πλησιάζε τα εκατόν είκοσι, πράγμα συνηθισμένο πλέον. Καθώς το τέλος της χρονιάς και της ανθρωπότητας ήταν βέβαιο, δεν υπήρχε λόγος για προπόσεις και η μόνη τους σκέψη ήταν να μπορέσουν ν’ αντικρίσουν τον θάνατο με αξιοπρέπεια. Έχοντας διαβάσει στα μυθιστορήματά μου περιγραφές της Σαντορίνης, από τα χρόνια που είχα ζήσει εξόριστος εκεί, αποφάσισαν να δουν στο Ημεροβίγλι το τελευταίο ηλιοβασίλεμα της ζωής τους.
Ασφαλώς δεν ήταν οι μόνοι. Από όλη τη χώρα, ακόμα και από άλλες μακρινές, συνέρρεε κόσμος. Όπως τα χρόνια που ζούσα, εκατοντάδες άνθρωποι μαζεύτηκαν να θαυμάσουν το ηλιοβασίλεμα, σε διάφορα σημεία του νησιού, αυτή τη φορά χωρίς κινητά ή φωτογραφικές μηχανές. Αυτή τη φορά το θέαμα προοριζόταν αποκλειστικά για τα μάτια τους. Δεν θα είχαν καμία ευκαιρία να το περιγράψουν σε κάποιον ή να δείξουν χαμογελαστές φωτογραφίες του. Μόλις ο ήλιος βούτηξε στη θάλασσα, αγκαλιάστηκαν βουβά και πιασμένοι χέρι-χέρι, ως άλλος χορός του Ζαλόγγου, πήδηξαν από τα βράχια.
