Mικρή Κλίμακα: Ευγένιος Αρανίτσης, Δημήτρης Καλοκύρης, Άννα Λιόιλ, Παντελής Μπουκάλας

Με αυτή τη σειρά κειμένων του 72ου τεύχους του Χάρτη κλείνει ο πενταετής κύκλος της στήλης «Μικρή Κλίμακα», η οποία ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2019 και συγκέντρωσε κρίσιμη ύλη 242 κειμένων μικρομυθοπλασίας για περαιτέρω μελέτη και ανάδειξη της ελληνικής περίπτωσης, με την πλαισίωση πρωτότυπων μουσικών συνθέσεων και φωτογραφιών. Εγκάρδιες ευχαριστίες σε όλες και όλους τις/τους δημιουργούς για την ανεκτίμητη συμβολή τους σε αυτό το πρωτότυπο εγχείρημα, για το συλλογικό πνεύμα και την απευθείας ανταπόκριση από το συγκεκριμένο λογοτεχνικό πεδίο στο οποίο συναντήθηκαν από ετερόκλητες κατευθύνσεις (πεζογράφοι, ποιητές, συνθέτες, φωτογράφοι, δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, θετικοί επιστήμονες, εικαστικοί, αρχιτέκτονες, γιατροί, νομικοί, κριτικοί, κ.ά.) Και φυσικά ένα απέραντο ευχαριστώ στους συντελεστές τού Χάρτη για τη γενναιόδωρη φιλοξενία, τη συνεργασία και την εμπιστοσύνη τους.
Η δεξαμενή που δημιουργήθηκε και η χαρτογράφηση του τοπίου της ελληνικής μικρομυθοπλασίας αποτελεί ένα πρώτο σημείο εκκίνησης από τον πυρήνα της αφήγησης της σύγχρονης παραγωγής της πολύ σύντομης πεζογραφικής φόρμας, προς τη γεφύρωση της ελληνικής περίπτωσης με το διεθνές λογοτεχνικό και πολιτισμικό φαινόμενο, τόσο σε δημιουργικό, όσο και σε θεωρητικό επίπεδο. Σε επόμενο τεύχος θα ακολουθήσει αναλυτικότερος απολογισμός του εγχειρήματος σε συνδυασμό με την αποτύπωση κύριων ερευνητικών συμπερασμάτων, με την αισιοδοξία ότι θα συμβάλλουν στη θεωρητική πλαισίωση του είδους στην Ελλάδα, παράλληλα με μελέτες και δράσεις που δρομολογούνται προς αυτή την κατεύθυνση.

ΔΗΜΗΤΡΑ Ι. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

H στή­λη αυ­τή προ­τεί­νει κά­θε μή­να σε τρεις-τέσ­σε­ρις συγ­γρα­φείς μια φρά­ση που θα απο­τε­λεί τον τί­τλο ή θα εμπε­ριέ­χε­ται σε ένα αδη­μο­σί­ευ­το πε­ζό κεί­με­νό τους (έως 250 λέ­ξεις). Ενί­ο­τε δί­νε­ται και μη ρη­μα­τι­κή ιδέα συγ­γρα­φής, μια μου­σι­κή ή μια φω­το­γρα­φία. Στό­χος της στή­λης εί­ναι αφε­νός να δη­μιουρ­γη­θεί μια δε­ξα­με­νή συλ­λο­γής πρω­το­γε­νούς υλι­κού και αφε­τέ­ρου μια εν προ­ό­δω χαρ­το­γρά­φη­ση της ελ­λη­νι­κής πε­ρί­πτω­σης στο το­πίο της σύγ­χρο­νης ελ­λη­νι­κής μι­κρο­μυ­θο­πλα­σί­ας. Έμπνευ­ση για τον αφη­γη­μα­τι­κό κύ­κλο του 2024 απο­τε­λούν οι στί­χοι«Η δρι­μύ­της της ανοί­ξε­ως εί­ναι φι­λί πού­χω στο στό­μα» (Αν­δρέ­ας Εμπει­ρί­κος, Εν­δο­χώ­ρα, από την ποι­η­τι­κή σύν­θε­ση Ο Πλό­κα­μος της Αλ­τα­μί­ρας) και «Εσύ που το μά­τι σου εί­ναι χεί­λι» (Μά­τση Χα­τζη­λα­ζά­ρου, Ποι­ή­μα­τα 1944-1985, από το ποί­η­μα με τί­τλο Εκεί-πέ­ρα εδώ). Στους τέσσερις συγγραφείς αυτού του τεύχους έχει δοθεί η λέξη “吻” (γουέν), η οποία σημαίνει φιλί στην κινέζικη γλώσσα.

吻中的酒精

Όταν η πριγκίπισσα Χανγκ Λι Πο έφτασε στο ανάκτορο του σουλτάνου Μανσούρ Σαχ μετά από μακρύ ταξίδι κάτω απ’ τις μπανανιές και αφού αυτός φίλησε την άκρη της κοτσίδας της και τη ρώτησε τι θα ήθελε να της προσφέρουν για να δροσιστεί, εκείνη ζήτησε το 1/3 του φεγγα­ριού μέσα σε κουμ κουάτ, συν δύο σταγόνες κουαντρό, οπότε ­ επικράτησε πανικός καθώς οι υπεύθυνοι συνειδητοποίησαν ότι το κουαντρό είχε τελειώσει.

Ευγένιος Αρανίτσης

吻 a man loves a woman

^{他们在网上交流了一年，最终决定在五朝长城上相见。他从海洋的黄边出发，从所谓的古龙头出发，从陆地出发，从碧玉关出发，沿着美国地理学家威廉·盖尔在1908年用五个月时间穿越的路线。他们行军了17个月（实际上是510天），翻过高山、河流、草原，睡在废弃的塔楼里，爬上石灰岩楼梯，下到烤泥的拱廊里，不断地在电话里交换热情的信息。最后一晚，他们在电话里亲吻，然后钻进睡袋。他们计算了一下，明天中午11点43分，他们的路径将在南城二门交汇。事实上，他们从未见过面。}

(Μετάφραση:) Επικοινωνούσαν διαδικτυακά για ένα χρόνο και αποφάσισαν επιτέλους να συναντηθούν μοιράζοντας την απόσταση πάνω στο Μεγάλο Τείχος των Πέντε Δυναστειών. Εκείνος ξεκίνησε από την κίτρινη μεριά του ωκεανού, από το λεγόμενο Κεφάλι του Αρχαίου Δράκοντα, εκείνη από τη στεριά, από το Πέρασμα του Πράσινου Νεφρίτη, ακολουθώντας τη διαδρομή του Αμερικανού γεωγράφου Ουίλιαμ Γκέιλ που το διέσχισε σε πέντε μήνες το 1908. Βάδιζαν 17 μήνες [για την ακρίβεια 510 μέρες], περνώντας βουνά, ποτάμια, στέπες, κοιμήθηκαν σε εγκαταλειμμένους πύργους, ανέβηκαν σκάλες από ασβεστόλιθο, κατέβηκαν σε στοές από ψημένη λάσπη, γνώρισαν τουρίστες και πλανόδιους πωλητές, ανταλλάσσοντας μεταξύ τους ενθουσιώδη μηνύματα στο τηλέφωνο. Την τελευταία νύχτα έστειλαν τηλεφωνικά φιλιά [wěn] και χώθηκαν στους υπνόσακους. Υπολόγισαν ότι το επόμενο μεσημέρι, στις 11:43, οι δρόμοι τους θα διασταυρωθούν στη Δεύτερη Πύλη του Νότιου Τοίχου. Και πράγματι· δεν συναντήθηκαν ποτέ.

Δημήτρης Καλοκύρης

Ο παρολίγον αυτοκράτορας

Την έλεγα Αυτοκρατόρισσα και ήμουν ερωτευμένος μαζί της. Αλλά η μικρή Γιουν από το απέναντι κινέζικο υπερκατάστημα, έμπαινε, έβγαινε και ούτε που γυρνούσε να με κοιτάξει. Τα μάτια της πάντοτε ψηλά, και όσο πιο υπεροπτική τόσο περισσότερο ερωτευμένος ήμουν μαζί της. Είχα μια εμμονή με την Κίνα, παιδιόθεν. Το μαγαζί μου το έλεγα «Πεκίνο». Και κατά καιρούς παραλάμβανα πολλά κινέζικα σκεύη να τα γυαλίσω. Όμως κάτι παρόμοιο δεν είχα δει ποτέ μου. Ένα λυχνάρι με άπειρα σκαλίσματα, γράμματα που, τι δεν θα ‘δινα, να μπορέσω να τα διαβάσω. Άλλοτε έλεγα, είναι προσευχή. Κι άλλοτε, ταξίδι, δίνη, στα βάθη της ψυχής. Τό ‘τριβα με αγάπη, με στοργή ένα απόγευμα και κοίταζα απέναντι τη Γιουν να μιλάει με τα πουλιά της ολάνθιστης μανόλιας, ντυμένη στα πάλλευκα κι αυτή, όπως τα άνθη του δέντρου. Από το λυχνάρι εκτοξεύθηκε στα μούτρα μου μια τολύπη καπνού. Τυφλώθηκα. Ακούστηκε μια φωνή μπάσα και γλυκιά ταυτόχρονα: «Διάλεξε τι από τα δυο. Ένα φιλί από την Αυτοκρατόρισσα ή το Πεκίνο; Κι αμέσως θα στο δώσω». Έβγαλα μια άναρθρη κραυγή, έναν ισχνό αχό ―γουέν― σαν κάποιος που πνίγεται και χρειάζεται επειγόντως αέρα. Το επόμενο κιόλας λεπτό τα χείλη της ήταν πάνω στα δικά μου ― το απόγευμα γέμισε για κλάσματα δευτερολέπτου με άπειρα πουλιά.
Πώς έχασα έτσι ξαφνικά το μαγαζί; Τόσα χρόνια μετά και ακόμη δεν έχω καταλάβει τι θόλωμα ήταν αυτό. Μαζί και τη ζωή μου. Κάθομαι και μετράω. Όταν θα αποφυλακιστώ θα είμαι σχεδόν γέρος.

Άννα Λιόιλ

Γουέν / γουάν / γουίν-γουίν

― Γουέν;
― Αμάν πια με τ’ αγγλικά σου. Αφού το ξέρεις ρε πουλί μου, με διαολίζει αυτή η τρέλα σου, να πετάς αγγλικά δίχως λόγο. Έχω κι εγώ τις εμμονές μου.
― Μα τι αγγλικά μού λες. Δεν είπα «πότε». «Φιλί» είπα. Δεν είχα το μυαλό μου στο μέλλον, «πότε θα ξαναϊδωθούμε». Στο παρόν το είχα. Στο εδώ και το τώρα. Φιλί σού ζήτησα. Στα κινέζικα.
― Σοβαρά τώρα; Και γουέν το ’μαθες εσύ το γουέν το κινέζικο;
― Αφού το ξέρεις. Έχω κι εγώ τις εμμονές μου. Σ’ το έχω δείξει το μπλοκάκι μου. Το ιδιωτικό μου λεξικό. Η αρρώστια μου... Να βρω τον έρωτα σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Τις λέξεις του έρωτα δηλαδή. Να τις καταγράψω. Ξέρεις. Για το φιλί, για το χάδι, το βλέμμα, τη γλώσσα, το σμίξιμο, τα μόρια. Κάτι σαν συγκριτική σεξιλογία.
― Συγκριτική σεξιλογία με μόρια... Δεν τολμάς να πεις τα πράματα με τ’ όνομά τους και ξανοίγεσαι σε θάλασσες που δεν συγχωρούν. Και για να ’χουμε καλό ρώτημα, πώς το λένε το φιλί στα ρώσικα;
―Περίμενε. Να βγάλω το μπλοκάκι μου. Νά το. Δες το: поцелуй. Το βρήκα αλλά δεν ξέρω πώς προφέρεται. Έψαξα μπας και το λέει πουθενά ο Εμπειρίκος, θυμάσαι, είχε και ρώσικο αίμα, μα δεν πέτυχα τίποτε.
― Θα μου δώσεις εκατό γουάν αν σου πω εγώ;
― Δώσ’ μου εσύ δέκα γουέν, όχι εκατό, και τρέχω στην τράπεζα.
― Μια χαρά. Γουίν-γουίν, που θα ’λεγες κι εσύ.

Παντελής Μπουκάλας