Εμένα οι εχθροί μου είναι οι πιγκουίνοι
Εμένα οι εχθροί μου είναι οι πιγκουίνοι
που καταδύονται στο νερό πάνω από ώρα
Ανταρκτική, Γκαλαπάγκος, Τροπικοί.
Αποπροσανατολίζουν με ενσυναίσθηση.
Πλασιέ ιδεών και stories
γλιστρούν στα lobby με την κοιλιά τους
Πολιτικοί στο καφενείο της Βουλής
Βαριούνται, ερασιτεχνικά
τώρα αναγκάστηκαν να μείνουν στη στεριά
τώρα βιώνουν την καταστροφική πτερόρροια
και χώνουν ψάρια στον υπερκόγχιο αδένα
αλλά τα φτύνουν με το φτέρνισμα και δεν χορταίνουν.
Εμένα οι εχθροί μου είναι ράμφη
στη ροή του αίματός μας
Βόρειο και Νότιο Ημισφαίριο
Πάνω τους απελευθερώνονται φυσαλίδες ελπίδας
Αθώες, ουδέτερες, πάντα, λύσεις
καμουφλαρισμένα σμόκιν
λευκά από μπροστά, μαύρα στην πλάτη
πιστά στο ίδιο ταίρι
κρύβουν μέσα τους νεοσσούς
ή κλέβουν τους άλλους
μαζί μαζί μαζί
βλέπουν, ακούν, μηρυκάζουν
Αποπροσανατολίζουν με ενσυναίσθηση.
Όλο και μεγαλώνουν οι αποικίες τους
γιατί εκκολάπτουν στα λαγούμια
Όλοι οι εχθροί μου εμφανίζονται στο φως
μέσα στο μήνα, μετά το χνούδι
καλούν για επαφή ή τιτιβίζουν
ό,τι η φάλαινα προστάζει
Οι εχθροί μου είναι πιγκουίνοι και ράμφη
δύο χέρια, δύο πόδια που πάνε όλα μαζί.
Οι εχθροί μου.
Φαινό-μαινα
Από το’45 οσφραίνονται το Ολοκαύτωμα
στο Μπεξικάρι
45000 δε γύρισαν
39 φυλές φύλλωσαν
9000 εξαϋλώθηκαν
Πρώτη Στάση
Αγίου Μηνά 11
Στο σφρίγος του αριστοκρατικού κάγκελου
Για αφελή μνήμη, διάδραση, σύμπλευση
Μετά στο μέλλον που νυστάζει
για ξεχασμένες σελίδες
― Χάβα ναγκίλα
νεκρά τους μέλη
Σωροί γοφών και χρυσών δοντιών
κάτω από το Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα
Χρειάζεται να μη βλέπει τα χείλη ο φοιτητής
ας κάθεται στα μάρμαρα που σκύλευσαν στα παγκάκια
Θα μου πεις στη μνήμη
ό,τι φενακίζει δεν φαίνεται
και οι ιστοί απαλλοτριώνονται συχνά
Ο Μόλχο ξέχασε και σήμερα τον χαρτοκόπτη
Ιχώρ
Πάλι πήραν τις ψιχάλες και την υγρασία. Λύγισε το κεφάλι έτοιμος να πεθάνει.
Ξέμεινε, όμως, η βοή της να σαλπάρει στον κόκκο της αφρικανικής άμμου
οσμή στο αίμα, λύσσα δίπλα στα χόρτα, στους λάκκους, στις στρατιές των
λησμονημένων σταγόνων, στο κόκκινο, στο ματωμένο κόκκινο
ο καρχαρίας μακριά αναδύεται και βουλιάζει
ωραία ψάρια βγήκαν στη στεριά και τα βράγχια γέμισαν τα φέρετρα
Ιερό δέντρο
―περιεργάσου λοιπόν, κοίτα…
Οι ρίζες σέρνονται στην πέτρα,
τα φυλλώματα, όμως, σιγούν
στ’ακροδάκτυλα των κλώνων
Πάντα θαμπά,
με δύο όψεις
σταχτί και πράσινο.
Πιο κάτω η φλούδα του κουκουτσιού
στάζει πίκρα, ίσκιο και δάκρια
Ολοένα το σταχτί υπερτερεί,
μασά λευκά άνθη και εισχωρεί στο σκοτάδι
Γρήγορα, πριν ξυπνήσει το πράσινο
πριν προσπεράσει η ρομφαία
Ποτέ άλλωστε οι καρποί, δεν έπαψαν να ανήκουν
στα χρειώδη των νεκρών
―τραγούδα θριαμβευτικά μωρέ ..
Πουλάκι βγήκε από τη γη
και βγήκε από τον Άδη
και πήγε κι έκαμε φωλιά
σε μιας ελιάς κλωνάρι
που είναι τα φύλλα της πικρά
και τ’ άνθια της
φαρμάκι
―Ψιθύρισε, τώρα, αχνά..
Το κορμί τελικά ξεντύνεται
ρυτιδωμένα από το χτύπημα της βέργας
Εξέχει ακόμη η λόγχη
Αναδύεται το στοιχειό
Ξερνά
φτερά περιστεριού
―Μόλις βρήκα το θάρρος να σου πω ότι το περιστέρι δεν πρόλαβε να επιστρέψει
κάηκε απ’ έξω
ακουμπώντας στο βαμπίρ
